MJPT

Gangsta , gdyż:
utwór brzmi jakby został nagrany w formie żartu słuchowego, a biorąc pod uwagę całokształt dokonań muzycznych Michaela odbiera się go bardziej w kategoriach zażenowania aniżeli eksperymentu. Chaos dźwiękowy tej piosenki bije na głowę jedynie We Be Ballin' (dzięki Bogu nieobecny już w głosowaniu).
Z niedowierzaniem przyglądałam się, jak wypełniona radością i młodzieńczym wigorem głosu Michaela Ease On Down The Road wypada z listy

Głos na Somebody's Watching Me. Słuchając tej piosenki wydaje mi się lekko nudna.

A ja ze zdumieniem obserwuję jak w sztuce można przedkładać radość, świergolenie, dobrą nowinę i niewinność ponad ból, poniżenie, dojrzałość, wściekłość i cierpienie. Jest to dla mnie niepojęte. To nie jest festiwal piosenki geriatrycznej, ani domowe przedszkole, tylko głosowanie na najlepszy utwór. Z tego, że ktoś był radosny i beztroski żadne skończone dzieło w historii sztuki jeszcze nie powstało. Dotyczy to też Michaela.

"Gangsta" na prezydenta.

Ja pozostaję przy głosie na Say Say Say.

Tell Me I'm Not Dreamin' bo już słów mi brak

Tylko nie Gangsta (dobrze, bardziej ciągnie mnie w stronę No Friend of Mine) ...ta retro instrumentalistyka, ten beat! nieeeee

Somebody's Watching Me. Zabrać Michaela, to zostanie średni, słabo zapadający w pamięć "koszmarek".

To ja konsekwentnie We are the world. Chyba mnie niebiosa pokarały za jej wskazanie w ostatniej rundzie, bo od niedzieli, albo słyszę ją w radiowym eterze przynajmniej 3 razy na dobę, lub zappingując po kanałach muzycznych w TV, też kilkakrotnie na jej klip trafiłam.
Ja naprawdę lubię tę piosenkę i mam z nią nawet osobiste wspomnienia - śpiewałam ją w polskiej wersji z koleżanką w szkolnym konkursie piosenki w podstawówce. Niestety nie zajęłyśmy żadnego miejsca - więc niech będzie, że ze względu na osobistą traumę, typuję ją na aut.

A za wyrzucenie Ease on down the road - SHAME ON YOU!

Maverick pisze:można przedkładać radość, świergolenie, dobrą nowinę i niewinność ponad ból, poniżenie, dojrzałość, wściekłość i cierpienie

Moim zdaniem "ból, poniżenie i wściekłość" wcale nie dają gwarancji dojrzałości artysty, ani nie stoją wyżej w kategorii szczerości artystycznej od wymienionych przez Cię wcześniej li tylko z tego powodu, że odzwierciedlają negatywne uczucia (a to przecież teraz uważane za takie modne, prawdziwe, offowe, i w ogóóóle...).
I pierwsze, i drugie cechy z kategorii, które wymieniłaś mogą być przecież tandetne w sztuce... Dzieło w historii sztuki czy muzyki wcale nie musi być zainspirowane wściekłością i poniżeniem - wracam właśnie z Mesjasza Haendla więc wiem, co mówię... Tak Offtopowo, lub też i nie...

Jest milion przykładów, że smutek w sztuce wygrywa z radością. Wystarczy choćby zestawić, by ograniczyć się do rodzimego podwórka, The Velvet Rope Janet, inspirowane jej przykrymi doświadczeniami z mężczyznami i All For You, będącego eksplozją radości wolności i zapowiedzi nowego związku. Albo HIStory vs. Invincible.
Ale jest też Bjork, która potrafi tryskać radością i być tak samo inspirująca w rzeczach dojmujących. Również Beck, w zabawie, radości znalazł bardzo twórczą metodę. Że nie powiem o Kabarecie Starszych Panów, myślę że bez kozery można powiedzieć, iż to nasz skarb narodowy.

Nie mówiłam o tym co tandetne, a o tym co dobre, i tylko o tej kategorii, mając jednocześnie świadomość, że funkcjonują też inne kategorie, poza tą. W ramach kategorii dzieł dobrych, bardzo dobrych, wybitnych

Maverick pisze:ze zdumieniem obserwuję jak w sztuce można przedkładać radość, świergolenie, dobrą nowinę i niewinność ponad ból, poniżenie, dojrzałość, wściekłość i cierpienie.

Wydawało mi się, że nie muszę tego doprecyzowywać, ale niech będzie.

