Michael Jackson - Oxford Speech

[lunatyczka]

komentarze >>> tutaj

Właśnie wysłuchałam tego przemówienia i jestem pod jeszcze większym wrazeniem niz po przeczytaniu tłumaczenia (przypominam, ze tłumaczenie jest na http://jacksonworld.yfw24.net/ w dziale przemówienia). Przemówienie przesycone jest emocjami, mądrością i rzeczywistą chęcia niesienia pomocy tym najsłabszym...Nie pierwszy raz przy tego typu okazjach słychać w jego głosie rozpaczliwe wręcz wołanie o pomoc dla dzieci... Michael nawet w pewnym momencie się rozpłakał... Tak wiec polecam!
dołączam oryginalny tekst, gdyby ktoś chciał go przeczytać.


Thank you, thank you dear friends, from the bottom of my heart, for such a loving and spirited welcome, and thankyou, Mr President, for you kind invitation to me which I am so honoured to accept.



I also want to express a special thanks to you Shmuley, who for 11 years served as Rabbi here at Oxford.

You and I have been working so hard to form Heal the Kids, as well as writing our book about childlike qualities, and in all of our efforts you have been such a supportive and loving friend.

I do not claim to have the academic expertise of other speakers who have addressed this hall, just as they could lay little claim at being adept at the moonwalk - and you know, Einstein in particular was really terrible at that

And I would also like to thank Toba Friedman, our director of operations at Heal the Kids, who is returning tonight to the alma mater where she served as a Marshall scholar, as well as Marilyn Piels, another central member of our Heal the Kids team.

I am humbled to be lecturing in a place that has previously been filled by such notable figures as Mother Theresa, Albert Einstein, Ronald Reagan, Robert Kennedy and Malcolm X.

I've even heard that Kermit the Frog has made an appearance here, and I've always felt a kinship with Kermit's message that it's not easy being green.

I'm sure he didn't find it any easier being up here than I do.

As I looked round Oxford today, I couldn't help but be aware of the majesty and grandeur of this great institution, not to mention the brilliance of the great and gifted minds that have roamed these streets for centuries.

The walls of Oxford have not only housed the greatest philosophical and scientific geniuses - they have also ushered forth some of the most cherished creators of children's literature, from JRR Tolkien to CS Lewis.

Today I was allowed to hobble into the dining hall in Christ Church to see Lewis Carroll's Alice in Wonderland immortalised in the stained glass windows.

And even one of my own fellow Americans, the beloved Dr Seuss graced these halls and then went on to leave his mark on the imaginations of millions of children throughout the world.

The cheery five-year-old who belted out Rockin' Robin and Ben to adoring crowds was not indicative of the boy behind the smile

I suppose I should start by listing my qualifications to speak before you this evening.

Friends, I do not claim to have the academic expertise of other speakers who have addressed this hall, just as they could lay little claim at being adept at the moonwalk - and you know, Einstein in particular was really terrible at that.

But I do have a claim to having experienced more places and cultures than most people will ever see.

Human knowledge consists not only of libraries of parchment and ink - it is also comprised of the volumes of knowledge that are written on the human heart, chiselled on the human soul, and engraved on the human psyche.

And friends, I have encountered so much in this relatively short life of mine that I still cannot believe I am only 42.

I often tell Shmuley that in soul years I'm sure that I'm at least 80 - and tonight I even walk like I'm 80.

I come before you less as an icon of pop (whatever that means anyway), and more as an icon of a generation

So please harken to my message, because what I have to tell you tonight can bring healing to humanity and healing to our planet.

Through the grace of God, I have been fortunate to have achieved many of my artistic and professional aspirations realised early in my lifetime.

But these, friends are accomplishments, and accomplishments alone are not synonymous with who I am.

Indeed, the cheery five-year-old who belted out Rockin' Robin and Ben to adoring crowds was not indicative of the boy behind the smile.

Tonight, I come before you less as an icon of pop (whatever that means anyway), and more as an icon of a generation, a generation that no longer knows what it means to be children.

All of us are products of our childhood.

But I am the product of a lack of a childhood, an absence of that precious and wondrous age when we frolic playfully without a care in the world, basking in the adoration of parents and relatives, where our biggest concern is studying for that big spelling test come Monday morning.

Those of you who are familiar with the Jackson Five know that I began performing at the tender age of five and that ever since then, I haven't stopped dancing or singing.

But while performing and making music undoubtedly remain as some of my greatest joys, when I was young I wanted more than anything else to be a typical little boy.

I wanted to build tree houses, have water balloon fights, and play hide and seek with my friends.

When I recently met with Shirley Temple Black, the great child star of the 1930s and 40s, we said nothing to each other at first - we simply cried together

But fate had it otherwise and all I could do was envy the laughter and playtime that seemed to be going on all around me.

There was no respite from my professional life.

But on Sundays I would go Pioneering, the term used for the missionary work that Jehovah's Witnesses do.

And it was then that I was able to see the magic of other people's childhood.

Since I was already a celebrity, I would have to don a disguise of fat suit, wig, beard and glasses and we would spend the day in the suburbs of Southern California, going door-to-door or making the rounds of shopping malls, distributing our Watchtower magazine.

I loved to set foot in all those regular suburban houses and catch sight of the shag rugs and La-Z-Boy armchairs with kids playing Monopoly and grandmas baby-sitting and all those wonderful, ordinary and starry scenes of everyday life.

Many, I know, would argue that these things seem like no big deal. But to me they were mesmerising.

I used to think that I was unique in feeling that I was without a childhood. I beleived that indeed there were only a handful with whom I could share those feelings.

Ours is a generation that has witnessed the abrogation of the parent-child covenant

When I recently met with Shirley Temple Black, the great child star of the 1930s and 40s, we said nothing to each other at first.

We simply cried together, for she could share a pain with me that only others like my close friends Elizabeth Taylor and McCauley Culkin knew.

I do not tell you this to gain your sympathy but to impress upon you my first important point - it is not just Hollywood child stars that have suffered from a non-existent childhood.

Today, it's a universal calamity, a global catastrophe. Childhood has become the great casualty of modern-day living.

All around us we are producing scores of kids who have not had the joy, who have not been accorded the right, who have not been allowed the freedom, or knowing what it's like to be a kid.

Today children are constantly encouraged to grow up faster, as if this period known as childhood is a burdensome stage, to be endured and ushered through, as swiftly as possible.

And on that subject, I am certainly one of the world's greatest experts.

Ours is a generation that has witnessed the abrogation of the parent-child covenant.

Psychologists are publishing libraries of books detailing the destructive effects of denying one's children the unconditional love that is so necessary to the healthy development of their minds and character.

And because of all the neglect, too many of our kids have, essentially, to raise themselves.

They are growing more distant from their parents, grandparents and other family members, as all around us the indestructible bond that once glued together the generations, unravels.

This violation has bred a new generation, Generation O let us call it, that has now picked up the torch from Generation X.

Children have certain inalienable rights, and the gradual erosion of those rights has led to scores of children worldwide being denied the joys and security of childhood

The O stands for a generation that has everything on the outside - wealth, success, fancy clothing and fancy cars, but an aching emptiness on the inside.

