Recenzje prasowe "Michael"

[kaem]

Poniższe recenzje często zawierają błędy merytoryczne i nieścisłości, jednak ze względu na charakter wątku zachowano ich pierwotne brzmienie.



Recenzja z Rolling Stone 3/5 (tę samą notę uzyskało Invincible)

This is not a Michael Jackson album. Jackson was one of pop's biggest fussbudgets: Even when his songs were half-baked, the production was pristine. He would not have released anything like this compilation, a grab bag of outtakes and outlines assembled by Jackson's label. And yet, it's a testament to the man's charisma that Michael can be compelling. Jackson gets songwriting credit on eight of 10 tracks, and they are recognizably Michael Jackson songs. "Behind the Mask" is a fiercely funky cousin to "Wanna Be Startin' Somethin' "; the Lenny Kravitz-produced "(I Can't Make It) Another Day" is a "Dirty Diana"-esque dance-rock song that also features Kravitz on guitar. There are thrilling glimpses into MJ's creative process — check the snippet of him singing and beatboxing his idea for "(I Like) The Way You Love Me" — but Michael's most amazing moment is the Thriller-era ballad "Much Too Soon." The song is full of guitars and strings, but all you really hear is that voice — hovering between child and adult, between male and female, between mournful and ecstatic.

By Jody Rosen
Najbardziej podoba się Much Too Soon. Podkreślają różnorodność instrumentów i interpretację wokalną jako atuty. W recenzji autor zaznacza, że nie jest to płyta Michaela, a piosenki nie są kompletnie wyprodukowane. Behind The Mask zestawiają z Wanna Be Startin' Somethin', a Another Day z Dirty Dianą.


NME

Not as terrible as you may think. I mean, we're not saying it's good, but...

When Will.I.Am of all people is denouncing your project on the grounds of taste and authenticity, you know you’re on shaky ground. When your lead single is a duet with Akon, you should probably just pack up and go home. Michael Jackson couldn’t do any of these things of course, because Michael Jackson is dead.

When you go in to listen to the posthumous album of unreleased Michael Jackson songs you’re met with a 10-page document that painstakingly details the narrative of how this record is authentic, genuine and tastefully in tune with the album Jackson was already planning. But really. Nobody treated this poor, desperate fucker with any respect in the later years of his life. Why would that vultures act any different now he’s not even around to have a say?

Then you actually hear the thing and you’re met with a bizarre rush of reassurance in human decency. Oh, it isn’t really very good, don’t be under illusions of that. But compared with the unnecessary, inauthentic and insulting mess it could have been, and judged against the level at which, say, Tupac Shakur and Freddie Mercury’s graves have been danced on, ‘Michael’ can actually be considered something of a win.

The songs here are actually complete songs. Not discarded offcuts recklessly soldered together with a few guest raps to cover the joins, but full compositions sung all the way through by Actual Michael Jackson. And evidently, his voice had endured. Sure, the vocals are treated to (excuse the phrasing) within an inch of their lives. But the gleaming falsetto, the rock howl and propulsive beatboxing are all, to different extents, intact.

Thirdly, the robotic R&B that defines ‘Michael’ is probably, more or less like what Michael Jackson would have been wanting to do in 2010. Amazing as it would have been to hear him toe-to-toe with Kanye, Minaj and Rihanna, it was never going to happen because he’s chosen Will.I.Am and Akon. And most of these songs are up to his more latterday standard. Just so, it’s a myth that he ever completely lost it: even ‘Invincible’ had ‘You Rock My World’ and ‘Butterflies’ on it.

And even Akon can’t completely ruin the single ‘Hold My Hand’, a tender mid-paced love song in the vein of ‘Remember The Time’, while ‘Best Of Joy’ and ‘(I Like) The Way You Love Me’ cover similar classy/boring mid-tempo R&B territory... ‘Monster’ revisits ‘Smooth Criminal’ territory only to be ruined by an inappropriate rap from 50 Cent, while the worst thing you can say about ‘Hollywood Tonight’ is that its catchy signature gets annoying after a while.

‘Keep Your Head Up’ is sentimental mush that makes up for its paucity of tune by piling on more and more strings and gospel, and ‘Breaking News’ is appalling, Jackson at his most ‘poor me’ unfortunate over a mess of confused beats.

But then something remarkable happens. You get to track nine, ‘Behind The Mask’ and it’s an absolute revelation, a swirl of psychedelic, orchestra-twinged R&B. Jackson howls a solid-gold melody at his fearsome best, and blippy production and robotic backing vocals dancing behind it. It could sit quite happily on ‘Dangerous’. It is actually brilliant. And then there’s ‘Much Too Soon’, a delicate, pared-down ballad that dates back to the ‘Thriller’ era, but gets you in the emotion-centres in the way that Jackson uniquely could.

On the balancing strength of those two songs, ‘Michael’ manages to dodge the bullet enough to be kind of enjoyable. But it’s worth remembering that both songs date back to the 1980s. It’s also worth remembering that this is the first in a reported 10-album deal over the next seven years. And if this decent-enough album is the best of the bunch, things are going to get ugly from here on in. Michael has his epitaph now. Tear up that contract, The Jackson Estate. Tear it up now.

Dan Martin

Tu wyróżniają, a wręcz wychwalają Behind The Mask, zestawiając wokale w tle z Dangeorus i, ponownie, Much Too Soon. Płytę umieszczają w kategorii robotic R'N'B. Komentują formę wokalną Michaela na albumie zaznaczając, ze słychać kombinowanie przy piosenkach, ale dodają, że są i okrzyki rockowe, i czarowny falset i beat boxing. Monster porównują do Smooth Criminal, Best Of Joy i The Way You Love Me przypisują łatkę nudnej piosenki r'n'b w średnim tempie.

KOMENTUJEMY TUTAJ

[Detox]

Recenzja pana Joe Vogla.

This past Friday I listened to Michael Jackson's highly-anticipated posthumous album, Michael (Epic), which is expected to hit stores in the U.S. on December 14th. I had many questions going in, not only about the music itself, but the process. How were the tracks selected? How much were they altered or embellished? And what was the end result?

Posthumous works are notoriously tricky. There are essentially two philosophical approaches: 1) present the material basically as it was found; or, 2) try to complete the artist's vision based on instructions and/or intuition. Either way comes with its own unique challenges and complications.

For the 2009 documentary, This Is It, the Estate of Michael Jackson opted for the first approach. Audiences around the world witnessed the raw rehearsals of what would have been an unprecedented concert spectacle. At the time, some complained that Jackson wouldn't have wanted people to see anything but the final, finished result. He was a perfectionist who gave everything to a performance; in the footage, however, he was often conserving his voice, marking his dance steps, and correcting mistakes. Yet there was something undeniably riveting and enlightening about watching the artist at work. It was tragic, of course, that his full vision was never realized. But for many viewers it humanized the singer, even as it showcased his extraordinary talent.

With this first posthumous album, however, a different approach was taken. All of the songs were completed within the past year by various collaborators and caretakers--ranging from Teddy Riley to Neff-U to Estate co-executor John McClain. Michael, his Estate said, left a "roadmap" behind, and they felt an obligation to finish what he had started. It was a risky decision that has caused a severe backlash amongst many of Jackson's core fans. A similar controversy resulted in 1995, when Paul, George and Ringo "finished" two John Lennon tracks ("Free as a Bird" and "Real Love") under the banner of the Beatles. For some fans, it could never be an "authentic" Beatles track without Lennon's full participation. Similarly, no matter how closely Akon, Lenny Kravitz and others worked with Jackson, could they ever fully intuit what he would have wanted on a given track?

In some cases, Jackson did indeed leave very specific notes and instructions. It is also well-known to those familiar with his artistic process that he frequently returned to tracks from previous album sessions and updated them. Versions of "Blood on the Dance Floor," "They Don't Care About Us," and "Earth Song," for example, were all originally recorded during the Dangerous sessions; but Jackson continued to tinker with each of these songs for years until he felt they were ready. A Michael Jackson song was never final until it made an official studio album.

This return-treatment is essentially what his collaborators have attempted on Michael. They wanted to make these tracks as fresh, vibrant and relevant as possible, believing that this is what Jackson would have wanted as well. Of course, in the end, since none of them are Michael Jackson, the best they could do is approximate. The album, then, is a hybrid creation. At times it feels truly inspired and very close to what Michael himself would have done; at other times, it feels a bit more like a tribute, similar to the remixes on Thriller 25.

Much of this probably won't even register to the average listener, who will simply listen to the music and decide whether they like it or not.

But because Michael Jackson is one of the most important artists of the past century the question of how much to modify the work he left behind is a very serious one. As amazing as the new version of "Behind the Mask" sounds, for example, it isn't the version Michael last worked on in the early 1980s. If for no other reason than documenting history, then, it would seem worthwhile to release the originals/demos as well (perhaps as bonus tracks or a supplementary album), even if they aren't perfectly polished or updated.

With that preface in place, I proceed to my review of the actual album, which, on the whole, really is an exciting and enjoyable listening experience. Indeed, for all the controversy about its authenticity, going through the album song by song, Jackson's presence is undeniable. His habits, his obsessions, his versatility, and his genius are on display at every turn.

Who else could move so seamlessly from social anthem to floor burner, fleet hip hop to cosmic rock, vintage funk to poignant folk ballad? Who besides Michael Jackson would follow a tender love song with a trenchant critique of the media? An uplifting gospel tune with a ferocious polemic on the monstrosity of Hollywood culture?

This, ultimately, is the most important quality of Michael: it feels like Michael.

The Estate and Sony should be given credit for retaining much of Jackson's edginess and eclecticism where they could have easily opted for a more traditional lineup. (For all the uproar over "Breaking News," I thought it was a pretty bold statement out of the gate in terms of its lyrical target.)

The album also contains some nice, natural touches, including Jackson's incredibly dynamic beatboxing (displayed most prominently on "Hollywood Tonight"), and a phone message introduction to "(I Like) The Way You Love Me," in which Jackson explains the composition of the song to longtime collaborator, Brad Buxer. The point of these examples is that Jackson the artist and person doesn't get swallowed in "over-production," as some have feared. In spite of its limitations, from opening line ("This life don't last forever...") to closing ("I guess I learned my lesson much too soon") a very intimate, authentic, humanizing picture evolves.

Below, is my song-by-song breakdown of the album:

Hold My Hand

Simple, but powerful love song turned social anthem. Since I already reviewed this, I will just point to the link. I'm actually stunned this isn't charting better in the U.S., but maybe that will change when the video premiers and the holidays draw closer.

Hollywood Tonight

Definitely an album highlight. The song begins with a haunting Gothic church choir, before transforming into an energetic dance stomper. I'm not too keen on the spoken parts (performed by nephew, Taryll Jackson), but clearly there were places in the song Michael hadn't filled yet. The track features Michael in a notably deeper voice, and concludes with military-style whistling. As Ellen displayed on her show last week, the song will get people up and moving.

Keep Your Head Up

Narrates the life of an ordinary woman "looking for the hope in the empty promises." The song is well-suited to the current economic climate and will likely resonate with many listeners. The back half of the song offers a classic MJ crescendo, with the gospel choir providing the lift and communal strength the woman needs to keep going. (Fans will be happy to know the "Earth Song" ad libs heard on a leaked version of the track were removed.)

(I Like) The Way You Love Me

Great new production by Neff-U that was being actively discussed and transformed with Michael in Los Angeles (the original demo appeared on the 2004 boxed set, Michael Jackson: The Ultimate Collection). The new version retains all of the charm of the original while injecting some fresh elements, including new piano, bass, strings, and vocal effects.

Monster

A blistering rhythm track that probably hits harder than any song on the album. Features a rap solo by 50 Cent, guitar work by Orianthi, and excellent production by Teddy Riley. As Jackson holds a mirror up to society, asking us to observe the distorted reflection, I couldn't help but picture the horrifying scene of paparazzi shoving their cameras up against the ambulance carrying him to the hospital. "Everywhere you seem to turn there's a monster," he sings. "Paparazzi got you scared like a monster." Some reviewers continue to dismiss songs like this as petty "ranting" and "paranoia," but this is some deft social criticism for those who look beyond the surface. It has all the makings of a hit single.

