: wt, 28 gru 2010, 10:11
Jeżeli ktoś jest bardzo zainteresowany USA to polecam studiować Amerykanistykę. 
Co do niebezpiecznych dzielnic, to częściowo już o tym pisałam, ale jeszcze dopiszę parę słów. Wszystko zależy od tego, gdzie się człowiek zapuszcza. Jest trochę miejsc, które każdemu bym odradziła, w pozostałych przypadkach jest bardzo spokojnie i bezpiecznie. W Sandusky, małej mieścinie w Ohio biegnąca osoba wzbudza duży niepokój. Raz jeden widziałam biegnącego po zmroku. Mój chłopak od razu stwierdził, że to złodziej, normalni ludzie się tak nie zachowują. Przytoczę wielokrotnie opowiadaną przeze mnie anegdotę. Byłam z chłopakiem w kinie, na późnym seansie. Po wyjściu z kina parking był prawie pusty, było już ciemno. Wpadłam na pomysł berka i zaczęłam biec do samochodu, chłopak za mną. Nie zdążyłam się zorientować, jak leżał na ziemi powalony przez 4 policjantów, którzy wyskoczyli z dwóch radiowozów. Wyrosły te samochody spod ziemi dosłownie. Poczułam się bezpiecznie, bo rzeczywiście z zewnątrz mogło to wyglądać zupełnie inaczej – facet goni dziewczynę po zmroku. Po krótkich wyjaśnieniach chłopak został puszczony. Nawet go nie poturbowali specjalnie.
Co do wyjazdu na Work and Travel to jest to koszt około od 6.000 zł (przy bardzo optymistycznych rachunkach) do nawet 10.000 zł. Prace są kiepsko płatne, więc ludzie pracują w kilku miejscach. Wielu pojechało tylko zarobić, ciułali więc swoje grosze zarobione w hotelach i knajpach, śpiąc po 3 godziny dziennie i nie zwiedzając w ogóle. Ja w pierwszym tygodniu miałam ścięcie z moim pracodawcą, pojechałam bowiem z 2 znajomymi do miejscowości z największym parkiem rozrywki na świecie, miejscem moich marzeń, Cedar Pointem. Przebierałam nogami na myśl o jego odwiedzinach. Problemem był dojazd, brakowało publicznego, potrzebny był samochód. Pracodawca zapewniał nam transport do centrum miasta względnie do centrum handlowego na zakupy. Przy pierwszym omawianiu warunków takiego dojazdu zapytałam się o możliwość podrzucenia nas do Cedar Pointu w któryś weekend. Odpowiedział, że przyjechaliśmy tu do pracy a nie do Cedar Pointu. Wobec tej aroganckiej wypowiedzi wytłumaczyłam mu, że zatrudnił studentów z Europy na program Work and Travel, który z samej definicji zakłada również zwiedzanie. Zmilkł i od tamtej pory ze mną nie zadzierał, ale jego wypowiedź świadczyła o podejściu do studentów na Worku. Zresztą sami studenci przyjeżdżali z nastawieniem tylko na zarobienie pieniędzy i kulturalna część programu mało ich interesowała. Spotkałam takie osoby po samym przyjeździe. Byli na miejscu tydzień przed nami, a jedyne co zobaczyli to hotel w którym pracowali i spożywczak. Nie wiedzieli nawet gdzie jest centrum miasta. Cóż, ja miałam zupełnie inne podejście i w sumie wróciłam z jakąś tam kasą, ale większość wydałam na wyjazdy oraz zakupy. Zatem moim zdaniem, jeśli ktoś chce jechać zarabiać, to niech lepiej jedzie do Anglii, w szczególności w obliczu kryzysu i kursu dolara. Do USA warto pojechać zarobić i wydać, zebrać doświadczenia. Zresztą taki jest cel programów typu WAT, który został wypaczony w praniu.