That cavity in our chests, that barrenness at our core, that void in our centre is the place where the heart once beat and which love once occupied.

And it's not just the kids who are suffering. It's the parents as well.

For the more we cultivate little adults in kids' bodies, the more removed we ourselves become from our own child-like qualities, and there is so much about being a child that is worth retaining in adult life.

Love, ladies and gentlemen, is the human family's most precious legacy, its richest bequest, its golden inheritance.

And it is a treasure that is handed down from one generation to another.

Previous ages may not have had the wealth we enjoy. Their houses may have lacked electricity, and they squeezed their many kids into small homes without central heating.

But those homes had no darkness, nor were they cold. They were lit bright with the glow of love and they were warmed snugly by the very heat of the human heart.

The right to be read a bedtime story without having to compete with the evening news

Parents, undistracted by the lust for luxury and status, accorded their children primacy in their lives.

As you all know, our two countries broke from each other over what Thomas Jefferson referred to as "certain inalienable rights".

And while we Americans and British might dispute the justice of his claims, what has never been in dispute is that children have certain inalienable rights, and the gradual erosion of those rights has led to scores of children worldwide being denied the joys and security of childhood.

I would therefore like to propose tonight that we instal in every home a Children's Universal Bill of Rights, the tenets of which are:

# The right to be loved, without having to earn it

# The right to be protected, without having to deserve it

# The right to feel valuable, even if you came into the world with nothing

# The right to be listened to without having to be interesting

# The right to be read a bedtime story without having to compete with the evening news or EastEnders

# The right to an education without having to dodge bullets at schools

# The right to be thought of as adorable (even if you have a face that only a mother could love).

Friends, the foundation of all human knowledge, the beginning of human consciousness, must be that each and every one of us is an object of love.

Before you know if you have red hair or brown, before you know if you are black or white, before you know of what religion you are a part, you have to know that you are loved.

About 12 years ago, when I was just about to start my Bad tour, a little boy came with his parents to visit me at home in California.

He was dying of cancer and he told me how much he loved my music and me.

A lot of kids today are hurt puppies who have weaned themselves off the need for love His parents told me that he wasn't going to live, that any day he could just go, and I said to him: "Look, I am going to be coming to your town in Kansas to open my tour in three months.

"I want you to come to the show. I am going to give you this jacket that I wore in one of my videos."

His eyes lit up and he said: "You are gonna give it to me?" I said "Yeah, but you have to promise that you will wear it to the show."

I was trying to make him hold on. I said: "When you come to the show I want to see you in this jacket and in this glove" and I gave him one of my rhinestone gloves - and I never usually give the rhinestone gloves away.

And he was just in heaven. But maybe he was too close to heaven, because when I came to his town, he had already died, and they had buried him in the glove and jacket.

He was just 10 years old.

God knows, I know, that he tried his best to hold on. But at least when he died, he knew that he was loved, not only by his parents, but even by me, a near stranger, I also loved him.

And with all of that love he know that he didn't come into this world alone, and he certainly didn't leave it alone.
#

...If you enter this world knowing you are loved and you leave this world knowing the same, then everything that happens inbetween can he dealt with.

A professor may degrade you, but you will not feel degraded, a boss may crush you, but you will not be crushed, a corporate gladiator might vanquish you, but you will still triumph.

How could any of them truly prevail in pulling you down? For you know that you are an object worthy of love. The rest is just packaging.

Here is a typical day in America - six youths under the age of 20 will commit suicide, 12 children under the age of 20 will die from firearms

But if you don't have that memory of being loved, you are condemned to search the world for something to fill you up.

But no matter how much money you mke or how famous you become, you will still fell empty.

What you are really searching for is unconditional love, unqualified acceptance. And that was the one thing that was denied to you at birth.

Friends' let me paint a picture for you. Here is a typical day in America - six youths under the age of 20 will commit suicide, 12 children under the age of 20 will die from firearms - remember this is a day, not a year.

Three hundred and ninety-nine kids will be arrested for drug abuse, 1,352 babies will be born to teen mothers.

This is happening in one of the richest, most developed countries in the history of the world.

Yes, in my country there is an epidemic of violence that parallels no other industrialised nation. These are the ways young people in America express their hurt and their anger.

But don't think that there is not the same pain and anguish among their counterparts in the UK.

Studies in this country show that every single hour, three teenagers in the UK inflict harm upon themselves, often by cutting or burning their bodies or taking an overdose.

This is now they have chosen to cope with the pain of neglect and emotional agony.

The various child protection agencies in the US say that millions of children are victims of maltreatment in the form of neglect, in the average year

In Britain, as many as 20% of families will only sit down and have dinner together once a year. Once a year!

And what about the time-honoured tradition of reading your kid a bedtime story?

Research from the 1980s showed that children who are read to, had far greater literacy and significantly outperformed their peers at school.

And yet, less than 33% of British children ages two to eight have a regular bedtime story read to them.

You may not think much of that until you take into account that 75% of their parents did have that bedtime story when they were that age.

Clearly, we do not have to ask ourselves where all of this pain, anger and violent behaviour comes from. It is self-evident that children are thundering against the neglect, quaking against the indifference and crying out just to be noticed.

The various child protection agencies in the US say that millions of children are victims of maltreatment in the form of neglect, in the average year.

Our goal is simple - to recreate the parent/child bond, renew its promise and light the way forward for all the beautiful children who are destined one day to walk this earth

Yes, neglect. In rich homes, privileged homes, wired to the hilt with every electronic gadget. Homes where parents come home, but they're not really home, because their heads are still at the office.

And their kids? Well, their kids just make do with whatever emotional crumbs they get. And you don't get much from endless TV, computer games and videos.

These hard, cold numbers which for me, wrench the soul and shake the spirit, should indicate to you why I have devoted so much of my time and resources into making our new Heal the Kids initiative a colossal success.

Our goal is simple - to recreate the parent/child bond, renew its promise and light the way forward for all the beautiful children who are destined one day to walk this earth.

But since this is my first public lecture, and you have so warmly welcomed me into your hearts, I feel that I want to tell you more. We each have our own story, and in that sense statistics can become personal.

They say that parenting is like dancing. You take one step, your child takes another. I have discovered that getting parents to re-dedicate themselves to their children is only half the story.

The other half is preparing the children to re-accept their parents.

When I was very young I remember that we had this crazy mutt of a dog named Black Girl, a mix of wolf and retriever.

Not only wasn't she much of a guard dog, she was such a scared and nervous thing that it is a wonder she did not pass out every time a truck rumbled by, or a thunderstorm swept through Indiana.

My sister Janet and I gave that dog so much love, but we never really won back the sense of trust that had been stolen from her by her previous owner.

What I really wanted was a Dad. I wanted a father who showed me love. And my father never did that

We knew he used to beat her. We didn't know with what. But whatever it was, it was enough to suck the spirit right out of that dog.

A lot of kids today are hurt puppies who have weaned themselves off the need for love.

They couldn't care less about their parents. Left to their own devices, they cherish their independence.

They have moved on and have left their parents behind.

Then there are the far worse cases of children who harbour animosity and resentment toward their parents, so that any overture that their parents might undertake would be thrown forcefully back in their face.

Tonight, I don't want any of us to make this mistake.