Best of Joy

A breezy mid-tempo ballad, Jackson's falsetto is as effortless as ever as he sings promises to a loved one. Recorded in Los Angeles in 2009, this was one of his final recordings, and he still sounds fantastic.

Breaking News

The song will likely be forever-linked to the controversy surrounding its vocals. Yet in spite of the backlash, the content of the song is classic Michael Jackson, following in the tradition of anti-media tracks like "Leave Me Alone, "Tabloid Junkie," and "Privacy." The repeated use of the name, "Michael Jackson," highlights the way his name has been objectified--it is simply a media construct, a "boogieman," that the real Michael feels detached from. The exaggerated way the name is uttered humorously mocks the way the media exploits him for sensational effect. While the strength and clarity of the vocals clearly aren't up to Jackson's standards, the song itself is quite good. The harmonized chorus is catchy and memorable. Teddy Riley gives the song a fresh but faithful sheen. One can easily imagine the song as an outtake from the Dangerous or HIStory sessions.

(I Can't Make It) Another Day

Originally recorded by Jackson and Lenny Kravitz in 1999 at the legendary Marvin's Room Studio, the track has Michael summoning a cosmic power over a rugged, industrial funk beat and a soaring chorus. This is an example, however, of the new version sounding more like a Kravitz tribute to Jackson, rather than a Jackson track. In the original, Jackson's vocals are less overwhelmed by the drums and guitar, allowing him to convey the full mystery and wonder of the lyrics. Kravitz's update isn't too different, but enough to change the feel of the song. It still rocks, but in a different way than the original.

Behind the Mask

"Behind the Mask" was originally intended for Thriller, but left off reportedly because of a song credit dispute. It was later covered by Jackson's keyboardist Greg Phillinganes as well as Eric Clapton. Had Jackson released it in 1982, the quirky Yellow Magic Orchestra adaptation likely would have been a big hit. Estate executor John McClain updates it skillfully in this new version, making it sound brand new and retro at the same time. It is definitely one of the highlights of the album. Still, many fans will likely be anxious to hear those classic sheets of synth and 80s production on the original demo. Modernizing the production does make it fit better with the album, though it's unclear if Jackson himself planned to update the track.

Much Too Soon

An excellent choice to end the album, "Much Too Soon" showcases Jackson's ability as a singer-songwriter to magnificent effect. An exquisite expression of loss and yearning, it stands should-to-shoulder with some of the best folk ballads of The Carpenters and The Beatles. The lyrics almost read like a W.B. Yeats poem.

The track was first written by Jackson in 1981 and revisited multiple times over the years. The vocal on this version was recorded in 1994 at The Hit Factory during the HIStory sessions. It was originally engineered and mixed by Bruce Swedien (this version leaked online a couple weeks ago); the album version, featuring more prominent accordion and strings, was re-produced for the Michael album by estate co-executor John McClain.

In the song, a forlorn Jackson, accompanied by the subtle acoustic guitar work of Tommy Emmanuel, sings about being separated from a loved one "much too soon." The bridge features a harmonica solo that highlights the song's folk-blues essence, before Jackson returns with a final verse about "never letting fate control [his] soul." It is a beautiful, bittersweet song that perfectly balances hope and regret, loneliness and the desire for reconciliation. For all Jackson's superstardom, "Much Too Soon" reminds that behind the media construct was a human being.

Conclusion:

Call it a collage, an approximation, or a tribute. Or call it, as many of Michael's collaborators have: "a labor of love." That sentiment certainly shines through on the record. Yet obviously, this is not the exact album Jackson would have created. For a variety of reasons, many tracks that Jackson was working on during his final years aren't on the tracklist (including those with will.i.am). In addition, the vocals, particularly on a couple of the "Cascio tracks," don't always measure up to Jackson's typical strength and vitality, leading some to label them as "fake." Until a forensic analysis or some other concrete evidence proves otherwise that conspiracy theory doesn't hold up for me--especially after hearing the final album versions on very good speakers. But occasionally, the creative liberties taken do seem questionable, or at the very least, unexplained. For the purists (myself included), it would be nice, in addition to the current album versions, to have some of these songs as they were last heard by Michael--just as it was nice to see Michael un-mediated in This Is It.

But the bottom line is this: Michael contains some very impressive new material. One job of Jackson's Estate is to extend his legacy to new generations of listeners and this album will likely accomplish that. At ten songs, it is a tight, diverse, almost 80s-esque LP--which also means fans have many more songs in the vaults to look forward to. In the meantime, songs like "Hollywood Tonight," "Monster," "Behind the Mask," and "Much Too Soon" make excellent additions to an already legendary catalog.

Recenzent przyrównuje płytę Michael do nagrań "Free As A Bird" i i "Real Love" Beatlesów, gdzie również miksowano wokale post-factum i które również wzbudziły kontrowersje. Zaznacza, że nie ma nic niezwykłego w fakcie, iż piosenki wcześniej skomponowane przez muzyka po latach pojawiają się na płytach, przywołując samego Michaela i piosenki "Earth Song", "Blood On The Dance Floor" i "They Don't Care About Us" (?) pierwotnie nagrane podczas sesji do "Dangerous", a wydane 4 i 6 lat później na kolejnych albumach. Dodaje jednak, że przy naturalnym procesie twórczym artysta ma możliwość precyzyjnych instrukcji, jak utwór ma być odświeżony. Tu takiej możliwości nie bylo.
Intencjom producentów płyty "Michael" recenzent przypisuje dążenie do tego, by wydać świeży album i możliwie zbliżony do samego Michaela Jacksona, "ale żaden z nich nim nie jest". W efekcie, wg Vogla mamy hybrydowy produkt, czasami bliski twórczości Michaela, czasami brzmiący jak produkt typu tribute to niczym synonim miksów do "Thriller 25". Według Vogla jednak te dylematy mogą być istotne dla niektórych, dla innych to będzie prosta kalkulacja- podoba się albo nie.

Zachwyca się nową wersją "Behind The Mask", ale postuluje ujawnienie dem, by móc prześledzić oryginalny proces twórczy.
O swoim przesłuchaniu płyty pisze, że był to dla niego mily i przyjemny sposób spędzenia czasu. Najbardziej entuzjastycznie wypowiada się na temat "Behind The Mask" i "Much Too Soon". W utworze "Monster" dopatruje się hitu, a zaś jest zaskoczony, że "Hold My Hand" stało się bardziej popularne poza Stanami Zjednoczonymi.
Całosć umieszcza w estetyce lat 80.

tłumaczenie- kaem

[Mandey]

[quote="Billboard o płycie "Michael""]Before his untimely death in June 2009, Michael Jackson had been formulating a new batch of material that would have served as the follow-up to 2001's "Invincible." Although Jackson would sadly never see the release of this group of songs, an all-star team of producers and collaborators was assembled to complete the King Of Pop's vision and finish "Michael," Jackson's first posthumous album.

Set for a Dec. 14 release on Epic, "Michael" is bursting with pop hooks and Jackson's unique vocal energy. The 10 tracks form an impressively cohesive disc that features production from C. "Tricky" Stewart, Teddy Riley and Theron "Neff-U" Feemster, and guest spots by Lenny Kravitz and 50 Cent. Most importantly, "Michael" maintains the uplifting tone that Jackson intended for this collection of songs: "He wanted to put out music that was positive enough to bring the world together," says Akon, who duets on first single "Hold My Hand."

Several of the album's key producers and collaborators -- including Akon, Riley and Stewart -- talked to Billboard.com about the making of each track, and what it meant to contribute to a project as monumental as "Michael."


1. "Hold My Hand" (Duet with Akon)
Akon originally wrote this uplifting single for himself, but after being tapped by Jackson to help piece together the King of Pop's next album, the Senegalese singer decided that Jackson's presence on the track was vital. "The song was pretty much finished, but his delivery creates a whole other environment -- his tone and energy just made that record seem completely different," says Akon, who ended up recording the song with Jackson in Las Vegas in 2008. "We decided we would make it his record featuring myself, because I felt like he'd give it more mileage, and the record would be so, so much bigger if it was a Michael Jackson record."

2. "Hollywood Tonight"
A cautionary tale built around breakneck beats, "Hollywood Tonight" finds Jackson telling an intense story of a girl who lets glamour go to her head. The track sounds like Britney Spears' "Lucky" crossed with Justin Timberlake's "Lovestoned," but co-producer Teddy Riley had Jackson's own hits in mind when concocting its danceable sound. "I was looking at just doing the next level of 'Billie Jean' meets 'Dangerous' or 'Doggin' Me Around,'" says the producer, who previously worked with Jackson on tracks like "Remember the Time" and "Dangerous." "It's like one of those driving bass lines that you will remember."

3. "Keep Your Head Up"
"Give me your wings so we can fly," Jackson sings on this inspirational track, which feeds off of swelling backing vocals and slow handclaps at its conclusion. R&B producer C. "Tricky" Stewart was brought in to "add a last bit of polish" to the track, but he says that all of the components of a classic Jackson song were already in place. "It starts small, gets big and ends with a big choir and big drums-the Jackson sound that everybody has come to know and love," says Stewart.

4. "(I Like) The Way You Love Me"
"(I Like) The Way You Love Me" begins with the audio recording of a voicemail Jackson left his engineer, in which he sings the hook and describes the drum arrangement of the track. The simple sketch eventually led to this blissful love song, which recalls "The Way You Make Me Feel" with its layered vocals and gentle percussion. "It's a song he had in his heart for many years," says Theron "Neff-U" Feemster, who worked with Ne-Yo and Jamie Foxx prior to co-producing the track alongside Jackson in Los Angeles. "I'm glad he trusted me enough to complete his vision."

5. "Monster" (featuring 50 Cent)
After opening with a terrifying scream, "Monster" quickly unveils its stuttering beat as Jackson begins lashing out at those who see him as "an animal;" at its climax, the singer can only manage the painful question, "Why?" Riley says that the harrowing song was too slow when he first began working on it, and that he spent a while adding some funk to the darker themes. "I brought in guitars. I brought in bass. I brought in keys. I brought a lot of effects and sounds that kinda took it to the next level," says Riley. The producer also worked with Curtis "50 Cent" Jackson, who added a bruising verse to the song earlier this year. "Michael always wanted to work with 50," says Riley. "He came right in and did what he does, and took it in another direction, and it came out incredible."

6. "Best of Joy"
One of the last songs that Jackson worked on before passing away, "Best of Joy"'s message of commitment takes on a new resonance in the wake of the singer's death: "I am forever," Jackson coos, adding, "We'll never part/Our love is from the heart." Feemster says that the track was completely finished before Jackson's death, and that it was meant to be unveiled during his "This Is It" tour. "You can't help but smile when you hear it," the producer says of the song.

7. "Breaking News"
When it first debuted in early November, "Breaking News" presented a more defensive side of Jackson, who attacks the media for turning him into a "boogie man." Recorded in the New Jersey home of co-producer Eddie Cascio in 2007, the song's simmering beat and throwback feel can be credited to Riley, who claims responsibility for many of the song's major musical elements. "'Breaking News' was a track that, when I first heard it, I wanted to take to the next level and make it very exciting, very interesting, and kind of change things up," says Riley, "and we completed our mission doing that."

8. "(I Can't Make It) Another Day" (Featuring Lenny Kravitz)
After seven songs of R&B-influenced pop, "Michael" takes a left turn with this Lenny Kravitz collaboration, which develops an industrial rock groove that's a bit reminiscent of Nine Inch Nails. "You're the fire that keeps me warm!" Jackson bellows on the chorus, as guitars envelop his voice and Kravitz repeats the song title like a lullaby. Aside from Kravitz's blistering solo on the bridge, "(I Can't Make It) Another Day" is highlighted by some spectacular percussion courtesy of Dave Grohl.

9. "Behind The Mask"
This kinetic pop song was originally performed by Yellow Magic Orchestra before Jackson asked to add some lyrics to match the danceable beat. A saxophone solo soon segues into a series of electronic blips, and Jackson offers the command, "Take off the mask, so I can see your face!" while computerized backing vocals contribute to the tightly packed production. "Mask" is a must-listen if only because, out of all the songs on "Michael," it holds the highest number of Jackson's signature "hee-hee!" exclaims.

