Lady Kameliowa i Eva

[Eva]

Oda do Gniewosza

Gniewoszu mój Gniewoszu
Wołam zakupiwszy swoje pierwsze glany
Choć urodą swą powalasz
Obraz twej rodziny jest krwią malowany.

Nikt nigdy nie zrozumie potęgi twej miłości
do krwawiącej nogi
wytartej wprost do kości.

Posoką ocieka ma goleń gdy idę
do miasta polować na nową zwierzynę
tudzież nie czuję mych kończyn tak wielki to ból
jakoby spadł mi nagłowę pełny szerszeni ul.

Zwykły śmiertelnik nie zrozumie poświęcenia
Wręcz czyta tę odę jakby od niechcenia
Każda metalówa posiada kilka glanów
te buty choć osobliwe są nie tylko dla panów
Zrozumcie wreszcie moi mili, że
Nie wyrzucę moich glanów, choćbyście mnie zabili.

[Eva]

Nasza kochana Dama Kameliowa napisała piękny niewyobrażalnie wiersz specjalnie dla mnie! Jest to wiersz o moim cudownym i pięknym Morfeuszu (glan) i zezwoliła mi na publikację tego dzieła.

Morfeusz to fajny gość.

"Moreusz morfeusz to fajny gostek morfeusz morfeusz dobry jak ciasto"

zachowana oryginalna interpunkcja i ortografia, Damo Kameliowa dziękuję za wkład pracy jaki włożyłaś w wiersz. Jesteś niezastąpiona.

[Eva]

Convers

Convers mój convers
Chodzę w nim choć zima doskwiera
Mój kochany convers
Mi stopę obciera

Co z tego, że na dworze minus dwadzieścia
Jak można zaznać takiego szczęścia
Co z tego, że buty wybitnie na lato
I że przechodnie się na mnie gapią?

Chociaż trampki popękały
Zawsze mi pięknie na stopie leżały
Żadna dziura mi nie przeszkadza
Tylko mi trochę o piętę zawadza
I nieco palec wskazujący naraża się na mrozy
I na zabrudzenie łajnem przez kozy
I może również obciąć go gilotyna
Albo potraktować abituryna
Może go także ktoś złamać młotkiem
Albo polać w ekstazie wrzątkiem

Nie każdego conversy zachwycają
Ale mnie i Joannę Tempest wprost podniecają
I w sklepie jak je wyprzedają
To przed dewastacją obiektu
Żadne siły nas nie powstrzymają!


Z dedykacją dla Joanny Tempest.

[invincible2803]

Wisława Szymborska w wersji hardcore'owej:D:D Ewa, Ty i Twoje buty wymiatacie:D

[insomniaof]

jako, że przeczytałam to także skomentuję więc:
mimo, że wiersz nie ma tak wielkiego przesłania, ani zabójczych środków stylistycznych, to podoba mi się bardzo. w dosyć humorystyczny sposób oddaje przywiązanie do jakże niewinnej rzeczy jaką są buty. na pewno każdy ma w swoim życiu choć jeden drobiazg, który mógłby być bohaterem takiego wiersza. dla mnie wielki plus

[Eva]

Wrzucę teraz mój wiersz z podstawówki, jest kiepski ale na 5 klasę całkiem całkiem. Oceniajcie.

Żołnierze AK, wszyscy nasi bracia
Walczyli dzielnie za naszą ojczyznę
Nie bali się straty życia
Chcieli tylko wygranej narodu..

Walczyli mając dużo powodów
Przecież to nasza wspólna Ojczyzna
Wszyscy polacy co kochają ją szczerze powinni sobie powiedzieć
Wierzę..
Ująć broń i wsiąść na koń
I bronić Polski i polaków
choćby mieli ujrzeć wielką łąkę maków
Czerwonych, niczym krew tych co polegli
W nadziei za wolność
Wszyscy żołnierze
Wspólnie Polski strzegli
Gdy słońce zachodzi widzimy czerwone chmury
Mają nam przypominać te ogromne w murach dziury
I krew, co rozlana została na ziemie narodu
I tego co doświadczyli
Zimna, trwogi i głodu
Mamy pamiętać o naszych żołnierzach, o pierwszej brygadzie
O walce i wielkiej masowej zagładzie.
by Eva.

