MJPT

Przykre. I ja jej słuchałam, co prawda kilka lat temu, ale to było COŚ, niewątpliwie, zwłaszcza całe "Back To Black". Była kontrowersyjna, to fakt. Ale boli, mimo wszystko.

Już nie chodzi o to, że była kontrowersyjna. To była GŁUPOTA LUDZKA! Żal mi jej o zrobiła coś naprawdę głupiego a mogła zainwestować w swój głos. A miała przepiękny głos.

Szkoda babki.Super głos.Niech spoczywa w pokoju[*]

Wielka utrata dla muzyki. Nie byłam jej fanką, jednak wiadomo, głos miała świetny...
Dlaczego tak wspaniali muzycy odchodzą zbyt wcześnie? ech...
[*]

Fajnie śpiewała.

Byłam w szoku jak zobaczyłam e-świeczkę na FB...
Amy? niemożliwe. Przecież nawet miała przyjechać do Polski. A jednak.

Naprawdę wielka strata.. [*]

Najbardziej w tym wszystkim zadziwia mnie to ,że nikt z jej otoczenia nie był w stanie jej pomóc. Przecież to było oczywiste ,że to tak się w końcu skończy..

daria3891 pisze:Szczerze mówiąc, to niedobrze mi się już robim jak wszyscy zaczynają doceniać artystw, gdy ci już opuścili scenę.

Tak było jest i będzie. Zresztą fala idzie całą masą a wśród tej masy są też i Ci ,którzy docenili ją wcześniej..

May God Bless you [*]. Szczerze nie byłem fanem Amy, nie podobał mi się jej repertuar, ale wybaczcie za szczerość to musiało się tak skończyć :(. Wszystko prowadziło ku temu, poprzez m.in. bachusowy styl życia.

Ciekawy tekst Piotra Bratkowskiego z Neweseek.pl
Tylko martwa Amy jest dobrą Amy- tytuł przewrotny, aczkolwiek zdaje się być prawdziwy. Podobnie było z Michaelem- równia pochyła.

Jestem za stary, by śmierć Amy Winehouse traktować jako akt założycielski kolejnej popkulturowej legendy. Za wiele takich śmierci zdarzyło się za mojego życia. Gdy byłem rockowym nastolatkiem – Hendrix, Janis Joplin i Jim Morrison. Później – Lennon. I jeszcze Ian Curtis, a potem Kurt Cobain.

Starczy: o postaciach – przepraszam za nietakt – takich jak Presley, Marc Bolan czy Michael Jackson, których przedwczesna śmierć mniej mnie obeszła, nawet nie wspominam.

Mimo to, kiedy wczoraj dowiedziałem się o śmierci Winehouse, zachciało mi się wyć. Nie dlatego, że śmierć 28-letniej dziewczyny mnie zaskoczyła. Przeciwnie – dlatego, że była doskonale przewidywalna. Kilka tygodni wcześniej, napisał o tym choćby Zbyszek Hołdys we „Wprost”.

Oczywiście – czyjś pęd ku śmierci bardzo trudno zatrzymać. A Winehouse ów pęd jasno zadeklarowała choćby w piosence „Rehab”. Ale gdyby komuś naprawdę zależało…

Czytam wyznania piosenkarki, wstrząśniętej śmiercią koleżanki: „Nie byliśmy w stanie jej pomóc – przynajmniej trzy razy w tygodniu upijała się do nieprzytomności”. Trzy razy? Mnie się i cztery zdarzało – i to, gdy byłem dobrze po czterdziestce. Nie miałem ani tylu pieniędzy, ani „dojść” do nowoczesnych terapii, dostepnych gwiazdom popkultury. Żyję; paru osobom naprawdę zależało, by mi pomóc. Starczyło.

Powiecie, że w przypadku Winehouse nie tylko o picie chodziło? Zgoda. X. – moja młodzieńcza miłość, w parę lat po naszym burzliwym rozstaniu trafiła na odtrucie nieprzytomna po przedawkowaniu polskiej heroiny. To był zgrzebny czas stanu wojennego. Uratowano ją; ba – stworzono warunki do rozpoczęcia nowego życia. To wtedy nie było łatwe. Ale udało się: znów dzięki temu, że doslownie paru osobom na tym zależało. W kilka lat później, w całkiem innym miejscu na naszej ślicznej planecie, X. urodziła córkę.