10. Much Too Soon
"Michael" ends with its most somber song, as "Much Too Soon" finds Jackson wistfully looking back on a relationship that he could not make work. "I'm hoping that my prayers will see, The day that you come back to me/But I guess I learned my lesson much too soon," sings Jackson, who produced the song alongside McClain. Written around the time of the "Thriller" album, "Much Too Soon" stands as a powerful final reminder of Jackson's emotional vocals and effortless songwriting.

by Jason Lipshutz with Gail Mitchell and Gary Graff[/quote]

Źródło

Autorzy artykułu w dużej mierze przywołują słowa producentów poszczególnych utworów i historię ich powstania. Dla nich ta płyta to pop na poziomie z unikalną energią zawartą w wokalu Michaela, płyta na której niejako producenci oddają hołd wielkiemu mistrzowi.

[polishblacksoul]

Paulina Wilk, Rzeczpospolita (08-12-2010)
Jackson śpiewa w starych dekoracjach

Krążek „Michael”, choć starannie przygotowany, jest bladym echem wielkiej kariery

Album zawiera dziesięć piosenek, w tym trzy duety. Wbrew tytułowi Michaela jest w nagraniach niewiele. To tylko skrawki: próby odtworzenia intencji, spekulacje muzyków i producenta Teddy’ego Rileya. Efekt nie jest zachwycający.

Wokół oryginalnych motywów – partii wokalnych wykonanych przez Jacksona – zbudowane zostały aranżacje przedziwnie zatrzymane w czasie. Słuchając, wyobrażałam sobie taki koncert: Jackson porusza się po scenie wśród starych dekoracji pozbieranych z dawnych tras koncertowych. Wśród dźwięków i brzmień, które bezapelacyjnie kojarzą się z jego magią, ale już nią nie emanują.

To paradoksalne: gdyby Jackson żył, pewnie coś by zmienił. Pewnie nie szukałby tak dosłownego powtórzenia chwytów sprzed lat. Jednak równie prawdopodobne, że wtedy żadna nowa płyta nie ujrzałaby światła dziennego. Można więc traktować ten krążek jako rozczarowującą i wyrachowaną rekonstrukcję idola, który raz jeszcze pójdzie na sprzedaż.

Ale wielu wychowanków króla popu ucieszy się, że dzięki technologii mogą poznać jego ostatnie pomysły. Bo jedno trzeba oddać tym, którzy album przygotowali – nie nadużyli dorobku Jacksona, nie spartaczyli roboty tak bezwstydnie jak autorzy remiksów na jubileuszowym wydaniu „Thriller 25”. Tu czuje się staranność i kurs wyznaczony przez Rileya, który pracował z Jacksonem nad przebojowym albumem „Dangerous”. Krążek jest tak podobny do wcześniejszych piosenek Michaela, jak to tylko możliwe.

Zaczyna się kiepsko: pseudoraper Akon w duecie „Hold My Hand” chciał grać główną rolę. A że brak mu finezji Jacksona, z prostej melodii i tekstu zrobiła się nieco toporna przyśpiewka. „Hollywood Tonight”, opowieść o dziewczynie, która rusza na podbój filmowego świata, ma potężną wadę: głos Jacksona jest zmieniony, być może w wyniku technicznej obróbki – w każdym razie brzmi nieprawdziwie. Natomiast ciężkie i gęste podkłady wypadły jak nachalne zagadywanie ciszy. „Monster” jest dynamiczny, przypomina połączenie „Jam” i „Scream” – bity są agresywne, gwałtowne. Jackson śpiewa o potworze podobnym do zwierzęcia, powtarza wers: „Spójrz w lustro i powiedz, czy podoba ci się to, co widzisz”.

Gwiazdor, którego prześladują koszmary, dla wielu sam stał się potworem. Słowa sugerują bolesne znaczenia, ale w utworze nie ma cierpienia ani napięcia. To nie ten sam Jacko, który wściekle przedzierał się przez płomienie w teledysku „Black or White”. Udział rapera 50 Centa był niepotrzebny, a zresztą – dlaczego Jackson miałby nagrywać właśnie z nim?

„Best of Joy” to Michael w Nibylandii – łagodna ballada, pełna naiwnych wersów, które dzieci wypisują na różowych kartkach pamiętnika. Jackson bywał ckliwym idealistą, bywał też Piotrusiem Panem.

„Breaking News” poświęcona prasowej nagonce na króla popu jest tylko bladym echem rewelacyjnej „Leave Me Alone” z 1989 r., w której Jackson naprawdę wrzeszczał z rozpaczy. „Behind the Mask” to jedyna na płycie piosenka w całości zaśpiewana przez Michaela, wersy o ukrytej tożsamości zostały zmiksowane w zwiewny, taneczny utwór.

Tylko „I Can’t Make It Another Day” można zaliczyć do muzycznej ekstraklasy – śpiewem Jacksona zaopiekował się Lenny Kravitz. Z pośmiertnego spotkania dwóch znakomitych muzyków powstała poruszająca piosenka. I na tę jedną warto było czekać.

[Margareta]

Umarł król, niech żyje król
Michael Jackson - Michael
2010-12-09, autor: Anna Szymla, megafon.pl

Nie będę w tej recenzji próbować rozstrzygać, na ile jest to dzieło Michaela Jacksona, a na ile producentów, którzy zebrali i złożyli w całość materiał po jego śmierci. Nie będę się też zastanawiać, w czyim największym interesie było wydanie tej płyty, ani na ile to wszystko jest moralne. Skupmy się na muzyce.

Utwory na najnowszym krążku króla popu brzmią... jak piosenki Michaela. Co do tego nie ma wątpliwości. Są jego charakterystyczne "iiihi", szatkowany rytm, "kościelne" chóry, czasem jakieś orientalne/afrykańskie motywy. Co najważniejsze, choć nagrania zostały uwspółcześnione produkcyjnie, podbite nowoczesnymi bitami i tak wypadają raczej klasycznie, jacksonowo. Można było sobie darować cykady w "Keep Your Head Up", skoro piosenka i tak jest mocno oldschoolowa czy przekształcone elektronicznie, odhumanizowane wokale w "Behind the Mask" (zresztą, chyba najbardziej chwytliwym w zestawie), tym bardziej, że ktoś dodał ciepło brzmiący saksofon. Nie przemawiają do mnie też rapowe wstawki. To jednak detale.

W większości mamy bardzo dobre popowe kawałki, najczęściej podlane nowoczesnym R&B, czasem rozświetlone odrobiną disco, z chwytliwymi refrenami.

"Hollywood Tonight" przypomina trochę "Who Is It" i urzeka delikatnie wplecioną trąbką w stylu disco, a jedwabiste "(I Like) The Way You Love Me" sączy się przyjemnie z głośników. "Monster" też jest niezły (szczególnie zwrotki), acz na pewno nie jest to - jak przekonywał 50 Cent - nowy "Thriller", no i niestety udział rapera jest tu najsłabszym ogniwem. Zupełnie inaczej ma się rzecz z Lennym Kravitzem. "(I Can't Make It) Another Day" to świetny, podbity rockowo-funkowym groove'em numer. Nie aż tak porywający jak "Give In to Me" ze Slashem, ale i tak naprawdę udany. W utworze na perkusji gra Dave Grohl, trudno jednak to wychwycić czy docenić, brzmienie bębnów jest bowiem bardzo syntetyczne. Z ballad chyba najlepiej wypada pogodne, ozdobione smykami "Best of Joy" z proroczym (?) tekstem "I am forever". Najsłabsze są natomiast singlowe "Breaking News", który pomimo figlarnych dęciaków za bardzo przypomina średniej jakości hit Britney Spears oraz nagrane z Akonem "Hold My Hand" (ale może to moja alergiczna wręcz niechęć do Senegalczyka).

"Michael" to tak naprawdę nic nowego i nic nadzwyczajnego (superprzebojów tu niestety brak). To Jackson, jakiego znaliśmy i lubiliśmy. Eklektyczny zestaw pokazujący, że był to jeden z najbardziej utalentowanych muzyków ostatnich lat, który wciąż potrafił pisać znakomite piosenki.

Anna Szymla, megafon.pl

[Pank]

To milk an artist for every penny they're worth even after they've kicked the bucket is, in itself, inconsiderate and a tad cruel. And in the most extreme cases, where record companies exhume an index of shoddy demo tapes and unused B-sides to make up the numbers for a cheap money-spinner, it's downright deplorable. There are artists whose legacies have been treated with some respect (take Kurt Cobain, whose posthumous back catalogue is limited only to live albums and a handful of demos that were released untreated and untouched), but given that Michael is being billed as the first of 10 planned albums to be released beyond the grave bearing Michael Jackson's name, it doesn't seem the King of Pop will be afforded that courtesy.

Michael is a bit like Bruce Lee's Game of Death (only with "cha'mones" rather than roundhouse kicks), a vision left incomplete by the untimely demise of its major creative influence. So, a motley crew of producers are tasked with smoothing the edges on Jackson's unfinished project. Do they do a good job? Well, when someone like will.i.am goes on record as saying something is tasteless, it should speak volumes. The album opens not with one of Jackson's notorious vocal tics, but a hideously Auto-Tuned Akon, who hollers "Akon and MJ" on the unbalanced duet "Hold My Hand." So far, so tasteless: That Jackson is reduced to second billing on his own curtain-raiser underlines the fact this shouldn't be considered a canonical Michael Jackson release.

Given these songs have been cobbled together from a hodgepodge of sources (some dating as far back as Thriller), there's a lack of continuity both sonically and thematically. On one hand, we have the token balladry, and during "Best of Joy," "Keep Your Head Up," and especially "Much Too Soon," we're reminded that Jackson's delicate, almost frail falsetto is a beautiful match for syrupy string samples and tender acoustic melodies. "Much Too Soon" brings the album to a perfect close with an accordion break and the late singer's mournful "I guess I learned my lesson much too soon." Consider all heartstrings hereby tugged, albeit a little cheaply. There's nothing groundbreaking about these compositions by any means, but simply hearing Jackson gently crooning over them is rather exquisite, and he sounds vocally in fine form.

While the ballad hasn't really made any significant evolutionary strides since Jackson's heyday, it's clear that the formula for the danceable pop ditty has been reinvented umpteen times. Consequently, Michael rarely serves up anything that will have its listeners making a b-line for the dance floor. "Monster" is weighed down by an unnecessary rap by the increasingly unnecessary 50 Cent, "Hollywood Tonight" and "Breaking News" hindered by their rallying against fame and maudlin poor-me agenda, while "(I Can't Make It) Another Day" is a gutless rock track with dull guest spots from Lenny Kravitz and Dave Grohl. "(I Like) The Way You Love Me," though, is a sprightly pop number cut from the same cloth as "Remember the Time," and seems content to conjure memories of vintage Jackson rather than appropriating him for 2010.

Then, just as you're about to consign Michael to decided mediocrity, along comes the Thriller outtake "Behind the Mask." Driven by warped synths and robotic blips and bleeps, this bout of pseudo-futuristic pop boasts Jackson's finest vocal performance on the album. Complete with all his fêted vocal tics and an inimitable swagger, "Behind the Mask" is an unassailable highlight that reminds us that Jackson, as an artist and a performer, was truly a unique talent.

Huw Jones z Slant Magazine, dając płycie 3 gwiazdki na 5, wspomina jak ciężkim zadaniem może być właściwe oddanie hołdu zmarłemu artyście. Zestawia ze sobą Kurta Cobaina, którego pośmiertne nagrania zostały ograniczone właściwie do paru zapisów koncertów i kilku nietkniętych nagrań demo oraz artystów, których utwory zza grobu - w ekstremalnych przypadkach - stanowiły niekiedy i marnej jakości taśmy demo, i bardzo słabe piosenki ze stron B singli. Slant zauważa, że w wypadku zapowiedzi aż 10 nowych albumów Michaela Jacksona z należytym oddaniem szacunku artyście może być ciężko. Michaela porównuje do Game Of Death Bruce'a Lee - z cha'mones zamiast... kopniaków z półobrotu.