That's why I'm calling upon all the world's children - beginning with all of us here tonight - to forgive our parents, if we felt neglected.

Forgive them and teach them how to love again.

You probably weren't surprised to hear that I did not have an idyllic childhood.

The strain and tension that exists in my relationship with my own father is well documented.

My father is a tough man and he pushed my brothers and me hard, from the earliest age, to be the best performers we could be.

He had great difficulty showing me affection. He never really told me he loved me.

And he never really complimented me either. If I did a great show, he would tell me it was a good show. And if I did an OK show, he would say nothing.

I was thinking about my own children, Prince and Paris and how I wanted them to think of me when they grow up

He seemed intent, above all else, on making us a commercial success. And at that he was more than adept.

My father was a managerial genius and my brothers and I owe our professional success, in no small measure, to the forceful way that he pushed us.

He trained me as a showman and under his guidance I couldn't miss a step.

But what I really wanted was a Dad. I wanted a father who showed me love. And my father never did that.

He never said I love you while looking me straight in the eye, he never played a game with me. He never gave me a piggyback ride, he never threw a pillow at me, or a water balloon.

But I remember once when I was about four years old, there was a little carnival and he picked me up and put me on a pony.

Because my kids are stalked by paparazzi, they can't always go to a park or a movie with me

It was a tiny gesture, probably something he forgot five minutes later.

But because of that moment I have this special place in my heart for him.

Because that's how kids are, the little things mean so much to them and for me, that one moment meant everything.

I only experienced it that one time, but it made me feel really good, about him and the world.

But now I am a father myself, and one day I was thinking about my own children, Prince and Paris and how I wanted them to think of me when they grow up.

To be sure, I would like them to remember how I always wanted them with me wherever I went, how I always tried to put them before everything else.

But there are also challenges in their lives. Because my kids are stalked by paparazzi, they can't always go to a park or a movie with me.

I pray that my children will give me the benefit of the doubt

So what if they grow older and resent me, and how my choices impacted their youth?

Why weren't we given an average childhood like all the other kids, they might ask?

And at that moment I pray that my children will give me the benefit of the doubt. That they will say to themselves: "Our daddy did the best he could, given the unique circumstances that he faced.

"He may not have been perfect, but he was a warm and decent man, who tried to give us all the love in the world."

I hope that they will always focus on the positive things, on the sacrifices I willingly made for them, and not criticise the things they had to give up, or the errors I've made, and will certainly continue to make, in raising them.

For we have all been someone's child, and we know that despite the very best of plans and efforts, mistakes will always occur. That's just being human.

And when I think about this, of how I hope that my children will not judge me unkindly, and will forgive my shortcomings, I am forced to think of my own father and despite my earlier denials, I am forced to admit that me must have loved me.

He did love me, and I know that. There were little things that showed it.

When I was a kid I had a real sweet tooth - we all did. My favourite food was glazed doughnuts and my father knew that.

So every few weeks I would come downstairs in the morning and there on the kitchen counter was a bag of glazed doughnuts - no note, no explanation - just the doughnuts. It was like Santa Claus.

Sometimes I would think about staying up late at night, so I could see him leave them there, but just like with Santa Claus, I didn't want to ruin the magic for fear that he would never do it again.

I was the first black artist to be played on MTV and I remember how big a deal it was even then

My father had to leave them secretly at night, so as no one might catch him with his guard down.

He was scared of human emotion, he didn't understand it or know how to deal with it. But he did know doughnuts.

And when I allow the floodgates to open up, there are other memories that come rushing back, memories of other tiny gestures, however imperfect, that showed that he did what he could.

So tonight, rather than focusing on what my father didn't do, I want to focus on all the things he did do and on his own personal challenges.

I want to stop judging him.

I have started reflecting on the fact that my father grew up in the South, in a very poor family.

He came of age during the Depression and his own father, who struggled to feed his children, showed little affection towards his family and raised my father and his siblings with an iron fist.

Who could have imagined what it was like to grow up a poor black man in the South, robbed of dignity, bereft of hope, struggling to become a man in a world that saw my father as subordinate.

Do I really think that we can heal our children, the same children who can...beat a defenceless toddler to death, like the tragic story of Jamie Bulger?

I was the first black artist to be played on MTV and I remember how big a deal it was even then. And that was in the 80s!

My father moved to Indiana and had a large family of his own, working long hours in the steel mills, work that kills the lungs and humbles the spirit, all to support his family.

Is it any wonder that he found it difficult to expose his feelings?

Is it any mystery that he hardened his heart, that he raised the emotional ramparts?

And most of all, is it any wonder why he pushed his sons so hard to succeed as performers, so that they could be saved from what he knew to be a life of indignity and poverty?

I have begun to see that even my father's harshness was a kind of love, an imperfect love, to be sure, but love nonetheless.

He pushed me because he loved me. Because he wanted no man ever to look down at his offspring.

And now with time, rather than bitterness, I feel blessing. In the place of anger, I have found absolution.

And in the place of revenge I have found reconciliation. And my initial fury has slowly given way to forgiveness.

I want to forgive my father, because I want a father, and this is the only one that I've got

Almost a decade ago, I founded a charity called Heal the World. The title was something I felt inside me.

Little did I know, as Shmuley later pointed out, that those two words form the cornerstone of Old Testament prophecy.

Do I really believe that we can heal this world, that is riddled with war and genocide, even today?

And do I really think that we can heal our children, the same children who can enter their schools with guns and hatred and shoot down their classmates, like they did at Columbine?

Or children who can beat a defenceless toddler to death,like the tragic story of Jamie Bulger?

Of course I do, or I wouldn't be here tonight.

But it all begins with forgiveness, because to heal the world, we first have to heal ourselves.

And to heal the kids, we first have to heal the child within, each and every one of us.

As an adult, and as a parent, I realise that I cannot be a whole human being, nor a parent capable of unconditional love, until I put to rest the ghosts of my own childhood.

And that's what I'm asking all of us to do tonight. Live up to the fifth of the 10 Commandments.

Honour your parents by not judging them. Give them the benefit of the doubt.

That is why I want to forgive my father and to stop judging him. I want to forgive my father, because I want a father, and this is the only one that I've got.

Together, let us create a symphony of hearts, marvelling at the miracle of our children

I want the weight of my past lifted from my shoulders and I want to be free to step into a new relationship with my father, for the rest of my life, unhindered by the goblins of the past.

In a world filled with hate, we must still dare to hoe. In a world filled with anger, we must still dare to comfort.

In a world filled with despair, we must still dare to dream. And in a world filled with distrust, we must still dare to believe.

To all of you tonight who feel let down by your parents, I ask you to let down your disappointment.

To all of you tonight who feel cheated by your fathers or mothers, I ask you not to cheat yourself further.

And to all of you who wish to push your parents away, I ask you to extend you hand to them instead.

I am asking you, I amasking myself, to give our parents the gift of unconditional love, so that they too may learn how to love from us, their children. So that love will finally be restored to a desolate and lonely world.

Shmuley once mentioned to me an ancient Biblical prophecy which says that a new world and a new time would come, when "the hearts of the parents would be restored through the hearts of their children".

My friends, we are that world, we are those children.