Jeżeli chodzi o formalności to jest tego tyle, że moją najlepszą radą jest po prostu udać się do wyspecjalizowanego biura (po jego wcześniejszym sprawdzeniu) i załatwiać wszystko krok po kroku. Kluczowe kroki to zapłacenie za wyjazd (najczęściej w ratach), za bilet lotniczy, wizyta na targach pracy w Polsce, podpisanie wstępnej umowy o pracę (może się zdarzyć, że nie zostanie dotrzymana, ja nie miałam takiej sytuacji, ale czasem osoby przyjeżdżają i obiecanej pracy z uwagi na kryzys nie zastają lub zastają w nikłym wymiarze godzin – wtedy trzeba szukać samemu) i oczywiście wizyta w ambasadzie (raczej formalność). Sporo jest papierowej roboty, trzeba te wszystkie wnioski o DSy i inne dziwne rzeczy powypełniać. W USA należy przede wszystkim wyrobić sobie SSN w odpowiednim biurze Social Security i względnie prawo jazdy i można już się o nic do dnia wyjazdu nie martwić. Po okresie pozwolenia na pracę wiza J1 (ta z Work and Travel) daje 1 miesiąc tzw. grace period – można pozostać w USA na warunkach wizy turystycznej. O pracę w małych turystycznych mieścinach w przypadku kiepskiej sytuacji u pierwszego pracodawcy może być ciężko, gdyż sezon zaczyna się w maju i osoby przylatujące w czerwcu zastają same ochłapy. Ja w pierwszym roku pracowałam w housekeepingu (na początku bardzo ciężka praca, ale można się przyzwyczaić, marne napiwki), barze rybnym (wraz z przetwórstwem ryb) w którym sprzedawałam rybne burgery albo panierowałam rybę (baaaaardzo prosta praca, bardzo łatwe pieniądze) i w restauracji typu bufet. W kolejnym roku udało mi się załapać na nieźle płatne zajęcie w restauracji Applebee’s, pracowałam też w housekeepingu i w barze. Za trzecim razem pojechałam jako wolny strzelec, na początku trochę się miotałam i pracowałam znowuż w Applebee’s, ale przestały odpowiadać mi godziny i skończyłam w hotelu, dorabiając również sprzątaniem u właścicieli, którzy w Sandusky mieli z 10 hoteli co najmniej. Miałam epizody w Taco Bell i innych śmieć barach. Chciałam pracować w centrum handlowym, ale grałam w otwarte karty w zakresie mojej wizy i nie chciano zatrudniać pracownika do sklepu na ledwie dwa miesiące. Zatem niby prosto, ale przy mniej fizycznej pracy zaczynały się schody.
Work and Travel wspominam bardzo ciepło, jeździłam do pracy ponieważ jedne wakacje bez pracy doprowadziły mnie do szaleństwa
. Trochę udało mi się zwiedzić, choć na pewno zostało mi duuuuużo do zobaczenia. O NYC napiszę więcej później. Generalnie uwielbiam jeździć po Stanach ;-D. Najczęściej przemierzaliśmy Stany międzystanową 80/90, jej odcinek z Chicago do Cleveland znam na wylot ;-D. Na autostradzie w USA co 30-40 mil są tzw. oazy, gdzie można się zatrzymać. Infrastruktura jest różna, od wychodka i prostego batomatu po duże centra ze Starbucksem i nawet mniej uwłaczającymi żołądkom knajpami. Prócz takich postojów na autostradzie nie wolno się zatrzymywać (postój awaryjny jest dozwolony do max 2 godzin), więc w przypadku zmęczenia trzeba zacisnąć zęby i dociągnąć do oazy. Czasem nawet zjazdów nie ma przez wiele mil, w szczególności przy przemierzaniu mniej zaludnionych stanów. Pensylwanię wspominam jako las las i jeszcze raz las. Żadnego domu, żadnego człowieka, żadnego zjazdu, tylko beton i las. I tak przez 5-6 godzin ;-D. Gorzej jak zabraknie paliwa ;-D. Trzeba porządnie kontrolować jego poziom w baku, bo może być ciężko. Niebezpieczne na autostradzie są zderzenia z większymi zwierzętami, których jest bardzo dużo. Uderzenie 120 km/h w sarnę może się źle skończyć. Generalnie prócz tych niedogodności autostrady są fantastycznie oznaczone. Przy jednym roundtripie (Chicago-Niagara-Atlantic City- NYC – Chicago) tylko raz nie połapaliśmy się na czas w oznaczeniach i trzeba było zawracać. W Pensylwanii w Filadelfii jest takie miejsce, gdzie na odcinku pół mili trzeba było przeskoczyć 5 pasów, zadanie nie do wykonania przy dużej ilości samochodów. Pamiętam jak wielkie wrażenie kiedyś robiło na mnie The Loop w Chicago, czyli miejsce gdzie międzystanowa 90 łączy się z innymi autostradami i jednocześnie gdzie następuje kumulacja zjazdów do Centrum miasta