I pozwolę sobie wrócić jeszcze do kwestii Maverick vs Reszta Świata ;) - kaemie, Invincible nie ma nic wspólnego z radosnym świergoleniem, jest bolesną próbą pokazania radosnej strony pokiereszowanego artysty, i to czuć tam w każdej nucie, mocniej niż na wojującej HIStory, z jej domykającym "Smile". Koncept Invincible kojarzy mi się z gumą Shock, która przy pierwszym kontakcie delikatnie pieści język, by przy wgryzieniu się w nią sparaliżować kwaśnym, intensywnym syropem.

Sztuka, Sztuka....

Prawdziwa Sztuka wymaga troche skupienia i chęci zrozumienia.
Wymaga przedarcia się przez tą czasem niełatwą do przedarcia zewnętrzną skorupe.

Sztuka sztuką a jeść trzeba ;]


Niech żyje Disco-Polo!

Edit:Ale ja w ogóle nie miałem na myśli "Invincible" serio.Nawet o tym nie pomyślałem.Mój post dotyczy obecnego głosowania w NO.

Uderz w stół...

Canario, czy zdarzyło Ci się kiedyś nie skomentować (chociaż, fakt, zazwyczaj jeszcze bardziej złośliwie ) któregoś mojego posta w sprawie Invincible? ;)

To jednak pewna ulga, że niektóre rzeczy są po prostu constans :]

Invincible jako wyraz dojrzalszego przeżywania smutku. Bo energia idzie w dziedzictwo, w dzieci, w nową nadzieję. W macieżyństwo. Może być. Ale co do tezy...

Maverick pisze:A ja ze zdumieniem obserwuję jak w sztuce można przedkładać radość, świergolenie, dobrą nowinę i niewinność ponad ból, poniżenie, dojrzałość, wściekłość i cierpienie. Jest to dla mnie niepojęte. .

... nie jestem przekonany. Vince niósł dobrą nowinę. Zostawmy Vinca. All Is Full Of Love Bjork. Ta sama artystka pląsająca w There's More To Life Than This czy w Alarm Call. Wyższość mozaikowych, wesołych płyt Becka nad jego płytami bluesowymi jest wg mnie też niezaprzeczalna.

Sam dyskutuję z argumentem, że ból w muzyce jest cenniejszy, niż radość. Ta zasada zwykle się potwierdza w rzeczywistości i do niedawna sam się z nią zgadzałem, ale myślę że nie jest ona udowodniona. Zbyt wiele odstępstw od niej ma w sztuce miejsce.
I, odnosząc to do NO. Ease On Down The Road.. Ok. Piosenka nie ma bogatej konstrukcji, może odpaść. Ale gdyby podmienić ten utwór z Brand New Day z tej samej płyty, pełen radości i- o właśnie, dobrej nowiny, walczyłbym jak lew. Odważny lew.

PS. Gangsta na prezydenta.

Maverick pisze: Invincible nie ma nic wspólnego z radosnym świergoleniem, jest bolesną próbą pokazania radosnej strony pokiereszowanego artysty, i to czuć tam w każdej nucie, mocniej niż na wojującej HIStory, z jej domykającym "Smile". Koncept Invincible kojarzy mi się z gumą Shock, która przy pierwszym kontakcie delikatnie pieści język, by przy wgryzieniu się w nią sparaliżować kwaśnym, intensywnym syropem.

Maverick, ja też tak to czuję
nigdy nie nazwałabym INV radosną płytą - czy rzeczywiście o to kaemowi chodziło? muszę się wczytać raz jeszcze w to co autor miał ...

Invincible jest bardzo głębokie i wlasnie to jest takie podnoszenie się z kolan. Chęć odkrycia w życiu (na nowo) delikatności, sensu. Ale tez wyrzucanie z siebie bólu i lęku. Zasłanianie wrażliwego wnętrza (BofD, Speechless, Don't Walk Away) murem (Unbreakable, Privacy).

asiek żałuj że Cię nie było gdy podczas NO Invincible był wałkowany.Wtedy to dopiero było ciekawie.

Co do tezy:

Maverick pisze:ze zdumieniem obserwuję jak w sztuce można przedkładać radość, świergolenie, dobrą nowinę i niewinność ponad ból, poniżenie, dojrzałość, wściekłość i cierpienie.

To zgadzam sie w pełni.

Dodam tylko że w historii sztuki i nie mam na myśli tylko muzyke.
Najlepsze,wybitne,wiekopomne dzieła w większości powstawały spod rąk ludzi cierpiących,poniżonych,wściekłych,nieszczęśliwych,samotnych.