Mahatma Gandhi said: "The weak can never forgive. Forgiveness is the attribute of the strong."

Tonight, be strong. Beyond being strong, rise to the greatest challenge of all - to restore that broken covenant.

We must all overcome whatever crippling effects our childhoods may have had on our lives and in the words of Jesse Jackson, forgive each other, redeem each other and move on.

This call for forgiveness may not result in Oprah moments the world over, with thousands of children making up with their parents, but it will at least be a start, and we'll all be so much happier as a result.

And so ladies and gentlemen, I conclude my remarks tonight with faith, joy and excitement.

From this day forward, may a new song be heard.

Let that new song be the sound of children laughing.

Let that new song be the sound of children playing.

Let that new song be the sound of children singing.

And let that new song be the sound of parents listening.

Together, let us create a symphony of hearts, marvelling at the miracle of our children and basking in the beauty of love.

Let us heal the world and blight its pain.

And may we all make beautiful music together.

God bless you, and I love you.

źródło

[Louie]

Ja wkleję całość tej przemowy, bo naprawdę warto ją całą przeczytać. Chociaż wątpię by komuś chciało się tę całość tłumaczyć.

Znajduje się tu:
http://www.allmichaeljackson.com/speech ... uni01.html

[lunatyczka]

Było to juz kiedyś tłumaczone i umieszczone na forum.


”Uzdrowic dzieciaki”- przemowa Michaela Jacksona w Oksfordzie

(Uniwersytet w Oksfordzie, marzec 2001 rok)


Dziękuję, dziekuję wam drodzy przyjaciele z glębi mojego serca za takie urocze i pelne entuzjazmu powitanie i dziekuję Panu- Panie Prezydenice za Pańskie uprzejme zaproszenie mnie, ktorego przyjęcie bylo dla mnie zaszczytem. Ja takze chcę wyrazić moje specjalne podziekowanie dla ciebie- Shmuley, ktory sluzysz jako Rabin od 11 lat tutaj w Oksfordzie. Ty i ja pracujemy bardzo cięzko nad stworzeniem organizacji “Heal The Kids”, jak takze nad naszą ksiązka o dziecięcych cechach i we wszystkich tych naszych wysilkach jestes tak bardzo lojalnym i wspierającym mnie przyjacielem. Ja takze chialbym podziekowac Tobie Friedman, naszej Pani dyrektor od dzialan “Heal The Kids”, ktora wraca dzis do swojej alma mater, gdzie pracuje jako pracownik naukowy, jak rowniez Marilyn Piels- innej glownej czlonkini naszego zespolu przy “Heal The Kids”.
Jestem zaszczycony, że mogę przemawiac w miejscu które wcześniej było zajęte przez takiej znakomitości jak: Matka Teresa, Albert Einstein, Ronald Reagan, Robert Kennedy i Malcom X. Słyszałem nawet, że Żaba Kermit wystąpiła tu niegdyś, a ja zawsze czulem pokrewieństwo z przeslaniem Kermita, ze nie jest łatwo być zielonym. Jestem pewien, że mu było rownie niełatwo być tutaj, jak teraz mnie.

Kiedy patrze na dzisiejszy Oksford nie mogę nie być swiadomy majestatu i wielkości tej wspanialej instytucji, nie wspominając nawet o geniuszu wspaniałych i utalentowanych umysłów, które przechadzaly się po tych ulicach przez stulecia. Sciany Oksfordu dawaly schronienie nie tylko najwspanialszym filozoficznym i naukowym geniuszom, one także uformowaly kilku z najbardzei cenionych twórców literatury dziecięcej od J.R. R. Tolkiena po CS Lewisa. Dzisiaj pozwolono mi pokuśtykać (Michael miał wtedy zlamaną stope przyp. tlum.) przez hol obiadowy w kościele Chrystusa, by zobaczyć Alicję w krainie czarow Lewisa Carolla uwiecznioną w witrażach. A nawet jeden z moich ziomkow Amerykanow, ukochany Doktor Seuss upiększył te hole i w ten sposób zostawil swój slad w wyobrazni milionow dzieci na calym swiecie.

Przypuszczam, ze powinienem zacząc od wymienienia moich kwalifikacji do przemawiania przed państwem dzis wieczorem. Nie twierdze, ze mam akademickie doświadczenie i umiejetnosci innych mówców, którzy wczesniej przemawiali w tej Sali, tak jak oni nie mogliby twierdzic, ze sa adeptami w moonwalku, a wiecie panstwo, szczególnie Einstein był w tym okropny.
Ale naprawde mogę twierdzic, ze ze doświadczyłem przebywania w więcej miejscach i kultuachr, niż większość ludzi kiedykolwiek zobaczy. Ludzka wiedza nie sklada się jedynie z bibliotek, pergaminu i atramentu, ona sklada się również z tomow wiedzy, która jest wpisana w ludzkie serca, wyryta w ludzkich duszach i wykuta w ludzkim umysle. I przyjaciele, ja napotkałem tyle w relatywnie krotkim okresie czasu mojego zycia, ze ja nadal nie wierze, ze mam tylko 42 lata. Ja często mowie do Smuley, ze w duszy moje lata liczą się z pewnością na co najmniej 80, a dzis wieczorem ja nawet chodzę jak 80 latek. Wiec, proszę wysluchajcie uwaznie mojego przeslania, ponieważ to co musze wam dzis powiedziec może przynieśc uzdrowienie ludzkości i uzdrowienie naszej planecie.

Z Bożej łaski miałem szczescie otrzymac wiele artystycznych i zawodowych umiejętności odkrytych wczesnie w moim zyciu. Ale to, przyjaciele, sa tylko talenty, a taleny nie sa równoznaczne z tym kim jestem. W istocie rzeczy ten wesoły pięciolatek który podśpiewywał Rockin Robin, a potem Ben ku uwielbieniu tłumów, nie wskazywal na chłopca poza uśmiechem. Dzis wieczorem staje przed wami mnien niz jako ikona popu (cokolwiek i tak to oznacza), a bardziej jako ikona pokolenia, pokolenia, które nie wie już co to oznacza być dziećmi.

Wszyscy sa produktami swojego dzieciństwa. Ale ja jestem produktem braku dzieciństwa, braku tego cennego i cudownego wieku, kiedy bawisz się radosnie bez zmartwien i wiedzy o Bożym swiecie, ciesząc się uwielbieniem rodzicow i krewnych i kiedy twoim największym zmartwieniem jest uczenie się do testu z ortografii na poniedziałek rano.

Ci z panstwa, którzy sa zaznajomieni z historia Jackson 5 wiedza, ze zacząłem występować w bardzo młodym wieku 5 lat i odtąd nie przstalem śpiewać i tanczyc. Ale podczas, gdy wystepowanie i tworzenie muzyki niewątpliwie pozostaje jednymi z moich największych radości, kiedy byłem mlody bardziej niż czegokolwiek chciałem być typowym, małym chłopcem. Chciałem budowac domki na drzewach, toczyc bitwy na wodne balony i bawic się w chowanego z moimi kumplami. Ale los chciał inaczej i wszystko co moglem robic, było zazdrościć smiechowi i dobrej zabawie, które wydawaly sie mnie otaczac.

