Cześć!
Nie mam komputera, wysyłam więc list Krzyśkowi, który zgodził się go dla Was przepisać.
Jak już wiecie, w kwietniu udało mi się przez 2 tygodnie być na sali sądowej i przysłuchiwać się świadkom oskarżenia w sprawie Michaela. Wygląda to mniej więcej tak: o 6.30 rano, przed budynkiem sądu, odbywa się loteria. Wszystkim, którzy przyszli na czas, rozdawane są kupony z numerami. Ludzie ustawieni są w 3 rzędy, po otrzymaniu kuponu przechodzą na bok, by nie wziąć sobie np. 2 kuponów (czasami było przed sądem 50 osób, czasami 100; w zależności od tego, co działo się w środku. Po prostu przychodziło dużo ciekawskich lokalnych osób, którzy chcieli albo "popatrzeć na Jacksona" albo na inne osoby publiczne). Potem staliśmy w grupie, a jeden z policjantów wyczytywał numerki na kuponach. Wygraną w tej loterii było jedno z 45 miejsc na sali sądowej, przeznaczone dla publiczności. Wchodziliśmy dziesiątkami, a ostatnia grupa była 15-osobowa. Tuż przed loterią policjant informował wszystkich, że na sali sądowej nie wolno rozmawiać, śmiać się, kontaktować z prasą czy rodziną Michaela. Nie wolno było mieć torebek- dozwolone było tylko mieć przy sobie notes i długopis plus kluczyki od auta.
18.04.2005
Wchodzi się zatem po 10 osób do środka, gdzie każda zostaje wylegitymowana; należy mieć przy sobie paszport lub prawo jazdy, którego numery zostają spisane wraz z nazwiskiem przy przydzielonym miejscu. Dostaje się żółtą naklejkę ok.6-9 cm na której pisze:
FROM SHERIFF'S DEPARTMENT
COUNTY OF SANTA BARBARA
310 W.COOK STREET # O
SANTA MARIA,CALIFORNIA 93454
___________________________________
TO PEOPLE VS.JACKSON
PUBLIC SEATING
DATE: 4-13-05
ID#__________ SEAT# 28
DEPUTY INITIALS__________
Należy ją przykleić na klatkę piersiową. Potem wyprowadzono nas na tyły budynku i mieliśmy czas wolny do 7.30. Każdy z nas wtedy jadł śniadanie, pił kawę, którą sprzedawano ze stojaka za budynkiem sądu; można było iść do swojego auta, itp.
O 7.30 wszystkie 45 osób gromadziło się w tym samym miejscu, z tyłu sądu. Potem gęsiego wchodziliśmy do budynku tymi samymi drzwiami, którymi wchodzi Michael. Reszta przebiega tak jak w przypadku Michaela. Ci sami policjanci przeprowadzają każdą osobę przez drzwi z detektorem metalu. Jeśli ktoś zapiszczy, to należy rozstawić ręce i nogi- wtedy sprawdzają tym ręcznym detektorem. Michael widocznie zawsze piszczy, ha,ha.
Na liście spraw sądowych znajduje się jego nazwisko wśród innych, z datą i godziną rozprawy. Taka lista wisi w każdym sądzie na ścianie. Wchodzi się do środka na salę; wszyscy siadają, niedozwolona jest zmiana miejsca. Reguły zachowania w sądzie wyjaśnione są ponownie przez policjantkę w krótkim przemówieniu. Jeśli ktoś je naruszy, zostaje wyprowadzony z sądu i nie zostanie ponownie wpuszczony już nigdy. Mniej więcej po półtorej godziny robione są przerwy. O ile pamiętam są one o 9.45-9:55, 11.30-11:45 i 13.30. Dzień na sali trwa od 8.30 do 14.30. Czasami sędzia ma jakieś inne zobowiązania i kończy posiedzenie o 11.30.
Zdarza się, że przesłuchania mają miejsce też w piątki. Wszystko odbywa się bardzo punktualnie, konkretnie, rzeczowo, urzędowo. Po przemowie policjantki jest jeszcze czas na wyjście do toalety. Potem każdy zbiera się na sali. Dziennikarze zajmują pierwsze (chyba) 5 rzędów w sektorach przy ścianach.
