Yes, yes, porozmawiajmy o muzyce…
Świetna recenzja, wiem że każdy z nas mógł by do niej dorzucić swoje ale i „zgorszenie” ale trzeba wziąć na poprawkę że jesteśmy trochę spaczeni przez los…
Zaskoczył mnie język wypowiedzi ale zaskoczył pozytywnie. Nie bardzo rozumiem gdzie autor dopatrzył się obniżenia lotów przy BAD i Dangerous, płyty te, zwłaszcza Dangerous przeskoczyły muzycznie do następnej epoki, zmieniły dźwięk ale czy obniżyły loty? Nie sądzę. Myślę ze w tym miejscu autor poddał się obiegowemu mitowi o boskości Thriller’a. Jestem pewien że wiele osób uważa tą płytę za 7 cud świata nigdy nawet jej tak naprawdę nie słysząc. To tak jak z Bogiem. Wiele osób go olewa ale jak co do czego przychodzi to ze szczerą skromnością wszystkie sukcesy zawdzięczamy publicznie właśnie jemu… Dlatego ja zawsze zawdzięczam je sobie chociaż mówić o sukcesach kiedy przez ostatnie dwa lata na drugie imię ma się ‘porażka” to trochę nietaktowne. Thriller to perła – racja, drugi taki się w dorobku MJa nie zdarzy, Thriller to nie tylko muzyka, to wydarzenie ale niech nie będzie on narzędziem w rękach krytyków do degradacji kolejnych albumów.
Jedni przemierzają Polskę i dają się poznać bliżej w cztery oczy bez Michael’owej atmosfery, drudzy krążą po świecie przybliżając go nam na fotosach publikowanych na forum. Chociaż najbardziej zachwycił mnie ogród japoński we Wrocławiu – coś niesamowitego, już wiem że jak tylko nadarzy się okazja będę go podziwiał na własne oczy. Odkryłem również że najpiękniejsze kobiety można ujrzeć we Włoszech ale nie o tym chciałem mówić… chce mówić o muzyce.
Ja człowiek porażka, tegoroczne wakacje przeżyłem bardzo pracowicie, gdyby nie Wałęsa z pewnością nosiłbym na piersi order przodownika pracy dany przez partie a na ścianie wisiałby dyplom „180% normy”, do tego przeciągająca się sesja czyni mój świat ładnie to ujmując dość surealnym i nasuwa pytanie „jak to się mogło stać?”
Specyfika mojej dość nieskomplikowanej pracy pozwala mi obcować z najnowszym i najwyższej jakości sprzętem na którym wiele płyt udało mi się odkryć na nowo. Ma to też negatywne skutki – domowy sprzęt audio w przeciągu jednego dnia ze zgrabnego i dobrej klasy „odtwarzacza muzycznego” zaczyna brzmieć jak karton…
Wracając do tematu dla Michaela i kilku najdroższych mi dzieł muzycznych postanowiłem zrobić prawdziwy profesjonalny egzamin. Dzięki uprzejmości mojego znajomego miałem do dyspozycji na dwie godz. Najwyższej klasy sprzęt w centrum &%$&@ SONY gdzie sam amplituner kosztuje kilkadziesiąt tyś. zł. (obłęd).
Nie ukrywam ze doznałem tam szoku ale doznałem również rozczarowania. Ponieważ moja wypowiedz się rozciąga to opowiem swoje relacje syntetycznie.
Wzorem była Madonna „American Life” – najlepiej nagrany współczesny album jaki słyszałem, dźwięki jakie udało się wydobyć z tej płyty na takim sprzęcie są oszałamiające.
Moje ukochane History zestarzało się w mieniu oka, nic nowego nie usłyszałem, typowe stereo, przy american life obnażony został wiek tego albumu i udowodnione że muzyka idzie do przodu.
Invincible… Szedłem z ogromną nadzieją, dzięki pewnej osobie album ten nabrał u mnie bliższego., bardziej symbolicznego kształtu, ponadto słuchałem go na okrągło przez ostatni tydź. Niestety drugą godz. tego niesamowitego dnia spędziłem na przesłuchaniu American Life – jego słuchanie sprawiało większą frajdę i dawało więcej emocji.
Podsumowując Invincible i American Life to dwaj godni siebie rywale – obydwie płyty z tej samej mniej więcej epoki, dwaj ogromni artyści, którzy nie oszczędzają na nagraniu, wynik? American Life jest ciekawsze, mniej ballad a same one nagrane z dużym polotem i urozmaiceniem nie opierające się tylko na płaczliwej nostalgii.
P.S.
Przeżywam pewien kryzys, po raz pierwszy przyszło mi tak silne przesycenie Michael’em a ukojenia szukam w ramionach Madonny. Najwyraźniej nadszedł czas aby MJ nagrał coś nowego, coś dobrego, coś co nie będzie w moim odczuciu gorszym od poprzedniego.
) Nie wiem gdzie ty zuważyłeś jakąś euforie wśród fanów związaną z wydaniem "The Essential", zresztą trudno się dziwić, że większość reakcji była negatywna... Sony przecholowalo... Jedynym powodem do szczęścia jest chyba to, że pomimo wydanych już tak wielu składaków, "The Essential" sprzedaje się w miarę dobrze, to nastraja optymistycznie, tym bardziej, że w większości nabywcami płytki są zwykli ludzie.