Zwraca się uwagę z jak różnorodnych źródeł pochodzą nagrania na tej płycie - niektóre niekiedy jeszcze z wczesnych lat osiemdziesiątych. Choć na albumie brak przełomowych kompozycji, Jones chwali swoistą kruchość i delikatność ballad Best of Joy, Keep Your Head Up a zwłaszcza Much Too Soon. Zwraca uwagę na wyśmienitą formę wokalną wokalisty - szczególnie w najlepszym, futurystycznie brzmiącym Behind The Mask. Moster w opinii magazynu mógłby być parkietowym wymiataczem, gdyby nie niepotrzebny udział 50 Centa. Hollywood Tonight i Breaking News zostały skrytykowane jako utwory niepotrzebnie dążące do współczesnego brzmienia. Niepochlebną opinię wydaje (I Can't Make It) Another Day, a (I Like) The Way You Love Me - porównane do poziomu Remember The Time - potraktowane zostało bardziej jako nagranie w stylu vintage niż współczesnym. Z kolei singiel promujący wydawnictwo, Hold My Hand, oceniono jako pozbawione smaku dzieło Akona, które nie powinno zestawiać się z innymi singlami Michaela Jacksona.

Whatever creative evolution Michael Jackson intended for himself in middle age, we will never really know; his legacy now falls to the executors who control his vast musical estate. One can understand, though, why the superstar went quiet after releasing his last album of new material, 2001’s respectable if ultimately underwhelming Invincible. A famously relentless perfectionist in the studio, he kept his post-Invincible recording sessions under wraps while peers like Prince and Madonna remained relatively prolific.

But death, as late icons from Johnny Cash to Tupac Shakur have shown us, can be a great motivator — at least for the beneficiaries left behind. Even before Jackson went on to become by far the best-selling artist of last year, the posthumous product rush seemed inevitable. Now, in addition to the MJ-themed videogame, docu-film, and Cirque du Soleil extravaganza, his estate has promised seven more releases over 
 the next seven years.

The material on Michael is not by any means a deep dive into the Jackson archives; nearly all the songs are culled from the last five years of his life. Opener and first single ''Hold My Hand'' supplies the broad, pleasing fervor of an official theme song for a World Cup or Summer Olympics — an ideal repository for soaring choruses and generic lyrical uplift. ''Hollywood Tonight,'' from 2007, feels leaner and more urgent, crackling with Jackson’s trademark percussive shuffle and pop. The gospel-tinged bromide ''Keep Your Head Up'' offers a well-intentioned but somewhat soggy lead-in to the feathery, sweet-toned swoon of ""(I Like) The Way You Love Me.'' Window-smashing theatrics juxtapose with airy, danceable coos and a rat-a-tat 50 Cent guest spot on ''Monster'' (the beast in question, it turns out, is fame).

''Breaking News'' delivers Jackson’s now-requisite anti-tabloid screed, albeit with satisfyingly melodic gall, while ''(I Can’t Make It) Another Day,'' featuring Lenny Kravitz and Dave Grohl, galvanizes him further, yielding the album’s most genuinely fierce moment. The propulsive synths and vocodered trills on the otherwise intriguing ''Behind the Mask'' seem oddly dated by sax flourishes — though perhaps that makes it a good companion to the lilting closer ''Much Too Soon,'' an actual relic of the early ’80s (the track dates back to his Thriller days).

As musical epitaphs go, Michael is a solid album, arguably stronger than Invincible and certainly no great affront to his name. But it can be hard to listen and not wonder what he would have done differently — or if he would have wanted us to hear it at all.

Leah Greenblatt z Entertainment Weekly ocenia album wysoko (B), prawdopodobnie wyżej nawet niż Invincible. Zwraca uwagę na wielką popularność Michaela Jacksona po jego śmierci. Hold My Hand, wg słów Greenblatt, ma w sobie coś z... piosenki stadionowej. Saksofon w Behind The Mask wydaje się dość dziwnym rozwiązaniem, lecz stanowi całkiem niezłe połączenie przy akustycznym Much Too Soon - relikcie z wczesnych lat 80

"Michael" (MJJ/Epic/Sony) doesn't have the hallmarks of a Michael Jackson album. There's no overarching theme, no consistent sound, no evidence of Jackson's meticulous tinkering to make every note, every second, exactly what he wanted. But maybe that's a good thing.

When you're the King of Pop, your subjects naturally bow to your will - an issue that more or less held Jackson back since "Bad," when he parted ways with the great producer Quincy Jones. In the tragic circumstances surrounding "Michael," pulled together quickly in the months after Jackson's untimely death last year, we get to see how the King of Pop would fare if his collaborators had more equal footing.

Though Jackson had been working on the follow-up to 2001's "Invincible" for years, he wasn't close to finishing it, especially after he shifted his focus to mounting his "This Is It" tour. Judging from what Jackson left behind, the comeback he so desperately desired was so close.

It could have come from the remarkable "Behind the Mask," where Jackson took a synth-pop sample from the Yellow Magic Orchestra, wrote his own lyrics to it and surrounded it with the Europop beat that has invaded the American pop charts.

It could have come from "Keep Your Head Up," the inspirational slice of early-Aughts R&B that came from his collaboration with Eddie Cascio and James Porte when he was living with the Cascios in New Jersey in 2007. "Keep Your Head Up," which is Jackson's most gospel-influenced track since "Man in the Mirror," is even more timely now than when he wrote it, with its discussion of economic struggles and trying to make ends meet.

Or it could have come from "Monster," Jackson's stab at hip-hop featuring a verse from 50 Cent that the rapper recorded this year. Along with the album's first single, "Hold My Hand," his collaboration with Akon, "Monster" is the song that sounds the most like Jackson, even including backing vocals he sang through PVC pipe to get just the right monstrous effect.

Also written in New Jersey, "Monster" - which starts out with a nice bit of Jackson beatboxing - is just crying out for a mash-up with Kanye West's "Monster." It is one of two songs on "Michael" that talks about a weariness of Hollywood and the paparazzi, continuing the theme started in "Hollywood Tonight," which was recorded during the "Invincible" sessions nearly a decade ago.

The songs' varying time frames make "Michael" so unusual. The touching ballad "Best of Joy" was one of the final songs Jackson worked on - he planned to finish it while he was in London last year for the "This Is It" concerts. The ballad "Much Too Soon" was written around the time of "Thriller," nearly three decades ago, but was not released until now.

On the sweet "(I Like) The Way You Love Me," which was released as a demo version on "Ultimate Collection" in 2004, Jackson sounds innocent again - as if all the criminal trials, health problems and constant scrutiny never happened. It's a touching moment, the musical equivalent of a clean slate. But the song also highlights one of the album's problems.

Though the album's numerous producers give an interesting range of viewpoints on Jackson's music, "Michael" also releases bits that Jackson probably never would have allowed. Toward the end of "The Way You Love Me," there's a loop that sounds like Jackson's voice is manipulated to change keys and repeated multiple times the way amateurs do when they're trying to stretch out a song. It's a flaw so noticeable it jumps out at you immediately and one a perfectionist like Jackson probably would have cut.

The song "Breaking News," which was oddly the first song from the album revealed on Jackson's website, is another track he probably would have held back, especially as he refers to himself numerous times in the third person, using "Michael Jackson" as a ridiculous hook. It's no wonder that after the release of "Breaking News," Jackson's family immediately began questioning whether it was, in fact, his music. (Sony Music says it brought in Jackson's collaborators and musicologists to determine the authenticity of the track and determined it is his voice.)

They shouldn't have worried, though, because the rest of "Michael" is unquestionably Jackson. "Michael" isn't, as many have feared, some sort of project, like recent 2Pac albums, that cobbles together tapes of Jackson's voice and builds new songs around them. These are truly his songs and, for the most part, they couldn't have turned out better if Jackson had finished them himself.

The way Neff-U completes "Best of Joy" is masterful, with Jackson singing "I am forever" as the song fades out. "Michael" may prove him right on that, considering the loving way others have carried on his legacy.

Glenn Gamboa z Newsday.com wyraża się w dość pozytywnym tonie (ocena: B+) o nowym albumie Michaela Jacksona, choć zauważa że mimo brzmienia podobnego do pozostałych nagrań Króla Popu, wiele elementów wydawnictwa prawdopodobnie nigdy nie byłoby przez niego zaakceptowane - mowa tu chociażby o edytowaniu ścieżek wokalnych, wyraźnie słyszalnych w np. Breaking News. Gamboa wyróżnia przede wszystkim Behind The Mask i Keep Your Head Up; drugi porównywany jest wręcz do innego utworu z elementami gospel, czyli Man In The Mirror. Moster, wg Gamboa, domaga się wręcz mash-upu z utworem Kanye Westa o tym samym tytule. Chwali się również Best Of Joy.

The Michael Jackson who rises from the mausoleum on Michael isn't all that dissimilar from the one who left us last year. On the first of a projected 10 (yes, 10) posthumous albums, Jackson is heard alternating between his two long-standing personas: the wide-eyed purveyor of idealized love and the embittered, self-pitying victim of a fixated media. His affection for treacle and sentiment still runs rampant, his voice still slips into a buttery soprano, and he still uses rock guitars to indicate "rage" and gospel choirs to announce "inspiration."

Jackson, of course, wasn't around to finish the bulk of these 10 tracks, which were recorded as far back as the early 1980s and as recently as just before his 2009 death. But the producers who helped him clearly studied what made Jackson's music so singular. Michael isn't an Off the Wall or a Thriller; by 2009, those days were as long gone as his red zippered jacket. But given its stitched-together makeup — new tracks built around Jackson's voice — neither is it an embarrassing, Frankenstein-pop monster. Against all odds, considering Jackson's iffy output in the two decades before his death, it's a shockingly credible record — a carefully assembled re-creation of his finest moments as a solo artist and a reminder of why we cared about him to begin with.

Starting with Dangerous and continuing through HIStory and Invincible, Jackson clearly grappled with ways to reboot his sound in a world dominated by hip-hop. He tried new-jack beats, guest rappers and Notorious B.I.G. samples, which only made his music feel earthbound. In death, Jackson is gliding skyward again. With their crisp rhythms and a dearth of the bombast that bloated so much of his post-Thriller work, the best songs here evoke his music's lithe, whooshing agility. "Hollywood" has the coasting-on-air quality of classics like "Billie Jean," while "(I Like) The Way You Love Me" (an earlier, unfinished version of which appeared on a 2004 compilation) follows in the footsteps of "The Way You Make Me Feel," with warmer, less processed harmonies.

That song and "Best of Joy" were both co-produced by Theron "Neff-U" Feemster, whose silky work with Ne-Yo made him a perfect match for Jackson. Intentionally or not, Michael posits the intriguing possibility that Jackson, had he lived, could have made a musical comeback: thanks to acts like Ne-Yo and Beyoncé, R&B has swung back around to his less beat-heavy, more melodic grooves.

Jackson even sounds liberated vocally. The clipped, clenched-teeth phrasing that strangled later duds like "Scream" is rarely heard. For most of the album, he sounds, once again, like he's just singing. Even on the dank, gothy "(I Can't Make It) Another Day" — another rock merger, this one a decade-old collaboration with Lenny Kravitz — his vocals rarely sound strained. When the first track from the album, "Breaking News," was released, a family member declared that the voice wasn't Michael's — a claim Jackson's lawyers and former producers shot down. Although his voice is sometimes smothered on Michael, the carefully poised phrasings heard throughout it could be no one else's.

But if Michael is a promise-filled look at what might have been, it also a reminder that Jackson at his end wasn't the same artist he once was. Down to its vampy vibe, "Monster" works hard to re-create the mood of "Thriller," albeit with the far less scary 50 Cent instead of Vincent Price (and a less memorable hook). The monster in the title represents the paparazzi, who'll "eat your soul like a vegetable," Jackson warns. He harps on that topic both here and on the even more self-important "Breaking News" — a sign that as a lyricist, he was running in circles, trapped in a cramped world of his making. The love songs feel more generalized than ever, and his moralism about the evils of showbiz gets genuinely tacky on "Hollywood," in which he scolds a teen runaway for "giving hot tricks to men." One of the album's most revealing moments comes in "Keep Your Head Up," a wide-screen inspirational ballad that gives us another variation on his "Heal the World" mode. It's about a working mother, but when Jackson sings, almost breathlessly, "I can't even breathe/ I can't even see!" he could be talking about himself.