Nie było odpoczynku od mojego zawodowego zycia. Ale w niedziele chodziłem na Nauczanie, to termin uzywany dla pracy misyjnej , która wykonują Świadkowie Jehowy. Wtedy to byłem w stanie zobaczy magie dzieciństwa innych.
Poniewaz już wtedy byłem słynny, musialem zakładać przebranie grubasa, peruke, brode i okulary i spędzaliśmy dzien na przedmieściach południowej Kalifornii, chodząc od drzwi do drzwi, albo przechadzając się po centrach handlowych, rozdając nasz magazyn „Strażnica”. Uwielbiałem wchodzic do tych zwykłych domow na przedmieściach i oglądać obrazki wlochatych chodnikow i fotelow bujanych, oraz dzieciakow grających w monopolke i babć zajmujących się swoimi wnukami i te wszystkie inne cudowne, zwyczajne i rozgwieżdżone elementy codziennego zycia. Wielu, wiem, uzna to wszystko jako nic wielkiego, ale dla mnie one były HIPNOTYZUJĄCE.

Kiedys uwazalem, ze jestem jedynym w swoim rodzaju czując, ze byłem bez dzieciństwa. Sądzilem, ze w istocie było tylko kilku, z którymi mógłbym podzielić się tym uczuciem. Kiedy ostatnio spotkałem się z Shirley Temple Black, wspaniałą dziecięcą gwiazdą lat 30 -tych i 40 -tych, na początku nic do siebie nie powiedzieliśmy, po prostu zaczęlismy razem plakać, ponieważ ona potrafila dzielic ze mną ból, który tylko inni tacy jak moi bliscy przyjaciele : Elizabeth Taylor i Macaulay Culkin znają.

Nie mowię państwu tego, by zdobyć wasze współczucie, ale by wywrzec wrażenie i w ten sposób przedstawic pierwszą, ważna istotę rzeczy: To nie tylko dziecięce gwiazdy Hollywood cierpią z powodu nieistniejącego dzieciństwa. Dzis jest to uniwersalnym nieszczęsciem, globalna katastrofą. Dzieciństwo stalo się wielką ofiarą naszego nowoczesnego zycia. Dookoła nas znajduje sie duza liczba dzieciakow, które nie zaznaly radości, które nie mają praw, które nie mają wolności, albo nie wiedzą co oznacza być dzieciakiem.

Dzisiejsze dzieci sa nieustannie zachęcane by dorosnąć szybciej, jak gdyby ten okres życia zwany dzieciństwem był jakims uciążliwym okresem. Tak aby przezyc go i wydostac się z niego tak szybko jak to możliwe. A w tym temacie, ja z pewnością jestem jednym z największych swiatowych ekspertow.

Nasze pokolenie doświadczylo zniesienie porozumienia dziecko- rodzic. Psychologowie publikuja cale biblioteki książek szczegółowo opisujących destrukcyjne efekty odebrania wlasnym dzieciom bezwarunkowej miłości, która jest tak potrzebna do zdrowego rozwoju ich umysłów i charakterow. A z powodu tego zaniedbania, zbyt wiele dzieciakow, dosłownie, musi wychowywać się samodzielnie. One dorastaja z dala od ich rodzicow, dziadkow, i innych członków rodziny, tak że dookoła nas, niezniszczalna niegdyś więź, która łączyla pokolenia, zanika.

To pogwałcenie dalo narodziny nowemu pokoleniu. Nazwijmy je Pokolenie O (Outside- Na zewnątrz), które przejęlo pochodnię od Pokolenia X. O- Outside odnosi się do generacji, która ma wszystko na zewnątrz: bogactwo, sukces, modne ubrania i drogie auta, ale cierpi na pustkę w srodku. To wgłębienie w naszych piersiach, ta jałowość w samym środku, ta pustka w naszym wnętrzu jest miejscem, gdzie niegdyś bilo serce i które kiedyś zajmowała milość .

I to nie tylko dzieciaki cierpią, również cierpią rodzice. Ponieważ im bardziej tworzymy „malych dorosłych w dziecięcych cialach” tym bardziej pozbawiamy siebie naszych dziecięcych cech, a tak wiele jest w byciu dzieckiem, ze warte jest to podtrzymania w zyciu dorosłym.

Miłość, panie i panowie, jest najcenniejszą spuścizną rodziny ludzkiej, jej najbogatszym spadekiem, jej zlotum spadiem. I jest to skarb, który jest przekazywany z pokolenia na pokolenie. Poprzednie generacje być może nie posiadaly bogactw, którymi my się cieszymy. Byc może ich domy nie posiadaly elektryczności, a ich wiele dzieciakow ściskało się w malutkich pokoikach bez centralnego ogrzewania. Ale te domy nie mialy zadnej ciemności, ani nie były zimne. Byly rozświetlone jasno poswiatą miłości i były ocieplane przytulnie przez kazde bicie ludzkiego serca. Rodzice, nierozporoszeni przez żądze luksusu i statusu społecznego, traktowali swoje dzieci jako prymat w swoim życiu.

Jak wy wszyscy wiecie, nasze dwa kraje rozdzieliły się poprzez, jak to określił Thomas Jefferson „oczywiste, niezbywalne prawa”. Podczas, gdy my jesteśmy Amerykanami, a Brytyjczycy mogą nie zgadzac się na temat jego twierdzeń,to co nigdy nie było dyskutowane, to oczywiste, niezbywalne prawa dzieci i rosnąca erozja ich praw doprowadzila do tego, ze ogromna liczba dzieci na calym świecie zostala pozbawiona radości i bezpieczeństwa dzieciństwa. W związku z tym chciałbym zaproponowac dzić wieczor, by przyczepicc w widocznym miejscu w każdym domu „Uniwersalne Świadectwo Praw dzieci”, które poszczególne zasady brzmią:

1. Prawo do bycia kochanym bez zasłużenia na to.
2. Prawo do bycia chronionym bez zasłużenia na to.
3. Prawo do czucia się wartościowym, nawet jeśli przychodzisz na ten swiat z niczym.
4. Prawo do bycia wysłuchanym bez bycia interesującym.
5. Prawo do przeczytania bajki na dobranoc, bez przymusu konkurowania z wieczornymi wiadomościami.
6. Prawo do edukacji bezprzymusu unikania pociskow wymierzonych w szkole.
7. Prawo do czucia się uroczym (nawet jeśli masz twarz, która tylko matka potrafi kochac.)

Przyjaciele, podstawą naszej calej ludzkiej wiedzy, początkiem naszej ludzkiej swiadomości musi być to, ze wszyscy z nas jesteśmy kochani. Zanim nawet wiesz, czy twoje wlosy są rude czy czarne, zanim wiesz czy jestes czarny czy bialy, zanim wiesz jak jest twoja religia, musisz wiedziec, że jesteś kochany.