. Jeżeli chodzi o technikę jazdy, to istny sajgon panuje w dużych miastach, np. w Chicago lub NYC. W małych miejscowościach kierowcy są bardzo uprzejmi, jeżdżą wolniej, ustępują sobie miejsca na skrzyżowaniu. Tym bardziej że w USA są troszkę inne reguły ruchu, dominuje tablica stop, zasada 3 sekund (odliczanie do 3 po zatrzymaniu) i przejeżdżanie skrzyżowań równorzędnych według zasady kto podjechał pierwszy pierwszy przejeżdża (nie zasada prawej strony). Uprzejmość w małych miastach przejawia się również w ustępowaniu sobie miejsca przy przejściach, a także przy przepraszaniu drugiej osoby w momencie minięcia się z nią w przejściu. Anglosaskie zasady elegancji nakazują Panom wchodzić pierwszymi (wytłumaczenie: mężczyzna wchodzi pierwszy i ewentualnie jako pierwszy obrywa od nieprzyjaciela, chroniąc kobietę która ma szansę się wycofać). Jeżeli chodzi o ceny, to generalnie wszystko jest tańsze prócz usług. Hotele są dość drogie, ale można znaleźć coś dla siebie. Od najtańszych moteli Super 8 i Motel 6 (są jeszcze tańsze, ale chyba bym się nie odważyła), gdzie za nocleg na trasie należy zapłacić około 50-60 dolarów (w zależności od lokalizacji, w miejscowościach turystycznych ceny wzrastają kilkakrotnie, w NYC chyba nawet Super 8 poniżej 200 dolarów za noc się nie znajdzie) po średniej klasy Comfort Inny i inne Days inny po całkiem przyzwoite Marriotty Countryardy, Quality Inny i tym podobne. Osobiście polecam trzymania się co najmniej Comfort Innów, inaczej można skończyć z robakami w materacach
. Wyjazd w rejony turystyczne kończy się standardowym złupieniem przez miejscowych. W Sandusky za najlichszy motel trzeba było zapłacić 100 dolarów w sezonie, w Nowym Jorku już 200 dolarów. Istne urwanie głowy. Świetny jest serwis tripadvisor.com, na którym ludzie wymieniają się rzeczowymi radami na temat poszczególnych miejsc. Gdy kierowałam się dobrymi opiniami na Tripadvisorze, nigdy nie skusiłam. Nowy Jork zasługuje na odrębną relację. Byłam w nim dwa razy, w sumie z 2 tygodnie wszystkiego. Miasto jest niesamowite, ale druga wizyta już mnie tak nie zachwyciła jak pierwsza. Chicago znam świetnie, ponieważ mój chłopak obecnie mieszka na północnych przedmieściach. To cudowne, czyste, pełne rozrywki miasto z przyzwoitymi cenami i miłym klimatem w lato (zimą jest baaaaaaardzo ciężko). Polaków niewiele w nim widać, im dalej na przedmieścia tym więcej. Jest jednak bardzo dużo polskich sklepów, a wręcz dużych sieci marketów, których właściciele są Polakami i w których można kupić wszystko plus polskie produkty (czasem nawet te nie do dostania w Polsce). Do tego na przedmieściach Chicago takie sklepy mają konkurencyjne ceny wobec Walmartów i innych marketów, więc zakupy robią w nich wszyscy. Dobre sklepy to także Kroger czy też Jewel Osco. Są jednak dość drogie, a ich klientelą są (polecę trochę rasizmem) głównie bogaci biali.
W USA rasism jest bardzo powszechny. Również wobec białych, ze strony czarnych. Obecnie to może nawet najbardziej w tym kierunku. Dopiero w Stanach przekonałam się, jakimi rasistami potrafią być niektórzy czarni, którzy uważają że wszystko im się należy z powodu koloru skóry, a białych wyzywają od najgorszych. Jestem daleka od napisania, że wszyscy tacy są, ale wielu ma wpojoną systemowo nienawiść do białych i poczucie pokrzywdzenia przez system. Abstrahując od źródła problemu, takie są naprawdę efekty w USA. Generalnie czarni i biali nie mieszają się poza centrami miast, są dzielnice typowo czarne lub typowo białe. Jest trochę bardzo mieszanych miejsc, ale to raczej wyjątki. Na przykład w Sandusky w Ohio czarnych było sporo, ale w pobliskim Bellevue chyba żaden nie odważył się zamieszkać. Przykłady można mnożyć. Ja mieszkałam w mniej zróżnicowanym Sandusky i bardzo zróżnicowanych Chicago (wszystkie rasy, imigranci z każdego krańca świata) i na pewno łagodniej żyło się w Sandusky. Nie chcę jednak uogólniać, ponieważ wiele życzliwości wywodziło się w Sandusky właśnie z charakteru małego miasta, co może mieć się nijak do zróżnicowania rasowego
. To tylko takie moje spostrzeżenia. Na koniec podkreslę, że kto nie był w USA i nie doświadczył tej wybuchowej mieszanki, nie powinien się wypowiadać o miłości do wszystkich ras tego świata
. Bardzo łatwo takie opinie wydawać z jednolitej Polski ;-D. Z uprzedzeniami wobec Polski nigdy się nie spotkałam. Częste pytania o zimno w naszym kraju (zadane przez mieszkańca Sandusky, gdzie przeżyłam najostrzejszą zimę mojego życia) należy wytłumaczyć brzmieniem nazwy naszego kraju. Poland może być zrozumiane przez Amerykanina jako Pole-land, czyli kraj podbiegunowy
. Generalnie osoby, z którymi spotkałam się ja miały ogólną wiedzę o naszym kraju, a jeden taksówkarz zagiął mnie szczegółową wiedzą o historii i sytuacji politycznej w naszym kraju. Postrzeganie Amerykanów jako mało wykształconych dummies mąjących nikłe pojęcie o geografii świata często bierze się z zadawania pytań niewłaściwym osobom (czyli właśnie tym nieszczęsnym często niewykształconym mieszkańcom amerykańskiej wsi, czy też szerzej osobom o niskim wykształceniu). Poza tym z perspektywy Amerykanina kraje Europy to jak poszczególne Stany w Stanach. Kto mi błyskawicznie bez zająknięcia powie, jakie miasto jest stolicą Teksasu? Cdn., w tym o NYC ;-D.
Zdjęcia później.