Michael's finest moment isn't the dull current single "Hold My Hand," on which the rapper Akon is featured nearly as much as Jackson. That honor goes to "Behind the Mask." Again, Jackson sounds youthful, energized and alluringly snappish; again, the music has an assertive, effortless drive, aided by a sample from the defunct Japanese electronic band Yellow Magic Orchestra. "Who do you love?" Jackson pleads with a yearning intensity he hadn't mustered in years.

Sadly, there's a reason for that: "Behind the Mask" dates back to the Thriller sessions. Much like Thriller did with Jackson's record sales, this vintage leftover casts an imposing shadow over the "new" album — and makes you wonder if the nine albums to come can maintain the unexpected merits of Michael. For now, at least, Jackson receives the acceptable send-off he deserved.

David Brownie z Time Michaela ocenia dość nisko (2/5). Wg recenzenta na szczególną uwagę zasługuje na tej płycie pochodzące sprzed trzech dekad Behind The Mask. Zauważa, że album składa się naprzemiennie z utworów o miłości i tych bardziej rozgoryczonych. Hollywood Tonight stawia niemal na równi z takimi klasykami jak Billie Jean a (I Like) The Way You Love Me porównuje do cieplejszej wersji The Way You Make Me Feel. Brownie uważa, że także Best Of Joy znakomicie pasuje do stylu Michaela.

[Megi1975]

"To życie nie trwa wiecznie", śpiewa Michael Jackson w pierwszym wersie swego nowego singla "Hold My Hand". Te słowa brzmiałyby przejmująco, niczym dochodzący z zaświatów ostatni krzyk tragicznie zmarłego gwiazdora, gdyby nie fakt, że jego śmierć wciąż nie wydaje się rzeczywista.
13 grudnia na półki sklepów trafia "Michael", pierwszy studyjny album artysty od dziewięciu lat. Sądząc po liczbie zamówień, powinien zadebiutować na pierwszym miejscu list bestsellerów na całym świecie. Coraz większą popularność zdobywa też "Hold My Hand", duet Jacksona z kompozytorem i producentem muzyki R'n'B Akonem, radosna pieśń sławiąca moc przyjaźni, z chórkami gospel w tle. Singiel ma w sobie niezwykłą siłę, charakterystyczną dla klasycznych popowych hitów, i zwiastuje płytę, która jest prawdopodobnie najlepszym wydawnictwem Jacksona od czasów jego największych sukcesów w latach 80.

"Michael" to płyta pełna werwy i animuszu, zawierająca szereg inspirujących, podnoszących na duchu hymnów i melodyjnych, delikatnie zaśpiewanych ballad. Jest tu też fantastyczny, hałaśliwy rockowy utwór z gościnnym udziałem Lenny'ego Kravitza, "(I Can't Make It) Another Day)", całkowicie zwariowana, efektowna dance'owa przeróbka "Behind the Mask" Erica Claptona nagrana z japońskimi pionierami electro z Yellow Magic Orchestra, a także trzy żwawe, rytmiczne, mocno perkusyjne kawałki. Uwagę przykuwa dudniąca piosenka "Monster", współczesna wariacja na temat "Thrillera" w estetyce zombie. To tu pojawia się kontrowersyjny raper 50 Cent, który ogłasza, że "Król powstał". Kto by pomyślał, że Jackson miał w sobie jeszcze tyle pary?

Jedyny problem polega na tym, że 50 Cent nigdy nie spotkał się z Jacksonem. Internetowe fora dla fanów błyskawicznie zaroiły się od teorii spiskowych, sugerujących, że piosenki nie są autentyczne, a wokal jest dziełem imitatora. Pomijając jednak drobne zastrzeżenia, samozwańczy król popu jest w niezłej formie, a jego powrót można uznać za udany.

Zmarły 25 czerwca 2009 roku w wieku 50 lat Jackson pod koniec życia znajdował się w fatalnej sytuacji, zarówno jeżeli chodzi o karierę, jak i finanse. Łatwo dziś zapomnieć, jak bardzo był przegrany: zaszczuty przez (ostatecznie nieudowodnione) zarzuty o molestowanie dzieci, nękany przez wierzycieli i skłócony ze swą wytwórnią Sony Music. Jego ostatnia płyta, wydana w 2001 roku i niefortunnie zatytułowana "Invincible" ("Niezwyciężony"), okazała się komercyjną i artystyczną klęską. Według dziennikarzy "Wall Street Journal" muzyk miał prawie 500 milionów dolarów długu, co było skutkiem dwudziestu lat ostentacyjnej rozrzutności, jak również spadku tempa jego pracy oraz sprzedaży płyt. Z ujawnionych podczas procesu Jacksona w 2005 roku dokumentów sądowych wynika, że artysta prowadził wyjątkowo niehigieniczny tryb życia: spał do późna, faszerował się środkami przeciwbólowymi, oglądał ciągle filmy Disneya i pił jedną butelkę drogiego wina za drugą. Seria koncertów w londyńskiej O2 Arena miała być pierwszą częścią planowanego powrotu Jacksona: w ciągu zaledwie trzech lat artysta zamierzał odzyskać swą sławę i fortunę. Poważnie wątpiono jednak, czy trasa okaże się sukcesem, a nawet, czy coraz bardziej wyczerpany i zniechęcony Jackson w ogóle wyjdzie na scenę.

Jego śmierć zmieniła wszystko. Ambiwalentne odczucia co do jego osoby ustąpiły miejsca potężnej dawce współczucia i nostalgii, a Jacksona zaczęto znów kojarzyć z niesamowitymi sukcesami z lat młodości, a nie z degrengoladą w dojrzałym życiu. Przez 24 godziny po śmierci Jacksona Amazon sprzedał więcej jego płyt, niż w poprzednich 11 latach. W 2009 roku na całym świecie rozeszło się 40 milionów egzemplarzy albumów Jacksona – więcej, niż jakiegokolwiek innego wykonawcy. W tym roku "Forbes" uznał go za najlepiej zarabiającą nieżyjącą gwiazdę, z dochodem 275 milionów dolarów brutto. Artysta ma już na koncie pośmiertne numery jeden, kasowy film, a obecnie także najchętniej zamawiany przed premierą album. Wszystko wskazuje na to, że Jackson znajdzie się na szczycie list przebojów na Boże Narodzenie. Nieźle, jak na kogoś, kto zmarł w niełasce.

Nawet w okresie trwającego dziesięć lat sporu z Sony i faktycznej nieobecności na scenie Jackson nigdy nie przestał nagrywać. Często pojawiały się doniesienia, że pracuje w studiu z młodymi, modnymi producentami, takimi jak Will.i.am (z Black Eyed Peas) i kojarzony z Lady GaGą RedOne. Jackson nie chciał jednak publikować nowych utworów. Nie przyjmował do wiadomości, że publiczność się od niego odwróciła i wciąż szukał owego nieuchwytnego, przełomowego hitu, który ugruntowałby jego pozycję największej gwiazdy popu w historii. Dlatego też często przerywał sesje i ich nie kończył. Sony było wyraźnie sfrustrowane jego kaprysami. Artysta zapowiadał nowe projekty i rozpoczynał je z wielkim zapałem, ale równie szybko je zarzucał. Jego współpracownicy nieraz zastanawiali się między sobą, czy Jackson rzeczywiście chce powrócić.

Od czasu śmierci piosenkarza osoby zarządzające jego majątkiem, w tym różni menedżerowie i właściciele praw, odkrywają w archiwach nieznane utwory. Są ich podobno setki, a niektóre pochodzą jeszcze z początku lat 80.

Pierwszy pośmiertny album Jacksona zawiera głównie (choć nie wyłącznie) materiał nagrany po 2007 roku, skrupulatnie skompilowany przez producentów i długoletniego współpracownika artysty, Teddy Rileya (pomagającego mu w studiu od 1991 roku). Nie obyło się bez kontrowersji. Will.i.am jako jeden z kilku wykonawców nie zgodził się na publikację nagranego wspólnie z Jacksonem utworu. - Wszystkie piosenki, które teraz się ukazują, powstały, kiedy jeszcze żył, więc dlaczego wtedy ich nie wydał? - tłumaczy Will.i.am. - On był perfekcjonistą. To mogła być płyta Michaela Jacksona, ale nią nie jest.

Zarządcy majątku Jacksona postanowili rozwiać wątpliwości co do jej autentyczności, publikując dokumentację dotyczącą każdego z nagrań, wraz z oświadczeniami producentów, inżynierów dźwięku i muzykologów. - Znałem skalę wokalną Michaela, od barytonu i tenoru aż po alt i sopran - zapewnia Teddy Riley. - Byłem świadkiem, jak wraz z upływem lat ton jego głosu się zmieniał, czasem szedł w górę lub w dół. Nie mam żadnych wątpliwości, że to jest wokal Michaela.

Jeżeli posłuchamy całego albumu, szybko stanie się oczywiste, że plotki i spiskowe teorie są absurdalne. Tu naprawdę słychać śpiew Jacksona, momentami szczerze poruszający. Wiele utworów było prawdopodobnie wersjami demo, i być może dlatego wokal ma w sobie dużo luzu i spontaniczności. W tekstach kilku piosenek artysta niestety przepowiedział swój los. W "Breaking News", hałaśliwym boogie w rytmie staccato, opowiadającym o prześladowaniach ze strony prasy, Jackson skarży się na dziennikarzy, którzy "chcą napisać mój nekrolog". W utrzymanej w stylu McCartneya balladzie "Best of Joy" śpiewa niewinnym falsetem: "Będę żył wiecznie". Z tekstów tych nie płynie jednak żaden większy morał, oscylują one bowiem między paranoją na punkcie sławy a homiliami o sile miłości. Ale płyt Jacksona nie słucha się ze względu na wartość poetycką. Liczy się jego wspaniały głos i niesamowite wyczucie rytmu.

Ludzie sprawujący pieczę nad dziedzictwem Jacksona obiecywali "dokończenie albumu, który zamierzał nagrać Michael". Wątpię jednak, by była to ta płyta, zwłaszcza, że zamykają ją dwa utwory pochodzące jeszcze z lat 80. Skoro nie odkurzono ich przez 20 lat, to najpewniej nie pojawiłyby się na albumie, gdyby miał o tym decydować sam Jackson.

Mimo wszystko jest to dobra płyta, a gdyby to Jackson odpowiadał za jej wydanie, prawdopodobnie nie byłaby lepsza. Artysta zapewne wciąż wahałby się, wątpił i rezygnował z kolejnych piosenek w pogoni za swym nieosiągalnym ideałem; wytwórni Sony za to udało się stworzyć kompilację najlepszych dostępnych nagrań. Choć brak im konsekwentnej wizji, jaką Jackson być może tchnąłby w ten projekt, i tak zaskakują spójnością. Owym wspólnym mianownikiem jest niepowtarzalny głos artysty i jego bardzo specyficzny styl kompozycji.

Okazuje się, że muzyka, jaką tworzył w ostatnich latach życia, nie różni się od tej z czasów jego największych triumfów. Płyta jest bez dwóch zdań dużo lepsza, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Wydaje się też, że śmierć nie ma żadnej władzy nad światem muzyki. Jackson wreszcie doczekał się powrotu, którego tak bardzo pragnął.

Neil McCormick/Daily Telegraph

[Mandey]

Michał Michalak, Interia

Pierwszy pośmiertny album Króla Popu to wielka gratka dla fanów. Przygotowano frapujące, ale też bardzo nierówne wydawnictwo.

Jackson znów zachwyca niepodrabialną techniką śpiewania - jedyne w swoim rodzaju dyszenie, stęknięcia i okrzyki, wybijają rytm melodyjnych piosenek, z których kilka już na stałe zagości w moim odtwarzaczu mp3. "Michael" nie jest jednak albumem na miarę oczekiwań.
czytaj dalej


Wystarczy rzucić okiem na listę utworów, by się przynajmniej zdziwić. Na pierwszego singla z albumu, szumnie anonsowanego jako kolejne wielkie dzieło Jacksona, wybrano piosenkę... Akona - utwór, który na dodatek aż taką nowością nie jest, bo wcześniej wyciekła jego surowa wersja. Mamy na płycie również kompozycję Lenny'ego Kravitza, a także jeden cover ("Behind The Mask", z repertuaru Yellow Magic Orchestra). Większość utworów powstała po wydaniu "Invincible" (2001 rok), ale znalazły się tu także piosenki z lat 80. Mimo że miały być "nigdy wcześniej niepublikowane", to przecież "(I Like) The Way You Love Me" wydano w 2004 roku na składance "The Ultimate Collection".

