"Brzmiący ból" albo "pełnia patosu, napuszenie, pretensjonalizm" to raczej nie są określenia, którymi opisuje się muzykę. Muzyka to nie jest jakaś filozofia czy jakieś wysokie, metafizyczne przeżycia, które odbiera się niemal jak poszukiwania sensu życia. Trzeba podejść do tego normalnie, po ludzku. Tutaj (piszę w obronie "Give in to me") riff jest jak najbardziej klasycznie rockowy - że wspomnę takie utwory jak "Wasting Love" Iron Maiden, "I still love you" KISSów, "Children of the Sea" Black Sabbath czy rodzime "Ostatnie widzenie" Dżemu.Margareta pisze: W "GITM" nie tekst kojarzy mi się z emo, a muzyka i wykonanie przepełnione są tandetnie brzmiącym bólem. Nie pytaj mnie gdzie dokładnie słyszę tę tandetę, po prostu słyszę i już. Riff gitarowy jest dla mnie pełen patosu (ty byś zapewne nazwała go rosnącym pożądaniem, okay), napuszony, pretensjonalny. Tak go odbieram.
Do tego dochodzi kapitalne solo Slasha - w którym nie szpanuje wirtuozerią, tylko oddaje przesłanie utworu, wczuwa się w jego klimat. I to jest to, co jest ważne w utworze - najpierw muzyka jako muzyka, potem można myśleć, czy sprawia, że chce się nakarmić głodnych, napoić spragnionych czy odziać nagich.
Canario i Phoenix, no nie podoba mi się taki wizerunek. No nie i koniec, nie akceptuje tych związanych włosów i już, to na mnie nie działa w żaden sposób, a raczej działa, wysuszająco, i sprawia że zamykam się w sobie 
Co innego taki klip do Blood On The Dance Floor- i "oryginał" i remix... 
Wiesz, ja mam wrażenie, że w tym temacie, jakim jest NO większośc osób się raczej droczy ze sobą, ja przynajmniej nie traktuję tych sporów na serio i bardzo sympatyczni wydają mi się moi "przeciwnicy" w tym wątku. Takie dyskusje, co się komu podoba a co nie to przede wszystkim ujawniają nasze osobiste gusta i upodobania: typu że jeden lubi tańczyć, drugi kocha gitarowe riffy a trzeci nie lubi, gdy artyści się zbytnio uzewnętrzniają (przypadek Morphine). Jakby mnie się więcej nie podobało, niż podobało, to bym nie traciła czasu na to forum.