Około 12 lat temu, kiedy miałem zacząc swoja trasę „Bad”, maly chlopiec wraz swoimi rodzicami przyjechal, by mnie odwiedzić w moim domu w Kalifornii. Umieral na raka i powiedział mi jak bardzo uwielbia moją muzyke i mnie. Jego rodzice powiedzieli mi, ze on wkrotce nie bedzie życ, ze może odejść każdego dnia, a ja mu powiedziałem: „Słuchaj, wkrotce przyjade do twojego miasta- Kansas, za trzy miesiące by rozpocząc swoją trasę. Chce, żebyś przyszedl na ten koncert. Dam ci tą kurtke, którą nosze w jednym ze swoich teledyskow”. Jego oczy się rozświetliły i on zapytal: „DASZ mi ją?”, a ja na to :” Tak, ale musisz mi obiecać, że założysz ją, kiedy przyjdziesz na koncert”. Starałem się go podnieśc na duchu, powiedziałem: „Kiedy przyjdziesz na koncert, chce cię zobaczyc w tej kurtce i rękawiczce” i dalem mu jedna z moich pokrytych kryształami górskimi rękawiczek, a zwykle nie rozdaje takich. A on był w siodmym niebie.

Ale być może on był zbyt blisko nieba, ponieważ kiedy przyjechałem do miasta, on już nie żyl, a oni pochowali go w tej rękawiczce i kurtce. Miał tylko 10 lat. Bóg wie i ja wiem, ze ze wszystkich sil staral się przeżyć. Ale przynajmniej, kiedy umieral wiedział, ze był kochany, nie tylko przez swoich rodzicow, ale także przeze mnie, jednego z bliższych obcych. Ja tez go kochalem. I z całą tą miłością on wiedział że nie przyszedł na ten świat sam i z pewnością nie opuszaczal go sam. Jeśli przychodzisz na ten swiat wiedząc, że jestes kochany i opuszczasz go wiedząc to samo, wtedy wszystko co dzieje się w międzyczasie jest do zniesienia. Profesor może cie poniżać, ale ty nie poczujesz się poniżony, szef może się pastwić nad toba, ale ty nie zostaniesz zniszczony, wielka korporacj może cię pokonac, ale ty nadal będziesz triumfowac. W jaki sposób oni mogliby prawdziwie ciebie pokonac? Przeciez ty wiesz, ze jesteś kochany. Reszta jest po prostu opakowaniem.

Ale jeśli nie masz w pamieci tego, że jesteś i byłeś kochany, jesteś skazany na szukanie w tym swiecie czegos, co tą pustke zapelni. Nieważne jednak ile zarobisz pieniędzy, jak słynnym się staniesz, nadal będziesz czul pustkę. To czego naprawde szukasz jest bezwarunkowa miłość, akceptacja bez względu na wszystko. A to właśnie była jedyna rzecz, ktorą odebrano ci w chwili twoich urodzin.

Przyjaciele, pozwolcie mi naszkicować pewien obraz. Oto jest typowy dzien w Ameryce: sześciu młodocianych poniżej 20 roku życia popelni samobójstwo, 12 dzieci poniżej 20 roku życia zginie w wyniku strzelaniny, pamietacjcie, to jest DZIEŃ, nie rok, 399 dzieciakow zostanie zaaresztowanych za uzywanie narkotykow, 1352 dzieci zostanie urodzonych przez nastolatki. To się dzieje w jednym z najbogatszych, najbardziej rozwiniętych krajow w historii świata. Tak, w moim kraju jest epidemia przemocy, która nie rowna się z innym uprzemysłowionym narodem. To jest sposób, prze ktory mlodzi Amerykanie wyrażają swój bol i wściekłośc. Ale nie sądźcie, ze t nie ma takiego samego bólu i udręki pomiędzy ich rówieśnikami w Zjednoczonym Królestwie. Badania w tym kraju pokazują, że każdej godziny, troje nastolatkow w Anglii rani się nawzajem, często przez rany klute, poparzenie ciala albo przedawkowanie. Oto w jaki sposób postanowili poradzić sobie z bolem i zaniedbaniem oraz emocjonalna agonią.

W Brytanii tylko 20 procent rodzin zasiądzie i zje razem obiad raz w roku. Raz w roku! A co z uswięconą przez lata tradycją przeczytania twojemu dzieciakowi bajki na dobranoc? Badania z lat 80 -tych pokazaly, że dzieci, którym się czyta maja o wiele lepsze umiejętności czytania i pisania i znacząco wyprzedzają swoich rówieśników w szkole. A mimo to, mniej niż 33 procent rodzicow Brytyjskich dzieci w wieku od 2 do 8 lat czyta swoim pociechom regularnie bajki na dobranoc. Można o tym nie myśleć, dopóki nie weźmie się pod uwagę, ze 75 procent ich rodzicow SŁUCHAŁO bajek na dobranoc, kiedy byli w wieku swoich dzieci.

Co jest jasne: nie musimy zapytywać się skad pochodzi ten caly bol, złość i przemoc w zachowaniu. Samo się przez się rozumie, że te dzieci wykrzykują swoja racje przeciw zaniedbaniu, protestują przeciw obojętności i krzyczą głośno, by zostac dostrzeżonym. Liczne organizacje ochrony dziecka w USA mowią, że miliony dzieci są ofiarami zlego traktowania w formie zaniedbania, średno jednego roku. Tak, zaniedbanie. W bogatych domach, uprzywilejowanych domach, wyposażonych w każdy elektroniczny gadżet. W domach, do których wracaja rodzice , ale tak naprawdę nie sa w domu, ponieważ ich glowy sa nadal w biurze. A ich dzieciaki? Coż, ich dzieciaki po prostu są zmuszone robic to co otrzymują w emocjonalnych „opadkach”. Ale nie otrzymują więcej niż niekończące sie oglądanie telewizji, granie w gry komputerowe i videa.

Te okrutne, zimne liczby, które, jeśli idzie o mnie, rozszarpuja dusze i są wstrząsające dla ducha, powinny wskazac Państwu na to, na co poswięcilem tak wiele czasu i srodkow, aby uczynic z inicjatywy „Heal The kids” kolosalny sukces. Nasz cel jest prosty- stworzyc na nowo więź dziecko/ rodzic, odnowic jej obietnice i oświetlic droge dla wszystkich pieknych dzieci, których przeznaczeniem pewnego dnia jest chodzić po tej ziemii.

Ale skoro jest to mój pierwszy wyklad publiczny, a Państwo zgotowali mi takie cieple przyjęcie w waszych sercach, czuje że chce powiedzieć Państwu wiecej. Każdy z nas ma swoja wlasna opowieśc, a statystyki w pewnym sensie stają się osobiste.
Podobno rodzicielstwo jest jak taniec. Robisz jeden krok, twoje dziecko robi następny. Odkryłem ze zmuszenie rodzicow do ponownego poswięcenia się dla ich dzieci to tylko cześć historii. Druga polowa to przygotowanie dzieci,by ponownie zaakceptowaly swoich rodzicow.

Kiedy byłem bardzo maly, pamiętam, ze my mielismy szalonego kundla wabiącego się „Black Girl”, mieszanka wilka i psa myśliwskiego. Nie tylko, ze ona nie była za bardzo psem obronnym, ona była tak bardzo przestraszonym i nerwowym stworzeniem, ze to cud, ze nie zdechla za każdym razem, kiedy przejżdzala z hukiem cieżarowka, albo błyskało się pod niebem Indiany. Moja siostra Janet i ja daliśmy temu psu tyle milości, ale nie udalo nam się ponownie zdobyć jej zaufania, które zostalo utracone prze nia z powodu jej poprzedniego właściciela. My wiedzieliśmy, ze on ja bil. Nie wiemy czym. Ale cokolwiek to było, wystarczylo by zniszczyc poczucie bezpieczeństwa tego psa.