Jak na dłoni widać więc, że do tej płyty brakuje klucza, motywu spajającego kolejne piosenki. Wbrew zapowiedziom nie jest to wybitne dzieło Michaela Jacksona,, którego nie zdążył wydać, a jedynie składanka dedykowana jego pamięci - to jednak duża różnica.

Takie wrażenie pogłębia dodatkowo jakościowy rozrzut poszczególnych numerów. Mamy tu na przykład znakomity "Monster", z gościnnym udziałem 50 Centa - ta dynamiczna, pulsująca piosenka, przypomina nam, dlaczego właśnie Michaela uważa się za króla muzyki pop.

Dobre wrażenie robią również wspomniane kompozycje Kravitza i Akona, w których Jackson umiejętnie się odnalazł (ale, powtarzam, to nie są jego piosenki i ich obecność na płycie budzi wątpliwości - można było na przykład poczekać z nimi na planowany longplay z duetami MJ). Na drugim biegunie mamy natomiast takie utwory, jak "Hollywood Tonight" czy "Best Of Joy", sprawiające wrażenie zbyt niedoskonałych, jak na znany perfekcjonizm Jacksona.

Powraca zatem pytanie, czy słusznie wydano piosenki niedokończone lub wręcz porzucone na zawsze jako niedostatecznie dobre?

Warto jednak pamiętać, że niezależnie od tego, co zostanie opublikowane na kolejnych sześciu (?) pośmiertnych albumach Jacksona, opinia o jego geniuszu uszczerbku przecież nie dozna. Może jednak warto bezczelnie przekopać się przez jego szuflady w poszukiwaniu takich perełek, jak "Monster"? Nawet kosztem pojawienia się w obiegu piosenek, które na kolana nie rzucają?

6/10

[tombek]

Amerykański supergwiazdor wydał właśnie nową płytę "Michael". Brzmi trochę jak składanie muzycznego Frankensteina, ale i tak sprzeda się świetnie.

To w popkulturze rzecz znana, że na zmarłych idolach firmy płytowe i spadkobiercy potrafią zarabiać latami, wydając zapomniane nagrania wygrzebane w studiach i archiwach. Co innego jednak serwować fanom rarytasy zarejestrowane w czasach, gdy gwiazda była wśród żywych, co innego - wyprodukować całkiem nowy materiał podpisany jej nazwiskiem.

Technicznych barier nie ma co najmniej od dnia, kiedy w 1991 roku Natalie Cole nagrała nową wersję piosenki "Unforgettable" w duecie z nieżyjącym od ćwierć wieku ojcem Nat King Cole'em. Parę lat później Natalia Kukulska na jednej z płyt umieściła swój duet z mamą Anną Jantar w piosence "Tyle słońca w całym mieście". Cała ostatnia płyta zespołu Queen "Made in Heaven" powstała już po śmierci Freddiego Mercury'ego, który - nim zmarł na AIDS w 1991 r. - nagrał partie wokalne nowych piosenek.

Historia drugiego życia muzycznych idoli zaczęła się jednak wcześniej. Na krótko przed śmiercią w 1971 r. Jim Morrison zarejestrował materiał na album mówiony, na którym recytował swoją poezję. Siedem lat później jego byli koledzy z grupy The Doors jeszcze raz spotkali się w studiu i dograli do słów swoją muzykę. Efekt - płyta "An American Prayer".

Ale królem takich zabiegów jest Elvis Presley. Gdy w 2002 r. ukazał się zbiór jego największych przebojów "ELV1S: 30 #1 Hits", składankę promowała nowoczesna, naszpikowana klubowymi rytmami wersja piosenki "A Little Less Conversation". Utwór pochodzący z 1968 r. poddany został radykalnym przeróbkom przez formację Junkie XL. Rok później przy okazji kolejnej składanki "2nd to None" słynny didżej i producent Paul Oakenfold wywrócił do góry nogami mniej znany hit Elvisa "Rubberneckin'". Kolejne tego typu dzieło - "Viva Elvis" zainspirowane przedstawieniem Cirque du Soleil" - to już nie pojedyncze nagrania, ale cały album wypełniony nowymi wersjami piosenek Elvisa. Z oryginału został jego głos.

znów głos gwiazdora przywołany został zza grobu, aby firmował coś, co nie istniało za jego życia. Tym razem to jednak nie remiks dobrze już znanych piosenek ani dogrywka ścieżek muzycznych do istniejących partii wokalnych.

Przedsięwzięcie "Michael" przypomina wydany w 1995 r. singiel The Beatles "Free as a Bird" - posklejany z nieznanych nagrań demo dokonanych w latach 70. przez Johna Lennona i z zarejestrowanych współcześnie partii pozostałych Beatlesów. Brzmi trochę jak składanie muzycznego Frankensteina, ale dzięki dzisiejszym możliwościom studia nagraniowego takie zabiegi potrafią dawać zaskakująco dobre efekty.

Michael miał podobno sporo gotowych pomysłów na piosenki, pozostawił też masę nagrań demo i zarejestrowanych fragmentów linii wokalnych. Pod kierunkiem sprawnego producenta, który pokieruje zespołem muzyków, a tam, gdzie trzeba, załata dziury w kompozycjach głosem zaproszonych gości, taki materiał może być punktem wyjścia do prawdziwego przeboju. Tak się stało w przypadku "Free as a Bird" - choć Lennon śpiewa tam tylko kilka wersów.

W przypadku "Michaela" nie wszyscy wierzą, że nagrania są autentyczne. Szczególne emocje dotyczą piosenki "Breaking News", w której podobno firma płytowa miała zatrudnić naśladowcę Jacksona, aby zaśpiewał partię wokalną. "To zwodniczo nędzne wokale ubarwione jedynie samplami z Michaela. On był perfekcjonistą i nigdy nie nagrałby czegoś takiej jakości" - awanturował się na Twitterze bratanek gwiazdora TJ Jackson. Wydawca albumu Sony Music zapewnia, że wszystkie materiały wokalne pochodzą z sesji zarejestrowanych osobiście przez Jacksona.

Autentyczny czy nie, "Michael" i tak będzie przebojem. Płyta jest skrojona tak, aby trafić w gust przeciętnego fana - TJ Jackson może mieć nawet rację, że jego stryj nie wydałby takiego albumu, bo "Michael" to rzecz rozczarowująco przewidywalna. Spora część piosenek brzmi jak autoplagiaty albo wręcz sample z dawnych płyt wokalisty.

W jednym "Hollywood Tonight" słychać i coś ze "Smooth Criminal", i z "Billy Jean". Reszta to raczej mdłe ballady i sentymentalne, utrzymane w średnim tempie piosenki w rodzaju wybranego na singla "Hold My Hand", w którym Jacksona wspiera Akon.

Ten ostatni to chyba najmniej udany występ gościnny na całym albumie. Gdy w "Monster" pojawia się 50 Cent, utwór nabiera rumieńców. A dynamiczne funkowe "(I Can't Make It) Another Day" z udziałem Lenny'ego Kravitza to najmocniejszy punkt całej płyty. No ale tak naprawdę to nie jest piosenka Michaela. Za całość odpowiada tu Lenny. W numerze rządzą jego gitary, a jeśli się lepiej wsłuchać, zauważymy, że to jego, a nie Jacksona partia wokalna nadaje piosence dynamikę.

To dzięki takim zabiegom Michael znów zamienił się w maszynkę do zarabiania pieniędzy. Wystarczyło kilka miesięcy 2009 roku, aby zdetronizował Presleya na liście magazynu "Forbes" najlepiej zarabiających martwych celebrytów. Wśród muzyków Presley rządził na niej przez minione pięć lat. Teraz jego miejsce zajął Jackson. Zapewne długo go nie opuści.

Robert Sankowski

[a_gador]

Polityka Nr 51 (18 grudnia 2010)

Przewodnik po „Michaelu”
• Hold my hand
Znany od 2 lat (gdy pojawił się w Internecie) duet Jacksona z Akonem. Dzieło młodych producentów wyraźnie bliższe przesłodzonej melodyce Akona i zdominowane przez niego wokalnie. Na szczęście zupełnie niereprezentatywne dla płyty.
• Hollywood tonight
Ukończona przez Teddy’ego Rileya piosenka – jedna z tych, które powstawały u Eddiego Cascio – mogłaby z powodzeniem znaleźć się na płycie „Dangerous”. Ta dość przeciętna kompozycja ma charakterystyczną dla Jacksona niespokojną ścieżkę rytmiczną i emocjonalny tekst o młodocianej prostytutce z Hollywood.
• (I like) the way you love me
Efekt pracy jednego z najciekawszych młodych producentów, którzy pojawiają się na tej płycie. Neff-u, wychowanek Dr. Dre, daje tu niezły pokaz tego, jak lekko ten album mógłby brzmieć, gdyby szedł w stronę soulu. Efekt psują trochę syntetyczne chórki i mocno przetwarzana linia wokalna, która jednoznacznie wskazuje na to, że partii wokalnych przez Jacksona nie było do dyspozycji wiele.
• Keep your head up
Kolejna z piosenek napisanych z Eddiem Cascio. Znów typowa dla Jacksona, z chwytliwym refrenem. I tu słychać studyjną edycję partii wokalnych, ale efekt jest i tak satysfakcjonujący.
• Monster
Jedna z serii piosenek o wyraźnie autobiograficznym rysie, odnosząca się do reakcji na Jacksona w trakcie jego procesu o molestowanie nieletnich. Gościnnie pojawia się tu 50Cent, a całość robi wrażenie jednej z najpełniejszych, najbardziej kompletnych nowych piosenek MJ.
• Best of Joy
Drugi utwór wyprodukowany przez Neff-U. nowa piosenka, która mogła trafić na jedną ze starszych płyt.
• Breaking news
To utwór, który wzbudził podejrzenia co do prawdziwości linii wokalnych. Słychać tu przede wszystkim to, że zostały głęboko przetworzone. „każdy chciałby fragment Michaela Jacksona” – śpiewa autor w wyjątkowo autotematycznym tekście. Święte słowa, choć wątpliwe, by bohater chciał, by zabrzmiały w takim kontekście.
• (I can’t make it) Another Day
Duet z Lenny Kravitzem, który nie wszedł na płytę “Invincible”. Praca nad tą piosenką jest dobrze udokumentowana, ale skoro wtedy nie weszła, najprawdopodobniej nie udałoby się i teraz.
• Behind the mask
Jeden ze słynniejszych nigdy nie wydanych utworów Jacksona. Kompozycja japońskiej grupy Yellow Magic Orchestra wypatrzona jeszcze przez Quincy Jonesa, producenta „Thrillera”. Wtedy na przeszkodzie przed jej opublikowaniem stanęły względy prawne. Gdyby dziś utwór ukończył sam Jackson, pewnie uniknąłby trącącej myszją partii saksofonu i uchronił utwór przed przeprodukowaniem.
• Much too soon
Klasyczna ballada z orkiestrowym tłem pochodząca również jeszcze z okresu płyty „Thriller”. Bez większych przeróbek mogłaby trafić na dowolną z najlepszych płyt Jacksona, ale czy wtedy tak mocno i wieloznacznie zabrzmiałyby słowa ”Czuję, że zbyt wcześnie odebrałem moją lekcję”?