A jeśli to Was nie przekonuje, to przypominam, że Keith Richards – żywy zbiornik na wszelkie używki, jakie wymyśliła ludzkość – ma siedemdziesiątkę i czuje się dobrze. Medycyna naprawdę działa!

Dlatego mam nieodparte wrażenie, że Amy Winehouse umarła, bo nikomu nie zależało, by żyła. Także branży muzycznej. Weźcie to za teorię spiskową ale podejrzewam że przeprowadzono w tej sprawie kalkulację. I wyliczono, że martwa Amy opłaca się bardziej niż Amy żywa. Bo cóż po żywej? Od pięciu lat nie udało jej się nagrać płyty, niedawny come back zakończył się kompromitacją. Żywa Amy generowała raczej koszta niż zyski. Na Amy martwej i przerobionej na legendę można by ten niekorzystny bilans poprawić: Presley i Lennon wciąż należa do najlepiej zarabiających muzyków na świecie. A dzisiejszym pięknym i zdolnym, jakoś odechciało się w skali masowej młodo umierać. Trup Amy Winehouse tę dotkliwą lukę rynkowa świetnie wypełni.

Nie potrafię i nie chcę o niej myśleć jako o przyszłej legendzie. To dla mnie dzieciak, pozostawiony w samotności tak strasznej, że nie umiem sobie tego wyobrazić.

Bardzo trafny artykuł. Prawdopodonie było tak jak opisuje autor, że nikt tak naprawdę nie miał jak jej pomóc. Mnie intryguje jedna rzecz - co ją popchnęło do używek w czasach kiedy tyle mówi się o uzależnieniach, przestrzega przed narkotykami, co miała w głowie kiedy zaczęła nadużywać alkoholu i sięgnęła po narkotyki, kiedy zaczęły się jej prolemy tak naprawdę?

Nie mamy takiej władzy by zmienić komuś życie jeśli on sam tego nie chce.
Amy była na odwykach i to niejeden raz.Przypuszczam, że nie umiała z nich korzystać.Bo trzeba mocno wew. chcieć zmiany.Liz Taylor też zaliczyła odwyk i potrafiła wycisnąć z niego tyle ile się da.
Można chcieć pomagać, nawet trzeba ale ta druga strona musi chcieć i umieć brać.
Może Amy tak naprawdę nie chciała żyć.To tyle ode mnie.To wyłącznie mój punkt widzenia.
ps A Pan Piotr skoro miał 40 lat i nadal upijał się 4 razy w tygodniu do nieprzytomności to niewiele nauczył się w życiu.
A pomoc? jaka? skierować na przymusowy odwyk?zamknąć?Przecież okłamujemy samych siebie.To pijane myślenie

"ktoś za manie załatwi moje problemy"

Amelia pisze:Keith Richards – żywy zbiornik na wszelkie używki, jakie wymyśliła ludzkość – ma siedemdziesiątkę i czuje się dobrze. Medycyna naprawdę działa!

taaa zapewne tak i wygląda jak młody bóg a w głowie zamiast tkanki mam papkę.Czy Pan Piotr zna Keitha osobiście?czy tylko kupuje obrazki z gazet.Alkoholizm to niemiłosierna choroba której nie obchodzi anie stan społeczny , wiek ani posiadanie.

A jego miłość X zapewne po prostu sama chciała wyjść z bagna.Bo żeby wyjść to trzeba chcieć.Klamka jest od środka .I żadne cuda, leki czy czary mary nie pomogą.Wystarczy rozmawiać i trzymać się zasad.

Może Amy tak naprawdę nie chciała żyć.

To więcej niż prawdopodobne, pytanie tylko dlaczego?

Margareta pisze:
Może Amy tak naprawdę nie chciała żyć.
To więcej niż prawdopodobne, pytanie tylko dlaczego?

Pojawiają się plotki, że nie poradziła sobie z odejściem byłego. A czy rzeczywiście, porzucenie przez Travisa, na krótko przed pójściem Amy na odwyk, było ostateczną przyczyną załamania...nie wiadomo. I może nigdy się tego nie dowiemy.

To więcej niż prawdopodobne, pytanie tylko dlaczego?

bo niektórzy tak mają w środku i już.To tak jak są mordercy,socjopaci, samobójcy i inni.Natura ludzka potrafi być mroczna i skomplikowana bez powodu.Sami sobie robimy największą krzywdę.

piosenka Back To Black w tej sytuacji jest conamniej dziwnie prawdziwa..

MJPT

Amy Winehouse nie żyje