Mnóstwo dzieciakow dzisiaj jest jak zranione szczenięta, które odzwyczaily się od potrzeby milości. Im nie zależałoby na swoich rodzicach. Pozostawione swoim urządzeniom, oni cenia swoja niezależność. Oni wyprowadzili się i pozostawili swoich rodzicow. Nastepnie są jeszcze gorsze przypadki dzieci, które żywią wrogość do swoich rodzicow, także kazda próba porozumienia, którą podejmą rodzice będzie odrzucona i odparta prosto w ich twarz.

Dzis wieczor, nie chce, aby ktokolwiek z was zrobil podobny bląd. Oto dlaczego wolam do wszystkich dzieci świata, poczynając od nas wszystkich zebranych dzisiaj tutaj: aby przebaczyc naszym rodzicom, jeśli czuliśmy się zaniedbani. Wybaczcie im i nauczcie ich od nowa jak kochać. Prawdopodobnie nie byliście zaskoczeni słysząc, że nie miałem idealnego dzieciństwa. Natężenie wzajemnych kontaktow i napięcie pomiędzy mną i moim wlasnym ojcem jest dobrze udokumentowane. Mój ojciec jest twardym mężczyzną i on popychal moich braci i mnie bardzo stanowczo do tego, byśmy stali się najlepszymi wykonawcami jakimi mogliśmy być. On miał trudności w okazywaniu czułości. Nigdy tak naprawdę nie powiedział mi, ze mnie kocha. I nigdy tez mnie nie komplementowal. Jesli wykonalem wspanialy występ, on powiedział, ze to był dobry występ. A jeśli występ był dobry, on powiedział, że to był marny występ. Wydawal się być nastawiony, ponad wszystko, na zrobienie z nas komercyjnego sukcesu. A w tym był więcej niż adeptem. Mój ojciec był menadżerskim geniuszem i moi bracia i ja zawdzięczamy mu zawodowy sukces, nie w malej mierze, dzieki twardym sposobom, przez które nas popychal.

Ale tego co naprawdę chcialem był TATA. Chciałem ojca, który okazalby mi miłość . Ale mój ojciec nigdy tego nie zrobil. Nigdy nie powiedzial do mnie „kocham cie”, patrząc mi prosto w oczy, nigdy się ze mną nie bawil. Nigdy nie nosil mnie na barana, nigdy nie rzucal we mnie poduszką, ani balonem wypelnionym wodą.

Ale pamiętam, że raz, jak miałem jakies cztery latka, w pobliżu było male wesole miasteczko, a on podniosl mnie i wsadzil na kucyka na karuzeli. To był maly gest, prawdopodobnie cos o czym zapomina się pięć minut poźniej. Ale z powodu tego jednego momentu mam szczególne miejsce w sercu dla niego. Ponieważ takie wlasnie są dzieciaki, male rzeczy znaczą tak wiele dla nich i dla mnie, ten krotki moment znaczyl wszystko. Doswiadczylem tego tylko ten jeden raz, ale miałem wtedy naprawde dobre uczucie na jego temat i całego swiata.

Ale teraz sam jestem ojcem i pewnego dnia myślałem o moich wlasnych dzieciach: Princie i Paris i jak chciałbym, żeby o mnie myśleli kiedy dorosną. By upewnic się, ze chciałbym, żeby oni pamiętali jak zawsze chciałem, żeby przebywaly ze mna , gdziekolwiek się udaję, jak były dla mnie zawsze najważniejsze na swiecie. Ale w życiu są rozne wyzwania. Ponieważ moje dzieci sa nękane przez paparazzi, one nie zawse mogą ze mną pojść do parku albo kina.

A co jeśli urosną i będą mną pogardzac i tym w jaki sposób moje wybory wpłynęły negatywnie na ich młodośc? Dlaczego nie dostaliśmy zwykłego dzieciństwa jak wszystkie inne dzieciaki, być może tak zapytają? W tej chwili modle się, aby moje dzieci daly mi przywilej zaufania, ze powiedzą do siebie: ”Nasz tatuś zrobil wszystko co mógł, biorąc pod uwage jedyne w swoim rodzaju okoliczności, którym stawial czola. Być może nie był doskonaly, ale był cieplym i przyzwoitym czlowiekeim, który staral się dac nam całą miłość swiata”.

Mam nadzieje, ze one zawsze będą skupiac się na pozytywnych rzeczach, na poświęceniach , które dobrowolnie dla nich robilem, ze nie będą krytykowac rzeczy, które musiały sobie odmowić, albo błędów ktore robilem i z pewnością będę robic w ich wychowaniu. Ponieważ my wszyscy jesteśmy kogoś dzieckiem i także wiemy, ze pomimo najlepszych planow i wysiłków, błędy zawsze się pojawią. To jest po prostu ludzkie.

I kiedy tak o tym mysle i o tym jak mam nadzieje, że moje dzieci nie będą mnie sądzic nieprzychylnie i wybaczą mi moje wady, jestem zmuszony pomyślec o moim wlasnym ojcu i pomimo moich wczesnieszych przekonan, jestem zmuszony przyznać, że on musial mnie kochac. On mnie NAPRAWDĘ kochał i ja o tym wiem.

Były male rzeczy, które to pokazaly. Kiedy byłem dzieciakiem naprawdę uwielbiałem słodycze, my wszycy. Moim ulubionym jedzeniem były lukrowane paczki, a mój ojciec wiedział o tym. Tak więc co kilka tygodni kiedy schodziłem na dól rano na kuchennym stole leżała paczka lukrowanych paczkow, żadnej notki, zadnego wyjaśnienia, tylko te pączki. To bylo jak Święty Mikołaj. Czasami myślałem o tym, by zostac później w nocy, tak by zobaczyc jak on je zostawia, ale tak jak to jest ze Świętym Mikołajem, nie chciałem zrujnowac magii, z obawy, ze przestalby robic to. Mój ojciec musial zostawiac je tam w sekrecie, wieczorem, żeby nikt go nie nakrył. On bał się ludzkich emocji, on nie rozumiał tego i nie wiedział jak sobie z tym poradzić. Ale znal mój apetyt na pączki.

Kiedy pozwalam dac upust swoim emocjom, są i inne wspomnienia, które mgliście powracają, wspomnienia innych drobnych gestow, choc niedoskonałych, to pokazujących, że robil co mogl. Wobec tego, dzis wieczorem, zamiast skupiać się na tym czego mój ojciec nie robil, chce skupic się na tych wszystkich rzeczach, które naprawde robil i na jego wszystkich, osobistych wyzwaniach. Chce przestać go oceniać.