Oprócz powyższej opinii Bartka Chacińskiego, również artykuł jego autorstwa, wkrótce do przeczytania tu

[kaem]

ALLMUSIC (2,5/5)

As the first excavation of Michael Jackson’s vaults, Michael carries the weight of expectation it cannot possibly bear to support. After Jackson split with Quincy Jones following 1987’s Bad, he had a revolving door on his studio, letting in all major producers for a track or three, sometimes selecting these songs for a finished album, sometimes not. Michael rounds up ten of these leftovers, relying heavily on cuts he was tinkering with in the years after Invincible, but apart from cameos by Akon and 50 Cent, there’s precious little here that sounds modern. Perhaps it’s the heavy presence of Teddy Riley, but much of this recalls the cacophonic clutter of Dangerous, heavy on rhythms but not melody, so desperate for relevance that every overdub is overworked. Tellingly, the exceptions to the rule are the oldest tunes here -- “Behind the Mask” and “Much Too Soon,” both dating back to Thriller, and “(I Like) The Way You Love Me,” an outtake first aired on the 2004 box The Ultimate Collection and reworked somewhat extensively here. Much of this has likely been tweaked extensively to prep it for release, but it’s impossible to discern exactly what overdubs were added after Jackson’s death, particularly because this so heavily recalls his last decade of released records, right down to the recurring theme of MJ’s persecution, which sounds quite bizarre in the wake of his passing. That and Akon’s self-aggrandizing salvo to the opening “Hold My Hand” are the only ghoulish touches here: Michael is often tacky but considering how garish Jackson’s taste could be, it winds up seeming almost respectful. At the very least, the album doesn’t tarnish his legacy, although it adds nothing to it either.

Stephen Thomas Erlewine

Mamy pierwsze wykopalisko z sejfu Michaela Jacksona, które mierzy się z oczekiwaniami, którym ciężko sprostać- tak zaczyna swoją recenzję autor. Gościnne pojawienie się 50 Centa i Akona według recenzenta daje niewielki powiew świeżości. A że tego mało, przyczynę upatruje w bardzo zaznaczonej obecności producenta Teddy'ego Riley, czyniąc album bardziej nakierowany na rytm, niż melodię i w efekcie przeprodukowany. Zdaniem autora, oczekiwania najbardziej spełniają stare kawałki- Much Too Soon, Behind The Mask i (I Like) The Way You Love Me. W konkluzji Stephen Thomas Erlewine przekonuje, że Michael nie szkodzi całemu dorobkowi Jacksona, ale też nie ma nic do dodania.

[Mandey]

Niełatwa sprawa z oceną tego albumu. Traktować go jako zwykły, studyjny krążek Michaela czy jako składankę wybranych bez żadnego klucza piosenek, które pozostawił jako szkice? No i w sumie, tak na wstępie, czy w ogóle traktować jako album Jacksona?
Najlepiej chyba odciąć się od wszelkich plotek, informacji z tysiąca źródeł i zwyczajnie włączyć płytę bez nastawienia się na cokolwiek czy to wielkiego, czy to tragicznego. Wiem, że to nie takie proste, bo mamy do czynienia z wydawnictwem króla popu, ale ze względu na okoliczności i zamieszanie związane z premierą, warto spróbować.

Odkryjemy wtedy, że to całkiem przyjemny krążek. Trochę za bardzo rozstrzelony klimatycznie (kilka ballad, trochę hip-hopu i nowoczesnego R&B, szczypta funk-rocka), trochę źle ułożony (po rozpoczynającym płytę "Hold My Hand" z Akonem można się zniechęcić do reszty), trochę za mało przebojowy jak na Jacksona, dobierany wedle dziwnego, a przynajmniej nierozumianego przeze mnie klucza (coś z czasów "Thrillera", a potem numer z 50 Centem), ale...

Myślę, że król by się go nie powstydził. Nawet jeśli część kompozycji znał tylko jako szkice, jeśli w części jego wokal podrasowano komputerowo, to nie myślmy o tym. Nie rozdrabniajmy wszystkiego na czynniki pierwsze, bo wtedy zapomnimy o najważniejszym elemencie muzyki króla popu – emocjach, zwyczajnej radości słuchania. Na "Michael" możemy tego doświadczyć na tyle sporo, by uznać seans z pośmiertnym wydawnictwem Jacksona za udany. A to czy ten album w ogóle powinien ujrzeć światło dzienne, niech już oceni historia.

Andrzej Cała

[kaem]

The A.V. Club, C-

Michael Jackson lives on in the pop-culture afterlife as the whimsically eccentric Peter Pan figure who made universally beloved albums like Off The Wall and Thriller. But the red-jacketed, single-gloved, dark-complected superstar of the late ’70s and early ’80s is not the Michael Jackson heard on Michael, the first in a likely long line of posthumous albums collecting songs from the King Of Pop’s voluminous archive of unreleased music. While some of the material, including the quivering, string-drenched ballad “Much Too Soon,” originates from Jackson’s Thriller period, Michael mostly reflects the paranoid, musically out of touch, deeply unhappy person he became—and who many fans would just as soon forget.

To the degree that Michael has a saving grace, it’s the refreshing lack of overcooked self-indulgence that marred everything Jackson did after Thriller. On the other hand, there’s nothing on Michael worth trumping up. (The album’s 10-song, 41-minute leanness might have less to do with attempted breeziness than plain old stinginess with an eye toward future releases.) After starting off with pleasant but inconsequential tracks like the Akon-assisted “Hold My Hand” and the “Dirty Diana”-like “Hollywood Tonight,” Michael quickly gives way to the toxic self-pity and straight-up delusion that Jackson trafficked in during the final 20 years of his life.

“Monster” and the inexcusable “Breaking News” try to position Jackson as a blameless martyr forever suffering for society’s tabloid-crazy sins, setting aside the troubling contradictions of his life and artistry that the sad, cynical Michael only deepens. Michael gets no points for its unintentionally honest portrayal of Jackson as an emotionally stunted social pariah enabled by a legion of sycophants looking to exploit him. Now that he’s dead, taking advantage of Michael Jackson has never been easier, or more potentially profitable.

Steven Hyden

Autor dzieli solowe dokonania Michaela Jacksona na Off The Wall, Thrillera i okres następujący po słynnym dreszczowcu. Odczytuje intencje twórców Michaela jako pożenienie tych dwóch etapów.
Zdaniem Hydena takie piosenki, jak Monster czy- jak to określił: "niewybaczalne" Breaking News pokazują Jacksona w niekorzystnym świetle, jako osobę nie radzącą sobie z funkcjonowaniem w społeczeństwie; ciągłego męczennika otoczonego wianuszkiem pochlebców. Płytę określił jako cyniczną i smutną. W konkluzji stwierdził, że wyzyskiwanie MJ (taking advantage) nie było nigdy wcześniej takie proste i zyskowne, jak po jego śmierci.
W Hollywood Tonight dopatruje się tropów z Dirty Diana.


Observer/ Guardian

We already know that death is not the end in pop. It is just the merest career hiccup. No sooner were rappers such as Tupac and Biggie gunned down than collaborators rushed in to finish their demos, spinning ephemera into gold. Or if not gold, then some other exploitable resource.

So too with Michael Jackson, who died 18 months ago. This 10-track album lashes together a raft of unfinished Jackson material, tightened into release-ability by their individual co-authors, or trusted Jacko wingmen such as 80s R&B linchpin Teddy Riley.

This being Jackson, death certainly won't provide any closure on controversy, either. Two producers who were working on new Jackson tracks before the singer's death – the Black Eyed Peas's will.i.am and RedOne (Lady Gaga) – have questioned the credibility of this release. Their work does not figure.

In early November, two of Jackson's nephews expressed disquiet about the authenticity of some vocals on Michael. Doubt fell particularly upon a trio of tracks – known as the Cascio sessions – culled from recordings that took place in the home studio of the manager of the Helmsley Palace hotel, where Jacko had often stayed in New York. Let us pause to digest the pathos of a paranoid Jackson, trying to rekindle a comeback, holed up with some amateurs in suburban New Jersey.

Sony are at great pains to rebut these allegations, citing a slew of Jackson producers, vocal directors and "pre-eminent forensic musicologists" who have vouched for the vocals. On instinct, too, all of these songs sound more or less like Jackson. But it's often a paler, more emaciated, more effects-laden Jackson than the boy who righteously informed us that Billie Jean was not his lover.

The oldest song here – "Much Too Soon" – dates from the Thriller era, when the singer's voice was quintessentially Jackoid; young and, in this context, poignant. The track, though, is a cloying ballad that could have rotted in the vaults, were it not needed to provide some ballast on an album in which Jacko quite often sounds like his own ghost. The most recent track is "Best of Joy", a weedy weepie the singer apparently intended to tinker with in London during the summer of 2009. It certainly needed it.

In the middle are a hotchpotch of odds and sods that often make plain their co-authors. "Hold My Hand" is a ghastly Akon track with some tokenistic "Woo!"s on it. "(I Can't Make It) Another Day" is a reasonable tune, split 30/70 in Lenny Kravitz's favour. Dave Grohl plays drums; more significantly, there's the nice little percussive rattle of a coin on a hard surface.

Two tracks raise the bar: "(I Like) the Way That You Love Me", a breezy bit of froth on which Jackson sounds genuinely carefree, and the pugnacious "Hollywood Tonight".

You do wonder, though, whether there are superior works-in-progress languishing on other producers' hard drives. Tupac has released five albums since his death in 1996. Jackson's career, for better or worse, is still far from over.

Kitty Empire

Recenzentka akcentuje różnice wokalne między takimi piosenkami, jak Much Too Soon, gdzie MJ brzmi młodo i wzruszająco, a trzema kompozycjami nagranymi z braćmi Cascio, gdzie Michael, jej zdaniem, brzmi jak swój własny duch. Opierając się o własny instynkt, wszystkie te numery brzmią mniej lub bardziej, jak Jackson. Ale często to zbyt wypolerowany, bardziej wynędzniały i przeładowany efektami Jackson, niż chłopak, który przekonywał nas, że Billie Jean to nie jego kochanka.
Best Of Joy określa jako mizerny wyciskacz łez, który według niej wymaga dopracowania. Hold My Hand określa mianem koszmarne. Według niej dwie piosenki wyróżniają się z tego bigosu, jak określa cały album: (I Like) the Way That You Love Me i Hollywood Tonight.


Spin 6/10

A dubious patchwork cash-in, with more flashes of king-like pop than you'd expect

Michael Jackson.The success of This Is It was that it gave fans a rare glimpse of the candid, still startlingly talented man behind the billion-dollar machine. This far less satisfying collection of gussied-up outtakes and posthumously completed tracks shifts the focus back to the packaging that progressively dehumanized Jackson. The vocal processing on "Best of Joy" overwhelms the ballad's modest pleasures, and 50 Cent's cameo on "Monster" detracts from what's otherwise the strongest of several pained meditations on fame. The final cuts nearly meet Jackson's lofty mid-career standards: Not even corny crowd cheers can blunt "Behind the Mask," a raging rewrite of a pioneering techno track by Japan's Yellow Magic Orchestra, while the elegiac love song "Much Too Soon" delivers refreshingly simple bittersweetness. Both were first intended for Thriller, and although their reconfigured arrangements lack Quincy Jones' sophistication, the synergy between that master producer and his greatest pupil survives

Barry Walters

Autor twierdzi, że płyta poprzez naniesione zmiany dehumanizuje Jacksona. Najbliższe poprzednim dokonaniom artysty są według niego piosenki mające znaleźć się na Thrillerze, a zwłaszcza utwór Much Too Soon.

[Mike Jean]

wiadomosci24.pl

Dziesięć nowych piosenek, wielkie oczekiwania, wielkie kontrowersje, wielki rozgłos... i wielki powrót na listy przebojów. Taki był zamysł wydawców nowej płyty Michaela Jacksona. Co z tego wyszło?
14 grudnia miał być wielkim dniem dla fanów Króla Popu. Krążek z nowymi nagraniami miał potwierdzić doskonałą formę wokalną w jakiej ponoć był piosenkarz przed swoją niespodziewaną śmiercią. Nad płytą pracowano ładnych kilka lat, Jackson zaprosił do współpracy artystów będących "na topie" i każdy z nich był zachwycony efektami pracy z Michaelem Jacksonem. Znany ze swego perfekcjonizmu i jasno sprecyzowanych wizji co do brzmienia albumów, artysta nie nadzorował tym razem finalnych prac. I to słychać.