W sektorze środkowym siedzi rodzina Michaela. Ostatnie ok.5 rzędów we wszystkich 3 sektorach to miejsca dla publiczności. Ok.70% to fani z całego świata (głównie Anglia, Hiszpania i Holandia), reszta to ciekawscy, a także ludzie codziennie przychodzący do sądu; lokalni mieszkańcy. Michael wchodzi tuż przed 8.30, macha nam dyskretnie. Mama Michaela zawsze mówi dzień dobry, kiedy wchodzi i wtedy jest jak w szkole: wszyscy odpowiadają dzień dobry. Potem siada w drugim rzędzie po środku, na drugim siedzeniu od prawej strony. Rząd za nią jest prawie pusty- zajmują go osoby ze strony Jacksonów, tzn. np. jakaś czarna kobieta ok. 35-40 lat która robi notatki. Za tym rzędem jest jeszcze rząd z prasą potem już publiczne miejsca. Michael właściwie nie kontaktuje się z fanami, kiedy jest na sali sądowej. Szybko rzuca okiem, pomacha w powitalnym geście i siada na swoim krześle. Siedzi tam odwrócony plecami do ludzi i nie obraca się. Właściwie niespecjalnie się rusza. Poprawia tylko często poduszkę, którą ma pod plecami (taką, jaką można mieć w samochodzie). Na okrągło bawi się chusteczkami higienicznymi, przykłada je sobie do twarzy i potem zwinięte wkłada do plastikowego białego kubka.
Na sali jest raczej chłodno. Co jakiś czas włączana jest klimatyzacja, żeby odświeżyć powietrze, co- szczerze mówiąc- jest potrzebne przy 100 osobach w jednym pomieszczeniu. Podczas przerw fani wychodzą z sali i za drzwiami z wykrywaczem metalu ustawiają się za czerwoną linią w korytarzu, by zobaczyć Michaela, kiedy ten też wychodzi z sali i wsiada do windy. W tym czasie jest bardziej kontaktowy- macha fanom, pokazuje palcem, dziękuje- kiedy ktoś coś powie. Ale właściwie nie wolno się z nim kontaktować. A już na pewno na sali sądowej. Fani siedzą więc grzecznie i jedyne, co można zrobić, to uśmiechać się do niego. Jedna dziewczyna wyszeptała do niego, kiedy przechodził Walcz Michael, walcz! i... dostała ostrzeżenie od policjanta.
Jeżeli chodzi o policjantów, to są oni bardzo bardzo mili, przyjaźni, pomocni i wyrozumiali. Rozmawiają chętnie z ludźmi, pocieszają, np. kiedy ktoś "nie wygrał losu na loterii" i musiał zostać na zewnątrz (ta grupa fanów, krzycząca codziennie przed sądem, kiedy przyjeżdża Michael to pechowcy, którzy nie dostali się do środka). Zachowują się zupełnie inaczej, niż 31.01.20004r, kiedy to byli bardzo agresywni, chamscy; używali wobec tłumu przemocy. Nigdy nie zapomnę, jak jeden z policjantów złapał mnie z przodu za kurtkę, podniósł w powietrze i rzucił o ziemię kiedy szłam SPOKOJNIE; jak to zawsze ja; obok auta Michaela. To prawda, że z amerykańską policją nie ma żartów ani dyskusji.
Tego zdjęcia Marta nie zna. Jeszcze... [przyp. kaem]
Tak więc zobaczyć Michaela można tylko kiedy wchodzi na salę lub wychodzi z niej. Pozostałe godziny (6) spędziłam studiując rozkład jego włosów z tyłu głowy. Czasami widziałam tył jego profilu. Widać jednak, jak czasami kręci głową, kiedy ktoś już bardzo bredzi. Ale ogólnie nie widać po nim reakcji na to, czego musi wysłuchiwać.