[insomniaof]

jak na 5 klasę BARDZO całkiem całkiem. jak juz mówiłam brak metafor i innych ozdobników w twoim przypadku przemawia na korzyć. ujmujesz wszystko tak jak jest - nie rozdrabniasz się na mniejsze. piszesz jak jest i jak czujesz ty. naprawdę plus.

[Eva]

My Joy
Był jak księżycowa róża,
podlewana blaskiem spadających gwiazd miłości.
Wyciągał swe płatki ku skrzącym deszczom
by pochwycić choć kilka kropel.

Mimo, że istoty podobne odmawialy mu
On się nie poddawał

Był jak uśmiech na twarzy
tak bezinteresownie ufał,
że nieznany przechodzień odmieni jego życie
zabliźniając rany przeszłości.

Był miłością
Wiecznie dającą nadzieję


Potrafisz jak on,
przywdziać postać bezbarwną, by
oddać kolor swój i tożsamość
bezimiennemu obcemu, który potrzebuje bardziej?

Koił ból, gasił cierpienie
Lepsze jutro malował farbami uczuć


Umiesz obdarzyć uczuciem
Czarne myśli zawistnych osób
Które nie chcą być
Tylko włożyć swe ręce w to,
na co pracowałeś przez lata

Postaraj się pokochać ludzi
na moment zapomnieć o własnym egoiźmie

Jeden z nielicznych, którym zależało
na świcie, przepełnionym śpiewem
na życiu, w którym pewłno cierpienia
na tobie - szarym, anonimowym człowieku

Tamtego dnia wszyscy zrozumieliśmy
Że straciliśmy słońce roziskrzone.
które kładło po nas promienie
i przypominało niezmiennie o losie ludzi
cierpiących zło, któremu są niewinni.

Możemy tylko wyciągać nasze ręce w zapomnieniu
Leżąc samotnie
Otulając się blaskiem księżyca..

Insomaniaof ft. Eva.

[Silent]

Zahipnotyzowałyście słowem.
Chociaż ogólnie nie mam zamiłowania do poezji, nie znam się i z interpretacją u mnie różnie, to przyciągnęło to moją uwagę.
A zwłaszcza to:

Możemy tylko wyciągać nasze ręce w zapomnieniu
Leżąc samotnie
Otulając się blaskiem księżyca..

Taki chłód poczułam. Przemawia do wyobraźni. No i nie jest tak dosłowny jak poprzednie, przy których szczerze się uśmiałam (pozytywnie oczywiście).

[Dama Kameliowa]

Bardzo ładnie.
Dwie świetne pisarki. Mam nadzieję, że coś jeszcze stworzycie razem :)
Głębokie, z pięknymi słowami...
Idealny wiersz.

[insomniaof]

W imieniu swoim dziękuję za słowa pochwały, ale bez Evy to by nie było już to samo, prawda? A miało się zacząć od erotyku

edit: zaszczyt... zaszczyt przestań smędzić. zaszczyty zostawmy na potem mam się bać?

[Eva]

A ja dziękuję Ci bo to zaszczyt dla mnie pisać z tobą wiersz ;)
Bez obaw, erotyk będzie następny.

[Eva]

Napisałam wiersz o tym, co czułam 25 czerwca. Nie musi się podobać, nie zależy mi na tym. Jest bardzo osobisty, czytajcie i mówicie czy czuliście to samo. Dziękuję przy tym, że jesteście.

[poprawiam wiersz, jutro lub pojutrze powinien być już gotowy]

[insomniaof]

szczerze to się trochę męczyłam z tym wierszem - zawsze trudno jest czytać o czyjejś rozpaczy. starałam się to jakoś podjąć interpretacyjnie, ale podałaś mi wszystko na tacy. mogłabyś to wszystko ująć w trochę lepsze metafory, poprzesuwać wyrazy. do końca nie jestem przekonana do tego wiersza. czytałam prawdę mówiąc dziesiątki innych, takich samych - on umiera, ona rozpacza, lezy i nic nie robi. można podjąć taki temat, ale w ciekawy sposób. Jeśli poprawisz to z chęcią przeczytam jeszcze raz.

[Margareta]

Mnie tam się podoba taki jaki jest. Zwłaszcza końcówka. Proste metafory, a brzmiące niebanalnie.