Zacząłem się zastanawiac nad faktem, ze mój ojciec wyrosl w bardzo biednej rodzine na południu. Stal się dorosłym w czasie Wielkiego Bezrobocia, a jego wlasny ojciec, który walczyl każdego dnia, aby nakarmic swoje dzieci okazywal niewiele uczucia swojej rodzinie i wychowal mojego ojca i jego rodzeństwo za pomocą twardej pięści. Kto potrafilby sobie wyobrazić jak to jest wyrastać jako ubogi, czarny mężczyzna, pozbawiony godności, nie mający nadzieji, walczący o to, by stać się czlowiekeim w świecie, który widział mojego ojca jako podrzędną istotę. Byłem pierwszym czarnym artystą, ktorego widea były grane w MTV i pamiętam jakie to było wielkie wydarzenie, nawet wtedy. A to były lata 80 -te!

Mój ojciec wyprowadzil się do Indiany i założył wlasną, duża rodzinę, pracując dlugie godziny w stalowni, pracy, która była zabójstwem dla płluc i poniżeniem dla ducha, wszystko po to, by wykarmic rodzine. Czy to jakis dziw, ze on miał trudności w okazywaniu uczuć? Czy to jest jakas tajemnica, że jego serce stalo się dzieki jego wcześniejszym przezyciom zatwardziale, ze on zbudowal swój wlasny wał ochronny? A ponad wszystko, czy to jest jakis dziw, ze on pchal swoich synow tak bardzo, by stali się odnoszącymi sukcesy wykonawcami estradowymi, by w te sposób ochronić ich od tego życia, które znal poniżenia i ubóstwa?

Zacząłem zauważac, że nawet szorstkość mojego ojca była rodzajem miłości, niedoskonalej milości- co oczywiste, jednak, mimo wszystko, miłości. On naciskal na mnie, bo mnie kochal. Bo nie chciał, by jakikolwiek człowiek pogardzal kiedykolwiek jego latoroślą. I teraz z czasem, bardzie niż gorycz ja czuje blogosławieństwo, w miejsce złości odnalazłem rozgrzeszenie. A w miejscu zemsty odnalazłem pojednanie. I moja początkowa furia powoli ustąpiła miejsca przebaczeniu. Prawie dekadę temu powołałem do życia fundacje „Uzdrowic świat”. Ta nazwa była czyms co poczułem w środku. Nie za bardzo wiedziałem, Shmuley na to potem wskazal, że te dwa slowa formuują kamien milowy proroctwa Starego testamentu. Czy ja naprawdę wierze, ze my możemy uzdrowic świat, który jest dręczony wojnami i ludobójstem, nawet dzis? Albo czy naprawde myslę, ze my możemy uzdrowic nasze dzieci, te same dzieci, które wchodzą do szkół z bronią i nienawiścią i z zimną krwią zabijają swoich kolegow z klasy, tak jak to zrobily w Columbii? Albo dzieci, które skopują bezbronnych szkrabow na śmierć, tak jak w tragicznej historii Jamie Bulgera? Oczywiście, ze wierze, bo inaczej nie byłoby mnie tutaj dziś wieczor.

Ale to wszystko zaczyna się od wybaczenia, ponieważ, by uzdrowić świat, najpierw musimy uzdrowić siebie. A aby uzdrowić dzieciaki, najpierw musimy uzdrowic dziecko, które jest w każdym z nas, w każdym bez wyjątku. Jak dorosły, jako rodzic, zdaję sobie sprawę, ze nie mogę być w całości ludzka istotą , ani rodzicem zdolnym do bezwarunkowej milości dopóki nie pozostawię za sobą demonow mojego wlasnego dzieciństwa. I to jest to, o co proszę każdego z was dzisiaj wieczorem. Zacznijcie wypełniać piąte z 10 Przykazan (Czcij Ojca swego i Matkę Swoją przyp. tlum) Oddajcie szacunek waszym rodzicom przez nieosądzanie ich. Dajcie im kredyt zaufania.

Oto dlaczego ja chce przebaczyc mojemu ojcu i przestac go oceniac. Chce wybaczyc mojemu ojcu, ponieważ chce ojca, a to jest jedyny jakiego mam, chcę zrzucic ciężar przeszłości z moich ramion, chce być wolny, by zrobic nowy krok ku innej relacji z moim ojcem na resztę mojego życia, by nie przeszkadzaly mi w tym gobliny z przeszłosci. W świecie wypelnionym nienawiścią my nadal musimy ośmielać się mieć nadzieje. W swiecie wypelnionym wściekłością, my nadal musimy ośmielac się, by dodawac sobie otuchy. W swiecie wypełnionym rozpacza nadal musimy ośmielać się marzyc. I w swiecie wypelnionym brakiem zaufania, my nadal musimy ośmielać się, by wierzyć. Wy wszyscy, którzy dziś wieczorem czujecie, ze zawiedliście się na swoich rodzicach, proszę was, byście porzucili wasze rozczarowanie. Was wszystkich, którzy czujecie się oszukani przez swoje matki i swoich ojcow, proszę was abyście się dalej nie oszukiwali. I was wszystkich, którzy chcecie odepchnąć waszych rodzicow, proszę, abyście zamiast tego wyciągnęli do nich swoją dłoń, proszę was, tak jak proszę siebie, abyśmy dali naszym rodzicom dar bezwarunkowej miłości, tak aby oni także mogli nauczyc się od nas jak kochać, od ich dzieci. Tak aby miłość zostala odbudowana w tym porzuconym i samotnym swiecie.

Shmuley wspomniał mi starożytna przepowiednie z Biblii, która mowi, ze nowy swiat i nowe czasy przyjdą, gdy „serca rodzicow zostana odbudowane przez serca ich dzieci”. Moi przyjaciele, my jesteśmy tym swiatem, my jesteśmy tymi dziećmi. Mahatma Ghandi powiedział : „Słaby nie potrafi wybaczyć. Wybaczenie jest cechą silnego”. Dzis wieczorem, bądźmy silni. Poza byciem silnym, podniesmy się do największego wyzwania ze wszystkich, odnówmy to zerwane przymierze. Musimy wszyscy pokonac jakkolwiek rujnujące efekty na nasze życie moglo mieć nasze dzieciństwo i slowami Jesse Jacksona, wybaczmy sobie, odpuśćmy sobie i idźmy dalej.

To wezwanie do wybaczenia być może nie będzie mieć rezultatu w pojawieniu się w programie Ophrah na całym swiecie z tysiącami dzieci godzącymi się ze swoimi rodzicami, ale to będzie przynajmniej na początek, a my wszyscy będziemy o wiele szczęśliwsi w rezultacie. I tak, moi drodzy przyjaciele, kończę moje uwagi dziś wieczorem z wiarą, radościa i ekscytacją.

Od tego dnia niech będzie slyszalna nowa piosenka.
Niech nowa piosenką będzie dźwięk śmiechu dzieci
Niech nową piosenką będzie dźwięk zabawy dzieci.
Niech nowa piosenką będzie dźwięk śpiewu dzieci.
Niech nowa piosenką będzie dźwięk słuchających rodzicow.
Razem stwórzmy symfonię serc, przepiekną w cudzie naszych dzieci i radości w pieknie miłości.
Uzdrówmy swiat i zniweczmy jego ból .
I obyśmy wszyscy razem stworzyli cudowną muzyke.
Niech Was Bóg Błogosławi i kocham was.

Michael Jackson


tłum. Kate

komentarze >>> tutaj