Ze wszystkich bajek, które oglądałam będąc brzdącem, najbardziej ukochałam Muminki. Nie mogłam się doczekać kolejnego wieczoru, by móc znów zawtórować Wiktorowi Zborowskiemu, śpiewającemu piosenkę z czołówki. Może to dziwne, ale nie bałam się Buki. Była denerwująca, kiedy pojawiała się, przesłaniając swoim cielskiem cały ekran i łypała na mnie małymi oczkami. Za to gotowałam się wręcz z niecierpliwości, aby ujrzeć Włóczykija (to akurat nie jest dziwne).
Uwielbiałam Gumisie; pamiętam nawet, że próbowałam naśladować ich styl poruszania się po zjedzeniu gumijagód, ale bardzo ucierpiało na tym moje siedzenie, więc szybko zrezygnowałam.
Kłótnie Księciunia z Toadim - bezcenne.Inni ulubieńcy małego Tamaryszka to na pewno Krecik, Brygada RR, pies Huckleberry ("Oh my darling, oh my darling, oh my darling Clementine..."), Pixie, Dixie i pan Jinks, Królik Bugs i cała jego ferajna (oglądane na starym dobrym anglojęzycznym Cartoon Network), He-man i niezastąpiony Kosmiczny Duch.
W miarę upływu czasu do tego zacnego grona dołączyły bajki Disneya, a zwłaszcza Król Lew, Piękna i Bestia i Dzwonnik z Notre-Dame. Każda z nich to dla mnie prawdziwy majstersztyk.
Wypada mi jeszcze wspomnieć o ukochanych anime z okresu podstawówki/gimnazjum. Dragon Ball - nie przegapiłam ani jednego odcinka, a emocje podczas oglądania były nie do opisania - chyba cały blok słyszał, kiedy przy scenach walki krzyczałam do Goku: "Dołóż mu! Uważaj, stoi za tobą!" Podobne emocje wywoływali Rycerze Zodiaku i Magiczni Wojownicy. Coś pięknego.
Jako dziecko miałam też swoich antybohaterów. Pierwszym i głównym znienawidzonym osobnikiem był Maska, grany przez Jima Carreya. Bałam się go potwornie. Całe miasto oklejone było plakatami z jego facjatą, a ja za każdym razem przechodząc obok nich chowałam się za mamą - nie mogłam znieść jego upiornego uśmiechu. Tak samo reagowałam na Maskę z serialu animowanego. Innym równie przerażającym stworem był Strażnik Krypty - jego twarz pojawia się na moment w pełnometrażowej wersji Kacperka. Ten fragment głeboko zapadł mi w pamięć, czego konsekwencją było pojawianie się maszkary w moich snach przez kilka ładnych miesięcy. Ach, błogie dzieciństwo...