Podczas przerw adwokaci Michaela mijali nas, np. kiedy kupowali sobie kawę z tego samego stanowiska, co reszta świata. Totalnie wszystkich ignorowali, na nikogo nawet nie spojrzeli. Ochraniarze Michaela natomiast byli bardzo mili. Owszem- to ich praca obserwować tłum, lecz też witali się z fanami, uśmiechali się. Jeden z nich prowadzi samochód Michaela (są dwa samochody). Podczas którejś z przerw, przechodząc przez drzwi z czujnikiem metalu, poprosiłam go ukradkiem Jedź wolniej, proszę (ochrona MJ stoi w różnych miejscach w sądzie).
okolice Neverland
O 14.30, kiedy kończy się przesłuchiwanie świadków w danym dniu, fani nie czekając, aż Michael wyjdzie pierwszy, zrywali się z siedzeń i w ciszy biegliśmy do swoich aut. Jego dwa auta policja eskortuje do granic miasta. Moja prośba do ochraniarza Michaela spowodowana była tym, że oni strasznie szybko jechali, a fani Michaela starają się dojechać do domu MJ przed nim. Nie ma sensu, żebyśmy się tam wszyscy pozabijali na autostradzie. Z budynku sądu do rancho Michaela jedzie się autostradą 40 min. To jest dość daleko. Wspaniale jest jednak mijać Michaela na drodze, machać mu- oni w aucie też nam machali.
Dojechaliśmy z Anetą i z ok. dwudziestoma- trzydziestoma fanami przed bramę Neverland. Codziennie ustawialiśmy się w jednym rzędzie, a Michael przejeżdżał wolno z odsuniętą szybą. Podawał nam ręce ( jego mama i pozostała część rodziny też), czasami zatrzymywał auto lub jechał tak wolno, że można było z nim zamienić kilka słów. Siedział wciśnięty w sam koniec samochodu, na wypadek gdyby ktoś go zaczął szarpać, ale nie był nerwowy z tego powodu. Głos miał spokojny, wyluzowany. Razem z mamą wszystkim ściskali ręce. W pierwszym dniu położyłam mu na kolana zdjęcie formatu A4 z naszej demonstracji ze stycznia 20004r. Z tyłu napisałam, że w Polsce też fani bronią jego imienia; że zorganizowaliśmy obecność najważniejszych polskich stacji TV, że pokazywali to we wszystkich serwisach, że go kochamy. Od Anety wziął innym razem ręcznie malowaną flagę z jego wizerunkami- bardzo mu się podobała. Za każdym razem mówiłyśmy mu, że jesteśmy z Polski, że Polska go kocha, że Polska go pozdrawia. Był bardzo kochany. Patrzył nam prosto w oczy, mówił o fladze (kiedy Aneta się pytała czy mu się podoba): That's beautiful. Pokazywał ją mamie.
Ktoś z fanów krzyczał: We're almost there, Michael zapytał : Do you know this song?, a ja mu odpowiedziałam : We remember them all.
Zatrzymywał też auto za bramą. Otwierali mu bagażnik, a on sobie nas filmował z auta. Zresztą, któregoś wieczora w lutym przysłał do nas przed bramę jakąś kobietę z kamerą, która powiedziała nam, że jeśli chcemy, to możemy coś Michaelowi powiedzieć (oczywiście przekazałam pozdrowienia z Polski !). Zebrała też dla niego prezenty.
Rancho od początkowego słupka- brama jest tam, gdzie są auta (tylko lewa strona jest MJ)
początek rancho
Chciałabym o tym pisać i pisać, ale jutro mam samolot- wracam. Wszyscy są zaskoczeni, że sprawa tak szybko się kończy. Ale to też koniec koszmaru i odtąd już będzie dobrze. Może Michael będzie pamiętał, żeby wpaść do Polski?
Pozdrowienia i uściski!
Marta
cdn.
. Nie wiem czy ja w ogóle zasnę! 
Czy ktos mi wytłumaczy? ...bo nie zasnę 
Jesli dzisiaj nikogo nie pogryzę, to będzie dobrze.