Jakby tego było mało, jeszcze przed swoim wydaniem płyta została oprotestowana przez rzesze fanów piosenkarza, jak i jego rodzinę. Zdaniem fanów bowiem pośród 10 premierowych piosenek znalazło się kilka utworów śpiewanych ...przez kogoś innego. Wprawdzie Sony Music (wydawca płyty) utrzymuje, że cała dziesiątka jest oryginalnego autorstwa Jacksona, zmieniono jedynie odrobinę głos piosenkarza przy pomocy syntezatora (falę popularności wykorzystywania tego efektu rozpoczął w ostatnich czasach raper Lil' Wayne). Nie dało się jednak uniknąć kontrowersji – nie ulega wątpliwości, że Michael Jackson, gdyby tylko żył, nie pozwoliłby aby jego głos modyfikowano.

Mimo tego wszystkiego 14 grudnia udałem się do najbliższego sklepu muzycznego i wydałem kilkadziesiąt złotych na album zatytułowany „MICHAEL”. W końcu oryginalność siedmiu/ośmiu piosenek nie da się w żaden sposób podważyć. Wróciwszy do domu, rozpakowałem pudełko i moim oczom ukazała się nie najgorzej zaprojektowana okładka – sklejone ze smakiem okładki poprzednich albumów oraz odpowiednio wystylizowane archiwalne zdjęcia. Autorem jest niejaki Kadir Nelson - i tu należą mu się słowa uznania, bo zrobił kawał dobrej roboty.
Nie kupiłem jednak płyty po to, aby zachwycać się obrazkami, więc po wstępnych oględzinach wsunąłem krążek do odtwarzacza.

Pierwszy utwór jaki znalazł się w zestawieniu, to najlepiej znany szerszej publiczności przed premierą „Hold My Hand” nagrany w duecie z Akonem. Piosenka została wydana wcześniej jako singiel, nakręcono także do niej teledysk, który obejrzeć można było zarówno w internecie, jak i na najpopularniejszych kanałach muzycznych. Sama piosenka została nagrana w roku 2007 i niedługo po tym wyciekła do internetu. Problem polegał na tym, że nie była jeszcze ukończona i w efekcie nie brzmiała zbyt porywająco. Szczęśliwie, to co znalazło się na albumie brzmi tak jak brzmieć powinno. I jest to jedna z nielicznych piosenek, w której od początku do końca „słychać rękę” Michaela. Jedynym problemem może być to, że chwilami wokale obu piosenkarzy zlewają się ze sobą i trzeba dobrze się wsłuchać aby je rozróżnić. Poza tym jednak, piosenka nie ma większych wad – melodia jest chwytliwa, słowa łatwe do zapamiętania, partie wokalne odpowiednio dobrane do dźwięków w tle. Akon w momencie wydania singla powiedział o tej piosence, że ma ona szansę stać się „hymnem” i faktycznie tak jest – zanim jednak trafi na czołówki list hitów, potrzebna jest odpowiednia promocja, a z tym SONY Music nie od dzisiaj ma problemy. Następna w kolejności jest piosenka „Hollywood Tonight”. Początek to kościelny chór, jak już niejednokrotnie w piosenkach Jacksona bywało, później zaczyna się bardzo energiczny i łatwo wpadający w ucho bit z beatboxem w tle. I zaczyna się wokal. No właśnie, wokal. Pytanie tylko czyj. Do głosu Jacksona znanego z innych utworów nijak jest to podobne. Wątpliwości mieć można jak najbardziej uzasadnione, Michael miewał jednak piosenki w których śpiewał trochę niższym głosem (ot choćby 2000 Watts z poprzedniej płyty, gdzie mało kto mógł uwierzyć, że to naprawdę głos Króla Popu), skreślać więc jej nie można. Zwłaszcza że piosenka jest bardzo dobra, doskonale wpasowuje się w aktualne trendy nie gubiąc jednak jacksonowskiego stylu. Czy jest jednak śpiewana przez samego Michaela czy też SONY wzięło utwór śpiewany przez Jasona Malachi (artysta o głosie podobnym do Jacksona, niejednokrotnie już z nim mylony) ocenić należy samemu. Osobiście skłonny jestem ku wersji że to autentyczny wokal Jacksona, poddany lekkim przeróbkom, ostateczny werdykt należy jednak do was czytelnicy, podobnie jak w przypadku piosenek Breaking News oraz Monster, śpiewanej razem z 50 Centem. Głos jest zdecydowanie różny od tego co znane jest szerszej publice, nie należy jednak zapominać, że Michael – co mało komu jest znane – na co dzień, mówił normalnym męskim głosem, jedynie na potrzeby medialne używał falsetu. Dysponował także szeroką gammą wokalną, co sprawia że nawet piosenki które na pierwszy „rzut oka” nie brzmią jak jego, nie mogą być automatycznie wykluczone z grona autentycznych.

Utworem typowym dla Jacksona jest ostatni na liście „Much Too Soon”. Słychać tu, że od początku do końca tworzył ją sam Michael. Wspaniale dobrane, zróżnicowane instrumenty i melodia narastająca w doskonałych momentach, sprawia że poczuć się można przez muzykę dosłownie otoczonym. Nawet bez genialnego wokalu Michaela można by było uznać utwór za świetny. A dodając do tego kolejne zwrotki, zaliczyć można piosenkę do jednej z lepszych ballad Jacksona w przeciągu całej jego kariery.

Na sam koniec zostawiłem dwa utwory. Już na początku mogę powiedzieć o nich jedno – są genialne. Zarówno jeden jak i drugi, jeśli tylko rozgłośnie zapewnią ich regularną emisję, staną się bardzo popularne. Pierwszy z nich - utwór śpiewany z Kravitzem – Another Day (na dobrą sprawę jedyny rockowy na całej płycie). Piosenka zaczyna się świetnie, czuć potężnego kopa, głos Jacksona wręcz emanuje siłą i energią, znaną choćby z piosenek „Give In To Me”, solówka Lenny'ego wyrywa wręcz z butów a noga od początku do końca chodziła mi w rytm beat'u, a przy refrenie śpiewanym po raz drugi przyłapałem się na śpiewaniu go z Jacksonem. Refren. Jest rewelacyjny. W wysokiej formie był Jackson kiedy to śpiewał. Oj w wysokiej naprawdę. Trzeba tego samemu posłuchać, żeby móc docenić całość. Można Jacksona lubić bądź też nie, ale każdy kto obiektywnie patrzy na muzykę, na warstwę techniczną utworów, zgodnie przyzna że dopracowany jest tu każdy, nawet najmniejszy detal. Bardzo przyjemnie się tego słucha, emocje budzą się w człowieku wręcz samoistnie.

Jednak w porównaniu do ostatniego utworu, nawet Another Day wydaje się być słabe. Behind The Mask, to absolutny majstersztyk. Zdecydowany numer jeden na tej płycie. Gdyby ktoś kiedykolwiek poprosił mnie o wskazanie piosenki, która miałaby obrazować perfekcję w każdym calu, to bez namysłu wskazałbym właśnie na tę. Wiele już słyszałem utworów w swoim życiu, przez twórczość Jacksona przechodziłem setki razy i to naprawdę jedna z lepszych piosenek jakie nagrał. Mamy tutaj wszystko. Już saksofon i energiczny bit przez kilkanaście pierwszych sekund zwiastuje nam, że będziemy mieli tu do czynienia z arcydziełem. A w momencie, w którym do wszystkiego włącza się Michael ze swoim wokalem nie miałem absolutnie żadnych wątpliwości. Co ciekawe, mamy tu pomieszane style w jakich Jackson śpiewał – zarówno spokojny, wysoki jak i mocny, rockowy (który tu dominuje, choć piosenki do rockowej zaliczyć nie można), a także i fragmentami niski, jakże rzadko spotykany. O samym podkładzie pisać nie mam nawet zamiaru – jest tak wspaniale rozbudowany i skomponowany, że nie śmiałbym nawet podejmować się dokładniejszej próby charakterystyki.

Zatem jak wypada album jako całość? Z jednej strony masa kontrowersji co do autentyczności, niedopracowane utwory, z drugiej parę naprawdę dobrych piosenek, dwie wybitne ... i bądź co bądź nazwisko Jacksona, które już samo w sobie wpływa na ocenę krążka. Szczerze powiedziawszy jestem trochę rozdarty. Mam wrażenie, że Michael był na bardzo dobrym szlaku aby uczynić z tej płyty kolejny nie tylko świetnie się sprzedający ale także i dopracowany album ... ale przez zbytne majstrowanie przy niej po jego śmierci ten tylko ten pierwszy cel został osiągnięty. Album ma luki, nie da się ich zamaskować nawet nazwiskiem Króla Popu. Nie ulega wątpliwości, że mógł być lepszy. Jednak jak wyglądałby ostatecznie gdyby Jackson żył, nigdy się nie dowiemy ... Temu, co powstało pod szyldem SONY wystawić w dziesięciostopniowej skali, z bolącym sercem mogę wystawić więc góra ósemkę.

Łukasz Gołąbiowski

[Martinesino]

Życie Warszawy

Źle się stało, że „Michael” ujrzał światło dzienne w postaci innej niż dodana do jakiegoś ładnego wydania zbiorczej dyskografii ciekawostka. Nie jest to album jacksonowski, nie czuć w nim charakteru króla popu. Wykonano pierwszy krok do tego, by przyszłe pokolenia zapamiętały go jako produkt, którym nie był.
Skóra cierpnie od samego początku. W „Hold My Hand” bardzo mało Jacksona, a bardzo dużo Akona. Zmasakrowane efektami wokale plus jedna z tych prymitywnych, hurtowo dostarczanych przez Senegalczyka melodii składają się na smutny obraz.

Żeby było uczciwie, tak słabo nie jest oczywiście przez cały czas. Broni się wszystko, co funkuje, rwie do przodu, opiera się o groove znany z tego, co artysta robił w latach 90. – „Hollywood Tonight”, „Behind The Mask” czy w mniejszym stopniu „Breaking News”. Zapewne spora w tym zasługa Teddy’ego Rileya, potentata na polu czarnej muzyki.

Nie sfuszerował, choć niestety nawet w tych numerach można kwestionować wartość dodaną – tu saksofon dobry dla tych, którzy czarnej muzyki uczyli się ze składanek Fabryki Trzciny, tam zaskakująco płaskie brzmienie. Nawet rewelacyjnie rozpoczynający się „Monster” nosi znamiona niedokończenia, braku dobrego pomysłu na rozwinięcie. I łatwiej zapamiętać w nim zaskakująco dobry rap 50 Centa niż zaśpiew MJ.

Rzekomy gospodarz płyty blaknie z numeru na numer, pośmiertnie zostaje odarty z całej swej osobowości. Słuchając „Michaela”, nikt nie uwierzyłby, że Jackson jest w stanie nagrać prawdziwe poruszającą balladę. Bo takie „Keep Your Head Up” to tylko rzewna lichota od drugoligowego producenta-rutyniarza, dobra co najwyżej na ścieżkę dźwiękową jakiejś nieudanej kreskówki Disneya i na treningi chórów gospel. Nudne retro-kołysanki w stylu „(I Like) The Way You Love Me” przerabialiśmy tysiąc razy. Niemożliwe do zapamiętania „Best Of Joy” ma brodę dłuższą od narkotyczno-alkoholowych ciągów Amy Winehouse. Tyle że Amy zrobiłaby lepszą, bardziej twórczą rzecz, śpiewając przez rurę do intubacji i wystukując ręką bit na respiratorze.

Dobrych odpowiedzi na kicz nie ma zbyt wiele. Chwała Kravitzowi, który przypomniał o błyskotliwej syntezie rocka i r’n’b, jaką Michael porywał. Jego ultragładki, chłopięcy, a zarazem wściekły głos odnajduje się doskonale między zadziorną gitarą a niebanalnymi brzmieniami perkusji w "(I Can't Make It) Another Day”.

Szkoda, że w towarzystwie „Jacko” nie znalazło się więcej takich osób. Wiem, że ostatnia dekada to był czas dla Jacksona zupełnie stracony.

Nie uwierzyłbym, że artysta byłby w stanie znów narzucać swój gust światu, wyprzedzić konkurencję, bo wówczas musiałby otaczać się ludźmi pokroju Flying Lotusa czy Organized Noize. Ale ja bardzo chciałem w to wierzyć. „Michael” zabiera resztki złudzeń. Niech lepiej ostatni wielcy, hipnotyzujący miliony twórcy tacy jak Madonna czy Elton John każą w testamencie spalić wszystkie rozgrzebane nagrania.

Marcin Flint